꧁💖ДИЙДОР ШИРИН💖꧂

#ЯХШИЯМ_БОРСАН ёҳуд ТУЗОҚ:

МУАЛЛИФ ШАМСИНУР

75-қисм



***

Бугун Ҳожи аллақаерга кетди. Мен эса хонамдан чиқиб юрар эканман Райхон йўлимни тўсди.
-Ҳм ойпари, қаерга йўл олдингиз?
-Сенга нима?
Шу он ортимдан зарба едим. Райхон эса қорнимга урди.
-Сен ҳомиладор эдинг а?
Унга тушунмай қарадим.
-Нима?
-Ўзингни гўлликка солма, эртагингга Ҳожи ишонади. Мен эмас. Жавлондан бола ортиргансан. Ҳаромини йўқотишга сенга ёрдам берамиз.
Ортимда икки қиз турганини энди пайқадим.
-Мен билан ўйнашма Райхон. Мен сен билган Зафира эмасман. Қаршингда умуман бошқа инсон турибди.
-Сафсатани бас қил. Қизлар уни тавбасига таянтиринг .
Қизлар икки томонимдан тепкилай кетишди. Букчайиб ўтириб қолдим. Райхон очиқчасига устимдан кулди.

Қоронғилик ичида қийналиб, нафасим сиқилиб қолди. Букчайганча ерга ётиб олдим. Баданим зирқирарди, айниқса қорним. Қўлларим билан ҳимоя қилишга уринардим, аммо икки қизнинг тепишлари оғир эди
— Етар, Райхон… — дедим хириллаб.
Райхон паст чўкди, юзимга яқин келди. Нафаси аччиқ эди.
— Энди сени Ҳожи қандай қабул қилишини кўрамиз, — деди пичирлаб. — Балки сени бу аҳволда кўриб ачиниб қоларкин. Лекин мен бунга йўл қўймайман! Юзингни онанг ҳам танимайдиган ҳолга келтираман.
Шу он ўтмиш ҳаёлларига берилдим. Мен ва опам каратэдан тренировкага борардик. Опам зўр кетаётганди. Уни чемпион бўлиши аниқ бўлган бир вақтда уюштирилган бахтсиз ҳодиса орамиздан олиб кетди. Ўшанда ҳаммасини тушуниб етган онам мени ҳам спортдан чиқариб олгандилар.
“-Маҳлиё менга сўз бер. Агар шуғуллансам, ёки урушсам онам ўлган деб ҳисоблайсан. Каратэ билан шуғуллансанг мен она дема.“
Онамни қатъий айтган шу сўзларига тўрт йил амал қилдим. Кечиринг ойи ҳозир бу ваъдамни бузишимга тўғри келяпти.
Ёнимдан келган тепкини қўлим билан қайтариб, оёғини қайириб юбордим. Ўрнимдан туриб мен уларга ўзим ташландим. Танам оғриса ҳам қизлар менчалик шуғулланишмаган экан. Дарровда ерпарчин бўлишди. Сўнгра Райхонни қаршисида мағрурларча турардим.
-Энди кимни юзини онаси танимайди айтчи менга?
Унга яқинроқ бордим.

Давоми бор...

┄┄┅┅✿🍃❀❤️❀🍃✿┅┅┄┄
@Bonuginam_siz ❤️

#ЯХШИЯМ_БОРСАН

МУАЛЛИФ ШАМСИНУР

74-қисм


Жавлон юзини силади, лабидан қон сидирди. Аммо кулимсиради, худди бу уриш унга кутган, ҳатто ёқимли бўлганидек. Кўзлари чақнаб турарди.
— Қани, Ҳожи, нега бунчалик асабийсан? — деди у қип-қизил лабларини тил билан артиб. — Наҳотки, ишониб қўйдинг? Зафира сенга ҳам, менга ҳам тўлиқ тегишли эмас. У фақат ўзининг истагига эргашади. Ўша кечани унутдингми? Унинг кўзларида мен учун нималар борлигини кўрганингда эди...
Ҳожиакбар чуқур нафас олди, аммо бу гаплар юрагини тилка-пора қилаётганини яшира олмади. Кафти қалтирарди, муштлари яна тугилганча, аммо бу сафар у ўзини босишга уринарди.
— Сен ёлғон гапиряпсан, Жавлон, — деди совуқ оҳангда. — У сенга эмас, менга тегишли.
— Тегишли? — Жавлон кулди, аммо бу кулги хархаша ва ғазаб аралаш эди. — Аёл ҳеч қачон ҳеч кимга “тегишли“ бўлмайди, Ҳожи! У ҳоҳлаганида кетяпти, ҳоҳлаганида қайтади. Сен ҳам, мен ҳам фақат вақтинчалик станциямиз. Фақат мен... ўша биринчи манзилман ҳолос .
Ҳожиакбар энди жим эди. У Жавлонга узоқ қараб турди. Сўнг бирдан орқасига ўгирилди ва машинасига юрди. Аммо юраги бўш эди. Ўша гаплар, ўша шубҳалар унинг қулоғида доимо жаранглаб турарди.


***

Уч-тўрт кундан бери Ҳожиакбар билан сира гаплашмадик. У менга совуқ қарарди, гўёки кўрмас, сезмасди. Менинг эса ичимда ақлим ҳам, юрагим ҳам иккига бўлинганди.
Олима опа менга:
— Қачон ўзингни қўлга оласан? — деди бир куни. — Ҳожиакбар сендан узоқлашяпти. У шубҳаланмоқда.
— Унга Жавлон Зафира билан муносабатини айтган.
-Улар орасида қандай муносабат бўлган?
Олима опа қизиқиб сўради.
-Жавлон Зафира билан дон олишиб юрган.
Олима опа ёқасини ушлади.
-Энди нима қиламиз?
-Бошим қотган. Зафирани айби учун мен товон тўлаяпман.

***

Орадан яна бир кун ўтиб, Ҳожиакбар яна кечаси хонамга кирди. Бу сафар ҳам жим. Менга узоқ тикилиб турди. Мен ҳам унга қарадим. Сўнг у секин олдимга келди. Юзимдан ушлаб, ўзига яқин тортди. Кўзларимиз тўқнашди.
— Менга ёлғон гапирганинг учун эмас, юрагинг икки бўлингани учун кечира олмаяпман сени, Зафира, — деди. — Жавлон ҳам, мен ҳам сени талашяпмиз. Лекин сенчи? Наҳотки менда зарра кўнглинг бўлмади?
Кўзларим ёшларга тўлди. Нимадир демоқчи бўлдим, лекин тилим қуриб қолди. Фақат юрагим урарди, бирдан шиддат билан. Қўрқув, афсус, умид — ҳаммаси аралаш эди.
— Мен... — дея бошладим, аммо у бармоқларини лабимга қўйди.
— Индама, гапирма, — деди ва яна чиқиб кетди.
У кетганидан кейин тун яна оғир сукунатга ботди. Аммо бу сафар юрагимда аллақандай кураш бошланганди.
Ҳожиакбарнинг ўта тушкун ҳолати менга ҳам таъсирини кўрсатмай қолмади. Уни бу ҳолатдан чиқаришим керак.

Давоми бор...

┄┄┅┅✿🍃❀❤️❀🍃✿┅┅┄┄
@Bonuginam_siz ❤️

#ЯХШИЯМ_БОРСАН

МУАЛЛИФ Шамсинур

73-қисм


Ҳожиакбар мени эҳтиёткорлик билан ётоққа ётқизди. Нафаси юзимга урилиб турар, аввалгидек юракдан жой оладиган, қалбимни тинчлантирадиган нигоҳ йўқ эди. Энди у менга бегонадай қарарди. Балки, бу қараш ортида оғриқ яширилар, аммо мен аввалги нигоҳни кутардим.
У секин адёлни устимга ёпди. Бармоқлари чироқ тугмасига борди, бироқ менга яна бир бор қаради.
— Ёт, ухла, — деди қисқагина. Аммо оҳангида ҳеч қандай меҳр йўқ эди. Бу буйруқ эди. Мен жим қолиб, кўзимни юмдим.
Эшик оҳангсиз ёпилди. Юрагимни қандайдир чўккан сукунат босди. Нафасим сиқилди. У кетганида кўзларимни очиб, шифтга тикилдим. Қоронғуликдан кўз ёшларим силкиниб тушди. Ичимдан бир овоз: “Сен ўзингни йўқотма, Маҳлиё деди. Лекин қандай қилиб?
Тонг отгунча ўйларим ичида гир айланиб ётдим. Фикрларим худди шитоб билан кетаётган машина ичидаги одамдай қимирламас, лекин тинмай тебранарди.
Эртага Ҳожиакбарнинг учрашуви бор эди. Жавлон билан. Бу учрашувдан яхши нарса кутмасдим. Уларнинг бири ютади, бири ютқазади. Лекин ҳар икки ҳолатда ҳам мен ютқазардим.
Акбар тонг саҳарда чиқиб кетди. Қора кийимда. Мен билан эса хайрлашишга ҳам журъат топмади. Юрагим ўрнидан суғрилётгандек бўлди. Дарҳол кийиндим ва яширинча ортидан эргашдим.
Лекин эшикдан чиқишимга рухсат берилмади. Эшик олдида қўриқчи қайтиб киришимни буюрди. Сўзсиз ортимга қайтдим.


***

Жавлон трассада машинасига суянган кўйи Ҳожини кутарди. Билафи Ҳожи ёлғиз келса ҳам уни доим қўриқлаб юришлари турган гап эди. Мана Ҳожи севимли спорт машинасида ташриф буюрди. Илар бир-бирига қарама-қарши туришибди.
-Энди очиқчасига гаплашиб олайлик,- Ҳожи дангал сўз бошлади.
-Зафира мени севгилим. У ҳам мени севади. Сен орамиздаги энг катта тўсиқсан.
Жавлон бўйин томирлари бўртиб чиққанча сўзлади.
-У сен билан кетишни истамадику, бунга нима дейсан?
Ҳожи пинагини бузмай сўзларди.
-Сенга қўл текканлар ёқмасдику, наҳот уни қучоғингда сақласанг. Ахир у менга ўзини бағишлаб бўлган.
Ҳожини ғазаби қўзиб Жавлонга мушт туширди.
-Ёлғооон. Бунақа бўлиши мумкинмас.
-Бор ўзидан сўра. Қани нима деркан?

Давоми бор...

┄┄┅┅✿🍃❀❤️❀🍃✿┅┅┄┄
@Bonuginam_siz ❤️

Шу пайт кимдир:

— Дўхтирга чоп! Чоп дўхтирга! — дея бақирди.

Маъруф ўрнидан сакраб турди. Уни елкасидан қучиб турган синглиси йиқилиб тушди.

— Отам кўзини очдими?! — қичқирди у.

— Йўқ, энангнинг мазаси қочди! — деди унга жавобан Ойша опа.

— Нима, энамнинг?!

Уйга кирган Маъруф онасининг ранги докадай оқариб, кўрпача устида ётганини кўрди.

— Эна, мени қўрқитманг, энажон! — дея инграган йигит онасининг қўлини уқалай бошлади.

Аканинг ортидан изма-из кирган сингилнинг ҳам ҳуши бошидан учди. Уям тиззалаб ўтирганча унсиз йиғлаб, Намуна опанинг қўлини уқалашга тушиб кетди.

Ҳартугул, дўхтир тез келди. Намуна опанинг томирини ушлаб кўрди. Укол қилди.

— Касалхонага обориш керак. Эртароқ, — деди ва Маъруфга ғалати қараб қўйди.

Қишлоқ бўйича иккита машина бор. Бири эски, ҳозирда бузуқ эди. Иккинчиси Ҳайбатуллоники. Лекин у унча-мунчага бировнинг ҳожатини чиқарадиган одам эмас. Шу сабаб ташқарига чиққан Маъруф бир муддат қаерга борарини билмай, гарангсиб қолди.

— Ҳайбатулло аканикига бормаса, бўлмайди. Бировга яхшилик қилмайди-ю, лекин шундай пайтда йўқ демас, — дея маслаҳат берди икки уй нарида турадиган Ғулом ака.

Маъруф ичидан зил кетди. Бошқа пайт бўлганида бўйнига арқон солиб судрашганида ҳам уникига бормасди. Лекин ҳозир… Қишлоқдошлари ҳам Ҳайбатуллоникига боролмайди. Биргина Маъруф унинг остонасини ҳатлаши, бошини эгиши зарур.

У тез-тез юриб кетди.

Аввал Ҳайбатуллонинг ити ҳуриб йигитни қарши олди. Маъруф унга парво қилмади. Устига тикка бостириб борди. Ит қочди. Ҳовлида Наргиза кўринди.

— Наргиз, — деди Маъруф юришдан тўхтаб.

Қиз бирдан қоронғиликка юзланди.

— Ҳа, — деди паст овозда.

— Отанг уйдами?

— Уйда.

— Чақириб юбор.

— Ҳозир.

Қиз пешайвон эшигини очди. Икки улфати билан чақчақлашиб ўтирган отасига Маъруф сўроқлаб келганини айтди. Ҳайбатулло афтини бужмайтириб:

— Ким? — деди.

— Маъруф ака кепти, — деди қиз қизариб-бўзариб.

— Чўлоқнинг боласими?

Улфатлар ҳиринглаб кулишди. Қиз титраб кетди.

— Ота, Маъруф аканинг отаси ўлди-ку, — деди.

— Эй-й, айтганча… ҳа, тўғри. Чақир бу ёққа, — деб Ҳайбатулло бурнини тортди-да, жойидан сал қўзғалган бўлди.

Наргиза чопқиллаб Маъруфнинг ёнига борди.

— Юринг, — деди.

Йигит шошди. Катта-катта қадам ташлади. Бир зумда пешайвон ёнига етди.

— Кир, — деди унинг қадам товушини эшитган Ҳайбатулло.

— Ака, — деди Маъруф ичкарига кирар-кирмас, — энамнинг мазаси қочди. Дўхтир тез касалхонага обориш керак, деяпти. Шунга мошинангизда…

— Оббо, — деди Ҳайбатулло кўзини олайтириб, Маъруф гапини охирлатмасдан, — мошина бузилганди-ку, нима қиламиз энди?

Маъруф шу заҳоти ортига бурилди. Ичида роса сўкинди. Аслида, бундай бўлишини хаёлига ҳам келтирмаганди, лекин ҳозир ўзини тутиб туролмади. Агар шу ҳақоратларни овоз чиқариб айтганида, эҳтимол, илон пўст ташларди. Унинг шиддат билан ортига бурилиб кетаётганидаёқ лол бўлиб қолган Наргиза бу сўзлардан сўнг бутунлай абгор бўларди…

Давоми бор...


НУРИДДИН ИСМОИЛОВ.

┄┄┅┅✿🍃❀❤️❀🍃✿┅┅┄┄
@Bonuginam_siz ❤️

Уйга шитоб билан кириб борди. Худди ана шу лаҳзада:

— Қандай кунларга қолдим?! — дея ўкириб йиғлай бошлади хотини.

— Нима бўлди?! Ни-ма?! — дея бор овозда бақириб юборди Толмас Бадриддинович.

— Бало бўлди, баттар бўлди! Сал қолса, номусдан ерга кириб кетардик! Ичкари уйга киринг, кўрасиз нима бўлганини!

Раис ичкари уйга кирди. Оёқ-қўли боғланган, оғзида қони қотиб қолган Элёрга кўзи тушди.

— Бу нобакор Паризодга ташланибди! Паризодни топтамоқчи бўпти!

Толмас Бадриддиновичнинг юрак уриши тезлашди. Боши айлана бошлади ва бир қўли билан секин деворни ушлади.

* * *

Маъруфнинг кўзи ҳовлидаги беш-олти одамга тушди. Қўрқиб кетди. Кетма-кет қулоғига синглисининг «ота» дегани эшитилди. Кейин… кейин кўзи ҳеч нарсани кўрмай қолди. Шундай тез югурдики, қандай қилиб ҳовлидаги одамлар ёнидан ўтиб, уйга отилиб киргани, тўрда ётган отасининг ёнида пайдо бўлганини сезмади.

— Ота… Ота, нега бунақа ётибсиз? Ота… — дерди нуқул.

— Отангдан айрилиб қолдинг, болам. Отанг кетди!

Маъруф ёнига ўгирилди. Қўшни хотин. Исми Ойша. Кунда-шунда аёллардан. Баъзи пайтлар қарға тирикчиликка чиқмай келади. Отаси устидан куларди. «Қарғанинг қорни тўйишини кутмабсан-да, Ойша», дерди. «Ҳазилингиз бор бўлсин. Кампирингиздан кеча иккита нон олувдим. Ҳозиргина ёпдим. Қарзимни узгани келяпман», дерди у. Лекин негадир нон олди-бердиси кўп бўларди.

— Йўғ-э, — деди Маъруф лаби титраб, — соппа соғиди-ку, қанақасига дарров… Оғримай-нетмай… Дўхтир чақириш керак!

Маъруф ўрнидан турди. Гапдираклаб таш-қарига чиқди. Нигоҳи билан кимнидир қидирди. Аммо излаганини тезда тополмай, пешонаси тиришди. Синглиси қаердандир келиб, бўйнига осилди.

— Энди нима қиламиз, акажон?! Отажонимдан айрилиб қолдик-ку! — дея уввос тортиб йиғлади.

— Нега айриласан? Эрталаб кетаётганимда, отдай эди-ку. Нимага бирдан бундай бўп қолади?! — деди довдираб қолган Маъруф.

— Ток урибди бечора отамни! — жавоб берди сингил.

— Ток…

Маъруф гапиришга улгурмасидан кимдир унга косада сув берди. Ўша сувни ичганидан кейингина сал ўзига келди ва қандай ҳодиса юз берганини идрок этди. Бақириб юборди. Қайтиб уйга югуриб кирди. Отасининг юзини дока билан ёпиб қўйишибди. Жони чиқиб кетди.

— Нега ёпдиларинг?! — деди ва докани олиб ташлади.

— Болам, ундай қилма! — деди онаси ва ўғлининг елкасига бошини қўйди.
— Эна, ҳеч тушунолмаяпман! Ўзидан- ўзи ўлиб қолаверадими?! Зах ерга ётқизайлик… Ҳалиги, шундай қиларди-ку, эна… Ҳозир мен кўтараман-да, ташқарига опчиқаман. Зах ерга ётқизамиз, дарров кўзини очади. Ҳали отам билан бирга қиладиган ишларим кўп… Катта одам бўп кетганимни кўриши керак-ку. Ҳозир…
— Қўй, безовта қилма. Дўхтир кўрди, болам. «Ҳеч нарса қилиб бўлмайди», деди…

— Дўхтир билмагандир. Дўхтир… мол дўхтири ниманиям биларди?..
Унинг қўлтиғидан ушлаб икки киши кўтарди. Ўгирилиб қараса, ҳамқишлоқлари. Икковиниям кўзидан дув-дув ёш оқмоқда. Қизиқ, уларнинг отаси ўлмаган бўлсаям, кўзларидан ёш оқаяпти. Маъруфникидан эса умуман чиқмаяпти. Нега шундай бўляпти? Ҳозир ҳаммадан кўпроқ у йиғлаши керак. Йиғлагандаям юрту жаҳонни бузиб йиғлаши керак. Нега йиғлолмаяпти?..
Ташқарида унга яна сув беришди. Кейин: «Ўзингни тут, бола. Уйнинг эркаги сенсан. Келган-кетганга қарашинг зарур. Оқсоқоллар билан майитни қачон чиқаришни белгилаб олиш зарур. Шунга қараб таниш-билишларга хабар етказамиз», дейишди.
Маъруф тишини тишига босди. Атрофидагиларнинг ҳаммаси уни ҳақорат қилаётганга ўхшарди. Отаси майит бўлиб қолдими? Ярамасларнинг бундай дейишга нима ҳақлари бор? У ҳамқишлоқларига телбавор боқди: «Битта-битта урсам, булар ҳам майитга айланишадими?» У ўзини амаллаб босди. Устунга суяниб ўтирди.

— Тузукмисан? — сўрашди ундан.

— Билганларингизни қилинг. Менга индаманг. Нимани қачон қилмоқчи бўлсаларингиз, қилинг. Мен ҳаммасига розиман, — деди.

Овози дағал, беўхшов эди.

— Ҳеч нарса кўрмади-я отам… — дея шивирлади.

Маъруф совқота бошлади. Шу боис қунишиб олди. Буям ҳамсоялар назаридан четда қолмади. Кимдир чопон топиб келиб, эгнига ёпди. Бироз ўтиб, ёнига синглиси келиб ўтирди-да, акасини қучоқларкан:

— Энди нима қиламиз? — деди.

— Билмадим. Билмадим, — дея Маъруф пешонасига муштини тиради.

@Bonuginam_siz ❤️

— Эй-й, бунинг уйидаги молларига бир қарасангиз, нақ томдай келади. Сигирлари ўлдим деганда кунига ўттиз литр сут беради. Қолаверса, Мироб районининг Толдиоёқ колхозига ўн беш-ўн олти йилдан бери бош бухгалтерлик қилиб келаётган Нортўхта аканинг жияни. Яна шу колхознинг зоотехнигиям оғайниси. Агар Шокир ферма мудири бўладиган бўлса, ўзимиз бошдан-оёқ қарашамиз. Кейин ем-хашак масаласидаям муаммо бўлмайди, дейишди. Шокиржон, насиб бўлса, зўр кадр бўп етишади. Орада сиртдан ўқитиб оламиз, — деди Ҳайбатулло.

Унинг қисиқ кўзлари ялтиллаб кетган эди.

— Унда, айтиб қўяй, Ҳайбатулло ака, увол-савоби ўзингизга. Мабодо бир нима чиқиб қолса, у ёғини ўзингиз биласиз, — дея раис бир дона сигарета олиб, лабига қистирди.

— Бош устига, хўжайин, — деб Ҳайбатулло қўлини қорнининг устига қўйди.

Иши силлиқ битган Шокир қайта-қайта ташаккур билдириб, бир-икки таъзим қилгач, чиқиб кетди. Албатта, унинг оғзи қулоғида эди. Илгари сира пул билан иш битирмаганди. Жуда осон бўларкан, раис ўзиям номига хавфсиради, номига текширган бўлди. Албатта, икки минг кичкина пулми? Одамлар бунча пулни топиш учун озмунча меҳнат қилишадими? «Шокирбой, бундан бу ёғига биринчи қиладиган ишинг, тоғангдан олган қарзингни қайтариш. Ана ундан сўнг, аста-секинлик билан бойлик орттираверасан… Пул йиғиш маза-да», дея кўнглидан ўтказиб, кафтларини бир-бирига урганча ишқалади. Шу пайт унинг ёнидан секретарь ўтди. Ўтаётиб Шокирни туртиб юборди.

— Падарингга лаънат! — деди Шокир овозини баланд қўйиб. — Кўзми, пўстакнинг тешигими?

Эшмат муаллимнинг ғўдайиб қолганига ҳайрон бўлди. Аммо тўхташга, у билан ади-бади айтишишга вақти йўқ эди. У доимий одати бўйича эшик қулфига калитни уриб тақиллатишни унутди. Бирдан эшикни очиб юборди. Раис билан бош агроном чўчиб тушишди.

— Хўжайин, — деди Эшмат нафаси бўғзига тиқилиб, — ҳалиги… Ҳалиги…

— Нима, ҳалиги?! — бақириб юборди Толмас Бадриддинович.

— Янгам сизни «Тез уйга етиб келсин» деди…

— Уйга?! — деди кўзи косасидан чиқиб кетгудек бўлиб раис. — Нега?!

— Билмасам, раис бова. Боришим билан сочлари тўзғиб ҳовлига чиқди. «Ер юткур, қон қусиб ўлгур» деди. «Гўрингда чаён талагур» деди…

— Ўчир, ит! — бақирди раис унга. Сўнг Ҳайбатуллога юзланиб: — Ишингизга боринг, — деди.

Толмас Бадриддиновичнинг кўнгли қандайдир нохушликни сезган эди. У хотинининг қарғишларини бошдан-оёқ ёд билади. Кўп эшитган. Албатта, хотини ўзига айтмаган. Бировларни, жини суймаганларни қарғаган. «Эрим бор, кўнглига тегиб қолади. Эркак кишининг олдида тилимга эрк бермайин» демаган. Қўшнининг товуғи ўтиб қоладими, бировдан сал нохушроқ гап эшитиб қоладими, бирдан бобиллашни бошлаб юборади. Бошдан Насиманинг шаллақилиги энди куртак оча бошлаган маҳалда Толмас Бадриддинович ҳали кичкина одам эди. Индамасди. Жойи келса, қўллаб юборарди. «Маладес, хотин, бос!» деган кезлари ҳам бўлган. Бироқ вақт ўтиб, ёшиям, амалиям улғайгани сайин хотинининг оғиз қулфининг очилиши жаҳлини чиқара бошлади. Бир-икки марта хотинини сўкди. Шу билан Насима эрининг олдида тилига эрк бермайдиган бўлди. Аммо у Толмас ака йўқлигида қарғашда тенгсизлигича қолаверди.

Ҳайбатулло кетганидан кейин раис кетма-кет иккита сигаретани чекиб тугатди. Сўнгра орттирган пулларини шошмасдан йиғилишга олиб борадиган жигар ранг сумкасига жойлади ҳамда секретарь орқали машина чақиртирди.

Ҳовлига чиқиши билан юзига иссиқ ҳид урилди. Пешонасини тириштирди ва секин-аста қадам ташлаб кета бошлади.

У дарвозахонада қизига дуч келди. Паризоднинг кўзи қизарганди. Уни кўриши билан Толмас Бадриддиновичнинг капалаги учиб кетди.

— Нима бўлди?! — сўради шошиб.

Қиз бошини эгди. Қулт этиб ютинди ва йиғлай бошлади.

— Нима бўлди деяпман?! Нега йиғлаяпсан? Ким хафа қилди?.. — бақирди Толмас Бадриддинович.

— Ҳеч ким хафа қилмади. Аям сизни уйда кутиб ўтирибди, — деди қиз йиғламсираб.

Раис беихтиёр чўнтагига қўлини тиқиб, сигарета олди-да, лабига қистирди.

Гугуртни олаётганида қўли қалтираб кетди. Одатда, ишдан қайтгач, эркатой қизининг пешонасидан ўпиб қўяр эди. Бу сафар ундай қилмади. Ўзидан шубҳаланди. Сумбулхоннинг атири ҳиди кийимига ўтириб қолган бўлиши мумкин-да.

┄┄┅┅✿🍃❀❤️❀🍃✿┅┅┄┄
@Bonuginam_siz ❤️

Эшматнинг ранги қув ўчди.

— У ҳалиги… Мен сизни уйдамисиз, деб ўйлабман. Машинаси кечаси билан уйингиз ёнида эди. Ўзим хабар олиб турдим, хўжайин. Бирор бола у ер-бу ерига чизиб юбормасин, дедим-да. Лекин ҳамма сизни ҳурмат қилади. Айниқса, қўшниларингиз…

— Мен сендан шуни сўраяпманми, валак-салак?.. Уйимнинг ёнида пишириб қўйибдими?! Учиб бориб, чақириб кел бу ёққа!

— Хўп бўлади! — дея секретарь қўлини кўксига қўйиб, таъзим қилди-да, ортига ўгирилиб, югуриб кетди.

— Эси оғиб қолган бунинг, — деди унинг ортидан раис ва эндигина стол устидаги чойнакка қўл узатиши билан бухгалтер кириб келди. Толмас Бадриддинович унга кўз ости билан нигоҳ ташлаб:

— Ўртоқ Пардаев, қаерларда юрибсиз? — деди.

Бош бухгалтернинг кулгичи бор эди. Шу сабаб сал лаби ёйилса, икки юзида чуқурча пайдо бўлади. Аммо ҳамма ҳам кулгични кўравермасди. Раис кўради, Ҳайбатулло кўради. Кейин ора-чора хотини ва бир-иккита таниш-билиши кўради. Қолганлар қовоқ-тумшуғини кўришади. Нафрат, ғазаб кўришади. Пўписа эшитишади.

— Кассир икковимиз кечаги айтганингизни хамирдан қил суғургандай сип-силлиқ қилиб бажариб қўйдик. Фақат «қуруқ»ни қаерга оборишни сўраб келдим, — жавоб берди Пардаев мийиғида кулиб.

— Ўзи қуп-қуруқ бўлса, шуям муаммо бўлдими? Аввал қандай бўлган бўлса, ишни шундай бажараверасиз-да, бухгалтерлар отаси, — дея Толмас Бадриддинович кўзини хиёл қисди.

— Ўзим ҳам шундай деб ўйловдим. Шунинг учун папканинг ичига солиб, олиб келавердим, — дея тик турган жойида қўлтиғидаги папкани оча бошлади.

— Нозим ака, — деди раис қаншарини қашлаб, — баъзи пайтлари ёш болага ўхшаб кетасиз. Ўтирмайсизми?

— Энди, хўжайин, салобатингиз босади-да, салобатингиз.

— Салобатмас, амал босади, — деб Толмас Бадриддинович чўнтагидан бир қути сигарета олиб, столга ташлади.

Бош бухгалтер қийшанглаб, стулга ўтирди-да, папкасини тиззасига қўйиб очди. Бир даста йирик пулни (ўша пайтларда юз сўмлик энг йирик пул ҳисобланарди) олиб, стол устига қўйди.

— Эсингни едингми?! Узат бу ёққа! Биров кўрса, нима деб ўйлайди?.. — деди раис ҳовлиқиб.

Нозим Пардаев тезда эшик томонга қараб қўйди. Толмас Бадриддинович эса пулни тортмасига солди.

— Хўжайин, Сочига путёвка келганди. Ҳализамон пахта бошланади. Бир жойга қимирлаб бўлмайди. Рухсат берсангиз, келинингизни олиб, шамоллаб келсам, — деди бош бухгалтер пайтдан фойдаланиб.

— Эҳ, — дея шу заҳоти кўзларини олайтирди раис, — шундай дардингиз бор экан, эртароқ айтсангиз бўлмасмиди? Мен ўзим бирга ўқиган бир ошнам билан боришни мўлжаллаб қўювдим. Ҳатто унга айтиб ҳам қўйгандим. Ҳеч бўлмаганда, ўтган ҳафта хабардор қилганингиздаям майлийди. Бўпти. Январда Германияга турист бўп бориб келасиз ўн кунга. Айтганча, хотирам панд бермаётган бўлса, бир ўғлингиз ўша ёқда хизмат қилади…

Кайфияти бузила бошлаган Пардаевнинг «Германия» деган сўзни эшитиши билан юзи ёришди.

— Унда кампиргаям тўғрилаб берасиз. Боласини кўриб келсин.

— Кўндирдингиз.

Бош бухгалтер оғзи қулоғига етиб, чиқиб кетди-ю, ўрни совимасдан Ҳайбатулло кириб келди. Толмас Бадриддинович билан қуюқ сўрашди. Сўнг раисдан берухсат эшик тарафга қараб:

— Жиян, кир, — деди.

Толмас Бадриддиновичнинг энсаси қотди. Бироқ индамади. Ундан берухсат чақирилган кимсани кутди.

Узун бўйли, сочлари ўсган, ориқ, лекин тарвуздайгина қорин қўйган, қорачадан келган, кийим-боши тузуккина бир одам пайдо бўлди. Толмас Бадриддинович уни дарров таниди. Мактабда ўқитувчи. Адабиётдан дарс беради. Исми Шокир.

— Ия, муаллим, — деди раис хохолаб кулиб юборишдан зўрға ўзини тийиб.

— Ассалому алайкум, — деди Шокир муаллим иржайганча.

— Ҳайбатулло Нортиллаевич, — дея раис бош агрономга юзланди, — а, бу қандай қилиб молхонани бошқаради?

— Хўжайин, бу ёғидан сира хавотир олманг. Майдалигидан молнинг орқасидан катта бўлган. Одамлар билан гаплашишниям билади. Педагоглиги асқотган-да, — деди Ҳайбатулло шошиб.

— Молнинг орқасидан катта бўлгани, муаллимлиги етмайди-да, ҳурматли бош агроном. Сутни кўпайтириш керак… Бу мутахассис бўлмаса, эртага уялиб қолмаймизми?

┄┄┅┅✿🍃❀❤️❀🍃✿┅┅┄┄
@Bonuginam_siz ❤️

МУҲАББАТ ВА НАФРАТ…

7-қисм.

Озроқ вақт ўтиб, озроқ ичкилик ичилиб, озроқ бошлар қизигач, даврада кулги кўтарилди. Ғала-ғовур бошланди. Ҳаттоки меҳмонлардан бир-иккиси сўзга чиқди. Албатта, Толмас аканинг ошналари. Лекин бирортаси ҳам «Икки ёш қўша қарисин» демади. «Бахтли бўлишсин» дейишди ҳамда киши билмас кулиб қўйишди. Толмас ака ич-ичидан тилакнинг кесатиқли эканлигини сезди. «Сенларга ўхшаб, ҳаром-хариш юрганим йўқ. Ҳалоллаб оляпман» дея кўнглидан ўтказди. Аммо Саиданинг қарашига бардош бериши қийин бўлди. Ҳар сафар унга кўзи тушганида, қизи Паризод эсига тушаверди. Ана шундай паллаларда. «Қизалоғим, бадбахт отангни кечир» дея хаёлидан ўтказиб, ичкиликка зўр берди. Сумбулхоннинг синглиси опасининг ёнига келиб, унинг қулоғига:

— Опа, ким бу одам? Менга сираям ёқмаяпти, — дея шивирлаганини ногаҳон эшитиб қолди.

Илкис бошини кўтариб, қизга қаради:

— Мен яхши одамман! — деди.

Толмас ака ўзининг яхши одам эканлигини исботлашига кўп вақт кетди. Чунки ўжар Саиданинг кўнглини олиш ўзи бўлмасди. У ўқишни битириб, уйига қайтиб, ишга кирганидан кейин ҳам поччасини ҳоли-жонига қўймасди. Доим нимадандир камчилик топар, унча-мунча нарсага кўнгли тўлавермасди. Кейин Толмас акага «яхши одам» деган лақаб ҳам қўйиб олганди. «Яхши одам, ҳафтада бир келишингиз опам бечорага камлик қилаётганга ўхшайди-ёв… Майнавозчиликни йиғиштириб қўйсангиз яхши бўлармиди?..» У бекорга бундай демаганини раис яхши биларди. Ахир шуям оила, рўзғор бўлдими? Ҳафтада бир кўришса, шундаям бир-икки соатга… Саида ҳақ эди. Ҳақлигини айтишга эркалиги, очиқ гапира олиши ёрдам берди. Опасидан дакки эшитди-ю, Толмас ака кулиб қўя қолди. Лекин кейинчалик алам қилди. Сумбулхоним билан топишгани, унга уйлангани эмас, шу хонадонга келишга ҳамиша вақт тополмаётгани алам қиларди кўпроқ.

Сумбулхоним ҳомиладор бўлди. У бирам хурсанд эдики, ўзини қўярга жой тополмас, тинимсиз Толмас Бадриддиновичга ташаккур айтар, эрига аввалгидан-да меҳрибончилик кўрсатарди. «Мени ҳаётга қайтардингиз, ҳамма нарсадан кўнглим совиб, дунёга қўл силтагандим. Энди болали бўламан, уни эркалайман, у билан овунаман», дерди у.

Бола туғилмасидан бурун Саида турмушга чиқиб кетди. Ўша ўзи севган йигитга. Сумбулхоним, ҳақиқатан ҳам, ёлғиз қолди. Бахтига, синглисини узатгач, кўп ўтмасдан кўзи ёриди. Қўчқордай ўғил туғди.


Раис машинадан тушгач, қадамини тезлатди. У Элёрнинг тезда жўнаб кетмай, ортидан қараб турганига эътибор ҳам бермади. Юраги гупиллаб урар, эртароқ суюкли аёлининг ёнига бормаса, нимадир содир бўладигандай эди. Ҳа, адашмаган экан. Сумбулхоним уйда Умрбекни (ҳаётимнинг давомчиси бўлади деб, Сумбулхонимнинг ўзи чақалоққа Умрбек дея исм қўйган) бағрига босганча йиғлаб ўтирарди.

— Нима бўлди?! — ҳовлиқиб сўради Толмас Бадриддинович.

— Дори берсам ҳам, боламнинг сира иситмаси тушмаяпти! Қўрқиб кетяпман! — деди Сумбулхон кўзидан дув-дув ёш оқизиб.

— Эй, хоним, шунга шунчами?.. Ҳозир дўхтир чақирамиз, ҳаммаси яхши бўлади, — дея иржайди Толмас Бадриддинович ва дарров «Тез ёрдам»га қўнғироқ қилди.

Боланинг бор-йўғи тиши чиқаётган экан. Шунга иссиғи кўтарилган, ичи кетган. Ваҳимали жойи йўқ. Бироқ шунга қарамай, Сумбулхоннинг кўнглига ҳеч нарса сиғмади.

Эртасига Элёр келмади. Раис кўчада талай муддат туриб қолди. Кейин жаҳл билан йўловчи машинада уйига қайтди. Аввал идорага борди. У ерда ҳам хизмат машинаси йўқ. «Нима бўлди бу болага?» ўйлади ҳайрон бўлиб. Сўнг секретарнинг саломига алик олиб-олмай, кабинетга кирди. Ишни нимадан бошлашни билмай турганида, эшик тақиллади.

— Ким? — сўради зардали овозда.

Эшик очилди. Секретарнинг калласи кўринди.

— Бош бухгалтер келганди, кираверсинми? — деди у тиржайиб.

— Қачондан бери рухсат сўрайдиган бўп қопти, кирсин! — деди Толмас Бадриддинович ўқрайиб.

Калла йўқолди. Эшик очиқ қолди.

— Эшмат! — дея бақирди раис.

Секретарь яна пайдо бўлди. Бу сафар остонада турмади. Отилиб кирди. Кираётиб бухгалтерни туртиб юборди. Бухгалтер секретарь эшитадиган қилиб сўкинди. Эшмат парво ҳам қилмади.

Хўжайин чақириб турган палла сўкиш эшитгани унинг учун икки пул эди.

— Элёр қайси гўрда юрибди? Райкомга бориб тур, девдим у эшакка!

@Bonuginam_siz ❤️