Meni eng koʻp azoblaydigan narsa – bolalar adabiyoti.
Bolalar adabiyoti deganda odatda juda tor doirada ertaklar, hikoyalar va sheʼrlarni tushunamiz. Aslida esa bu juda katta qora qozon. Shanba kuni Respublika bolalar kutubxonasiga bordim. Odam gavjum. Bir tomondan xursand boʻlasan kishi, ammo bir tomondan diling ranjiydi.
Oʻzbek tilidagi bolalar uchun kitoblarning asosiy qismi “Hurmacha polvon” ertaklaridan iborat. Sal nariroqda esa rus tilli bolalar uchun Rembrandni oʻrgatishayapti, Rim tarixi oʻqitilyapti, koinot va texnologik kashfiyotlarning asoslari tushuntirilyapti.
Boshqa millat bolalari kosmos, sayyoralar, sanʼat va maʼdaniyat, tarix, tabiiy fanlar, aniq fanlar, shaxslar haqida oʻqiyotgan bir paytda, bizning bolalarimiz arzon didaktikaga oʻrgatilyapti.
Oʻsha qaynotasining boyligi meros qolishini orzu qiladigan “Uch ogʻayni masheyniklar”u, birovning suhbatini tinglab, oʻzganing mehnatini oʻzlashtirgan “Toʻgʻrivoy”lar haqidagi ertaklar bilan rivojlana olamizmi? Kimdir qallob koʻpaydi, firibgar koʻpaydi dedi. Tabiiyki koʻpayadida, mustaqillikka erishibmizki bolalar uchun tayinli biror narsa yaratmadik. Oʻqitganimiz esa qalloblar, muttahamlar, ayyorlar toʻgʻrisidagi ertaklar boʻldi.
Biz shularni odob-ahloq normasi sifatida koʻrdik, shular bizga ibrat qilib koʻrsatildi. Hech kim bizga ilm-fan, adabiyot-sanʼat, koinot va falsafa nimaligini tushuntirmadi.
Maktab qurishga eringan xalq, qamoqxona qurishga erinmaydi deydilar. Bolalariga zamona ilmini oʻqitmagan xalq ham xuddi shunday, oʻrtoqlar.
©️
Oddiy yoʻlovchi@birgap