Уриндикда гапла-шиб утирган уч-туртта аёлни куриб, не-гадир оёклари калтираб кетди. Узига синчковлик билан тикилиб турган аёл-ларга зурга салом бкриб, бир зум саро-сималаниб турди, сунг туила-тутила су-ради:
- Нозиманинг уйи кайси каватда?
- Кайси Нозимани сураяпсиз? - суради аёллардан бири. -"Дом"да иккита Нози-ма яшайди, сизга кайси бири керак?
Гулширин бундай саволни кутмаганди.
Нима десин? "Эримнинг хуштори Нози-мани сураяпман", десинми? У аёлларга тикилиб колди. Бояги аёл яна гап очди:
- Очилова Нозима иккинчи каватда яшайди, Кобилова Нозима охирги подъ-ездда, туртинчи каватда туради. Сизга кайси бири керак узи?
Гулширин боши берк кучага кириб кол-гандек булди. Уша ер ютгур Нозима де-ганларининг на фамилиясини, на ёшини на куринишини билмаса, нима десин? Пешонасидан совук тер чикиб кетди. Гуё угирлик устида кулга тушган одам-
дай узини каерга уришни билмасди.
- Мен...халиги...- у бир муддат талмов-сираб турди, сунг узини кулга олишга харакат килди. "Нега бунча калтирай-сан, Гулширин? Ахир, сен унинг эрини тортиб олганинг йук-ку? Нимадан уяла-сан?"
- Ростини айтсам...мен уша Нозимани танимайман, - ютинди у. Эрим...менинг эрим уникига келар экан.
- Ха-а, шунака демайсизми? аёллар бир бирига маъноли куз ташлаб олишди. Сунг яна бояги аёл бидирлай кетди:
- Сизга Кобилова Нозима керак экан. У кишим туртинчи каватда, турадилар, худога якин жойда, - аёл захарханда килиб кулди.-Ана, деразаси очик туриб
ди,-аёл бармоги билан уйнинг бурчаги-даги туртинчи кават деразасини курса-тди.
Гулширин утирган аёлларга рахмат айтдими-йукми, узи хам билмайди, ган-дираклаганча аёл курсатган подъезд томон юрди. Назарида, оёги остида ер, боши узра осмон йук эди. Хар кадам босганида жарга кулаб тушаётгандек хис киларди узини.
- Ана, айтмагандимми, бир кун хотини билиб колади, деб...
- Эсизгина, шундок чиройли хотиннинг устига...Узи бу эркак зотига ишонч йук экан-да.
- Нозима улгур бу эркакни иссик-совук килиб олган-ов. Нукул шуникидан чик-май колган. Эркак бир айниса ёмон экан-да...
Бу овозлар Гулширинга узок-узокдан эшитилар, карахт онгининг бир чекка-сида жарангларди.
У кандай килиб туртинчи каватга ку-тарилгани, узи излаётган эшик олдида пайдо булганини билмайди. Кунгирок чалишга узатилган куллари яна ортига кайтди. Бу ерга нега келди узи? Эрини йулдан урган уша аёлни куриш учунми? Хуп, урди хам дейлик, унга нима дейди? Эримни кайтариб бер, дейдими? Ёки бахтига чанг солган уша алвастининг сочидан торткилаб, бутун махалага шарманда килсинми? Бир кунгли шарт-та оркасига кайтиб, буларнинг хамма-сини унутгиси, узини йуклик багрига от-гиси келди. Нафаси бугзига тикилиб, тез-тез нафас олар, гуё шу ерда, мана шу остонада жон таслим киладигандек эди. Кулоклари остида эрининг эхтиро-сли овози янграгандек булди. "Нози... Нозима...жоним..." Куллари уз-узидан эшик кунгирогини босди.
- Хо-ози-ир...- ичкаридан янграган жа-рангдор овозни эшитганида юраги бир дам тухтаб колгандек булди. Эшик очилгунича канча фурсат утди билмай-ди, аммо бу лахзалар Гулширинга минг йилларга чузилгандек эди. Охирги урф-да безак берилган эшик очилиб, аёл ки-шининг рухсори куринди. Гулширин ун-га бокиб, тилдан колди гуё. Каршисида у тасаввур килгандек кузлари беор су-зилган аёл эмас, йигирма-йигирма икки ёшлар чамасидаги ёшгина киз турарди. У енгсиз куйлак кийиб олган, тиззаси-дан баланд эгаклари остидан чиройли оёклари куриниб турарди. Жувон уни кимгадир ухшатди шекилли, шошиб га-
пирди:
- Бугун сут олмайман, бошка кун келар-сиз.
- Мен сутчи эмасман. Мен сизни олдин-гизга келдим, - узида куч топиб шу суз-ларни айта олди Гулширин.
- Менинг олдимга? - кизнинг узун кип-риклари чиройли пирпираб кетди. Кечи-расиз, сизни танимадим.
- Мен Гулширинман. Зохид акангизни хотини, - у ракибасининг кузига тикил-ди. Каршисидаги кизнинг ранги бир окаринкиради, аммо тезда узини тутиб олди.
- Ха-а...- деди чузиб, -бир кун келишин-гизни билардим, - шундай деб ним очик эшикни каттарок очиб, узи бир четга тисарилди. - Киринг.