Bekalar Uchun Xikoyalar

КEЧИРГИН БОЛАМ...

Бир кун келиб кексайиб қолсам,
Гапиришдан, юришдан толсам,
Сени қийнаб,  ташвишга солсам,
Инжиқлигим кечиргин болам.

Уст бошимни булғаласа лой,
Яноғимда қолмаса чирой,
Дастурхонга тўкиб қўйсам чой,
Инжиқлигим кечиргин болам.

Ташвиш бўлсам йил ўтган сари,
Эзмалансам бола сингари,
Юзингни ҳеч бурмагин нари,
Инжиқлигим кечиргин болам.

Ҳасратларим қалашиб кетса,
Инжиқлигим сал ошиб кетса,
Сўзларимдан ҳарф тушиб кетса, 
Инжиқлигим кечиргин болам.

Тутдек бўлиб ерга тўкилсам,
Давраларда бошингни эгсам,
Эҳ баъзида жонинга тегсам,
Инжиқлигим кечиргин болам.

Овқатимни чайнолмай қолсам,
Бир коринга яролмай қолсам,
Оёқ тортиб, юролмай қолсам, 
Инжиқлигим кечиргин болам.

Кўп гапирсам тутмагин бошинг,
Эзмалансам уймагин қошинг,
Тўкиб қўйсам устимга ошинг,
Инжиқлигим кечиргин болам

Қоматингдан ўзим ўргилай
Кулгуингдан таскинлар терай
Зардаларинг кўрмай жон берай,
Мен шўрликни кечир жон болам.

https://t.me/joinchat/AAAAAFCGRHMSMORVycYt4g

Қани эди сеҳргар бўлиб,
Вақтни ортга қайтаролсайдим.
Қувончларга юрагим тўлиб,
Яна бола бўлиб қолсайдим.

Ўйин ўйнаб ўтарди куним,
Эртакларга лиммо-лим туним,
Ўйлантирмас эди бугуним,
Яна бола бўлиб қолсайдим.

Секин, секин босиб қадамлар,
Юрар эдим ютмай аламлар,
Заҳрин сочмас эди одамлар,
Яна бола бўлиб қолсайдим.

Бўлар эди суянар кишим,
Бегонага тушмасди ишим,
Ортмас эди ғамим ташвишим,
Яна бола бўлиб қолсайдим.

Баҳорларим ўтябти куздек,
Қотиб бўлди юрагим муздек,
Болаликга қайтиб бўлмас лек,
Яна бола бўлиб қолсайдим.

Ёлғон билан бахтли бўлишдан,
Йиғлаб, йиғлаб соҳта кулишдан,
Тўйиб кетдим катта бўлишдан,
Яна бола бўлиб қолсайдим.

Ичмас эдим ишқ деган оғу,
Менга ҳамроҳ бўлмасди қайғу,
Улғайишни қилмасдим орзу,
Яна бола бўлиб қолсайдим.


Кўзларимни босмасди шира,
Кундузларим бўлмасти ҳира,
Ёлғизликдан қўрқмасдим сира,
Яна бола бўлиб қолсайдим.

Кўзёшларим кўзимдан тошар,
Оҳу додим бошимдан ошар,
Ҳеч бўлмаса беш олти яшар,
Яна бола бўлиб қолсайдим.

Онажоним ҳолимни сўрган.
Яқинларим ҳўп  яхши кўрган,
Дадажоним опичлаб юрган,
Яна бола бўлиб қолсайдим.

Муаллиф: Комила Қиз.✍

Муаллиф ҳуқуқи ҳимояланган.

https://t.me/joinchat/AAAAAFCGRHMSMORVycYt4g

​​Эртаси куни менга қўнғироқ қилаётган сирли рақамни билдим. Қўлимдаги қоғозда менга мутлақо таниш бўлмаган рақам турарди. Демак, Зафарнинг рақами шу бўлса керак, деб ўйладим.
Тушдан сўнг яна телефоним жиринглади. Яширин рақам.
- Алло... – жавоб ўрнига болаларнинг шодон қийқириғи эшитилди. Йиғлаб юбордим. “Қанийди менинг ҳам болам бўлганида эди... Ахир ким экан бу кимса? Нега ўйин қилади?” Кўнглимда дарҳол қоғоздаги рақамларга қайта қўнғироқ қилиш истаги туғилди. Бироқ телефонимда “Шифокорим” ёзуви пайдо бўлгач, кеча унинг ёнига боришим кераклиги ёдимга тушди. Икки уч кундан буён ўзимни жуда ҳолсиз сезаётгандим. Балки, баҳорнинг таъсиридир бу. Аслида эрта баҳор инсонни бироз лоҳас қилади-ку..
Шифокор ҳузуридан чиқарканман, ўзимни қушдек енгил ҳис қилардим. У менга дунёнинг энг қувончли хабарини маълум қилганди. Мен ҳам оналик бахтига эришарканман...
Бир неча соат илгари болалар кулгусини эшитганим бежиз эмасди. Менга хайриҳох бўлган ким экан у? Бугун шундай қувончли хабар эшитшимни наҳот билган бўлса? хаёлларимга ошно бўлиб пиёда юргим келди. Йўлда кетарканман, телефоним куйини чала бошлади. Самад акамнинг мусиқаси янграганидан у эканлигини билдим. Қувончли хабарни у билан бўлишгим келди. Йўқ, яхшиси уйга борганда айтаман, дедим ўзимга ўзим.
- Кўчадаман, пиёда келаётгандим, - дедим унга жавобан.
- Ҳали кечки овқатни ҳам тайёрламабсан-ку, такси тўхтатиб кел. Қорним роса оч... – алоқа узилди. Ич-ичимдан хўрлигим келди. Бу одамга мен фақат овқат тайёрлаш, кир ювиш, уй тозалаш учун керакман, холос. Кўнглимда нелар кечаётгани билан иши йўқ. “Нима бўлди? Нега пиёда келяпсан?” деб сўрамади ҳам. Кўзларимдан томчилар думалай бошлади.
Уй эшиги очиқ эди. Эрим асабий тарзда у ёқдан бу ёққа бориб келарди.
- Қаерда юрибсан, соат олтидан ошга бўлса, - остонадан кирмасимданоқ ўшқиришга тушди.
- Шифокорга боргандим, - дедим ундан ранжиганимни сездириш учун.
- Вақтлироқ борсанг бўлмасмиди... Қанақа хотинсан ўзи? Охирги пайтда ўзгариб қолдинг. – Ялт этиб унга қарадим. Наҳот, сезиб қолган бўлса?..
- Бу нима деганингиз? Бир кунгина овқат кечикса, осмон узилиб ерга тушмайдику, ҳозир тайёрлайман.
- Керакмас, мен кўчада овқатланаман. Ўзинг пишириб еявер, иштаҳани ҳам ўлдирдинг, - дея жаҳл билан эшикни ёпиб чиқиб кетди.
Йиғлаб юбордим. Бугун ўзимни энг бахтиёр аёлдек ҳис қилгандим. Шундай муҳим кунда ҳам қалбимга озор етказди-я.. Ахир унга янгиликни айтиш учун бир олам гапларни ўйлаб келаётгандимку. У эса.... Шу тобда қўлимдаги телефон жиринглади. Яна ўша номаълум кимса...
Алло... - у тарафдан сокин мусиқа товуши эшитилди.
- Кимсиз, айтинг, ахир... менда нима ишингиз бор? Сизнинг қўнғироғингиз менга умид берганини биласизми? Бугун қувончли хабарни эшитдим. Мен она бўламан. Аммо буни отасига айтолмадим. У мени эшитишни истамади, - ҳўнграб йиғлаб юбордим. Шу заҳоти алоқа узилди. Кимгадир гапиргим, юрагимдаги аламни тўкиб сочгим келарди. Дарҳол алоқа компаниясидан олган рақамларни тердим. Ортимдан эшик очилганини пайқамадим ҳам. Телефонда чақирув гудоги кетаркан, ортимдан мусиқа эшитилди. Ўгирилдим. Эрим менга тикилиб турарди. Телефони эса тинимсиз жирингларди. Аста телефонни олиб рақамига қарадим. “Азизам”, деган ёзув турарди. Самад акам:
- Нима дединг? – деб сўради.
- Ҳа, - дедим кўз ёшларим юзимни ювиб. – Биз фарзандли бўламиз.
- Худога шукур, - деганча у мени бағрига босди. Унинг қучоғидан чиққим келмасди. Пичирлаб сўрадим:
- Нега ундай қилдингиз?
У эса сочларимни силаган кўйи жавоб берди.:
- Гапиролмаган гапларимни телефонда айтгим келди. Нафасингни ҳис қилишни истадим. Шунинг учун яна бир телефон ва янги рақам олгандим...

Саида Қорабоева.

https://t.me/joinchat/AAAAAFCGRHMSMORVycYt4g

Энди ўтлиқ сўзларим бирор дилни ёқмайди,
Юрагимда бир тош бор эримайди, оқмайди...
Қўшиқни тингларканман Зафар ёдимга тушди. Роса тўрт йил ортимдан юрганди. Менинг ҳам кўнглим бор эди унда. Аммо ота-онам бошқа вилоятда яшаркан, деб розилик беришмади. Афсуски, унга ҳам бахт кулиб боқмабди, менга ҳам...
- Мен **** бўлдим. Йиғиштирвол, - деганча телевизор қаршисига ўтирди эрим. Яна сўзсиз ошхонага чиқдим. Идиш юварканман, қўл телефоним жиринглай бошлади. Дарров рақамига қарадим. Яширин экан. Ажабланиб тугмани босдим.
- Алло...
- ... - у ёқда жимжитлик.
- Алло, ким у? Гапиринг...
Оғир хўрсиниқ эшитилди. Сўнг алоқа узилди.
- Ким экан? - Сўради эрим ичкаридан.
- Ҳеч ким... адашиб тушди, шекилли. Ё овозим ёқмадими, гапирмади... – Дафъатан хаёлимга келган ўйдан қўрқиб кетдим. “Зафар бўлса-я”... Охирги пайтларда бундай сирли қўнғироқлар икки-уч бор такрорланаётганди. Аҳамият бермагандим. Бироқ бугун Соҳибанинг гапидан сўнг негадир Зафар қўнғироқ қилаётган бўлса керак, деб ўйлай бошладим. Унинг шундай одати бўларди. Ўқиб юрган кезларимиз қўнғироқ қиларди-да, ё ёмғир овозини ёки сукунатни эшиттирарди. Эртаси куни эса “Ёқдими?” деб сўрарди. “Нега бундай қиласиз?” десам, “Сенинг овозингни тинглашни истайман”, дерди. Ўз хаёлларимдан уялиб кетдим. Худди айб устида қўлга тушган ўғридек атрофга алангладим. Оёқ учида юриб Самад акам ўтирган хонага мўраладим. У берилиб телевизор кўрарди. Яна қўнғироқ бўлишини кутдим. Йўқ, телефон қайта жирингламади.
Эрталабдан ёққан ёмғир бирам ёқимли эди. Аслида ёмғирда сайр қилгим келганди. Аммо Самад акам шошаётганини айтиб, машинасида ишхонамга ташлаб ўтгани учун ёмғир томчиларни кузатишга фурсат бўлмади. Негадир юрагим сиқиларди. Иш столимдаги қоғозлар асабимни баттар қўзғатди. “Иш, иш, иш... жонга ҳам тегди”. Аста дераза ёнига бориб ёмғирни томоша қила бошладим. Шу маҳал қўл телефоним жиринглади. Яна яширин рақам. Тугмани босиб, қулоғимга тутдим.
-Алло...
Нариги томондан шатир-шутур қилиб урилаётган ёмғир томчиларининг овози келди.
- Алло ким бу? - такрор савол бердим. Аммо жавоб ўрнига бир неча сония ёмғир симфонияси эшитилди. Ким бўлса ҳам менга табиатнинг энг гўзал куйини улашди. Бир неча сония янграган бу куй асабларимни тинчлантирди, кўнглимга ёруғлик сола олди. Ёмғир симфониясини эшиттирган нотаниш кимсадан ич-ичимдан миннатдор бўлдим. Эндигина оғиз жуфтлаб “Раҳмат”, демоқчийдим, гўшак жойига қўйилди.
Уйда кечки овқатни тайёрларканман, яна ўша сирли одам қўнғироқ қилди. Бу гал у кўчадаги машина шовқинини тинглашимни истади. Бир муддат автомобиллар сигналларига қулоқ тутиб:
– Кимсиз? – дея савол бердим. Аммо жавоб ўрнига алоқа узилди.
Сирли қўнғироқ эгаси кимлигини билолмасдим. У бир кунда икки маҳал қўнғироқ қиларди. Қандайдир овозлар ёки хўрсиниқ эшитиларди баъзан. Хаёлан бу Зафарнинг иши эканлигини билиб турардим. Аммо... рости, уч кун ичида бу қўнғироққа шу қадар ўрганиб қолдимки. Агар телефон жирингламаса уни кутадиган бўлиб қолдим. Нотаниш қўнғироқ ҳақида умр йўлдошимга айтиш учун оғиз жуфтладим-у, бироқ чўчидим. Балки нотўғри тушунар... “Ким ҳам сенинг телефонингга қиларди, бирор танишингдирда”, деб қолсачи... аммо бу қўнғироқ менга кайфият бахш этарди. Негадир ўзимни кимгадир керакдек ҳис қилардим, гўё...
Уч кундан сўнг яширин рақамлар эгаси кимлигини билишга бўлган қизиқишим шу қадар ортиб кетди. Ўйлай-ўйлай дугонам Соҳибага сим қоқдим.
- Соҳи, Зафарнинг телефон рақамини биласанми? - Деб сўрадим.
- Билмайман, нимага? - Ҳайратланди дугонам. Унга бўлаётган воқеани гапириб бердим.
- Бўлиши мумкин. Зафар: “унга қўнғироқ қиламан, фақат овозини эшитсам бўлди”, деганди. Балки удир... яхшиси, алоқа компаниясига бор. Агар рақамга жавоб берган бўлсанг, компания компьютерида рақам белгиланади.
- Қойил-э, сенга, – қичқираёздим қувониб кетганимдан. Нега шу нарса ўзимнинг хаёлимга келмабди-я...

СУКУНАТДАГИ СЕВГИ.

- Ирода, эсизгина, ўн йилликка бекор бормадинг. Ҳамма курсдошлар келишди, фақат сен йўқсан, - телефонда астойдил куюниб гапирди дугонам Соҳиба.
- Биласанку, эрим боришга рухсат бермади, - дедим унга жавобан. Аслида роса боргим келгаанди. Бироқ жуфтимни норози қилиб қандай бораман? Курсдошларни роса соғингандим. Кўргим келганлари бор эди. Ўн йилдан буён учрашмаганларим қанча эди. Бироқ истаклар ҳамиша ҳам амалга ошавермайди.
- Ҳе, ўргулдим шу рашкчи, бадфеъл эрингдан. Сени биров олиб кетармиди?.. Ҳа-я, Зафар сени сўради... - бу исмни эшитиб кўнглим алланечук бўлиб кетди.
- У ҳам келдими? – сўрадим секингина. Илк муҳаббатнинг исми ҳам инсонни энтикишга солади. Унинг исмини эшитиб юрагим тезлашибЮ борлигини сездириб қўйди.
- Ҳа, келди. Айтишича, хотини билан ажрашаётган экан. Муроса қилишолмаганмиш. Телефон рақамингни сўради. “Ҳалиям ўша рақамда”, дедим. Ёдида экан, сонма сон айтиб берди. Ўзинг ҳам шундай йигитга тегмагандинг. Мана, танлаб-танлаб тозисига учрадинг. На бирор жойга жўнатади, на ўзи олиб боради... – асабий тарзда гапирди дугонам.
- Қўй, ундай дема, ўзи олиб боради, - дейман унга ичимдаги оғриқларни билдирмаслик учун.
- Зафар сени кўп эсларкан. Баъзан гаплашгим келади, деди. Балки қўнғироқ қилар. “Эрининг феъли чатоқ, эҳтиёт бўлинг”, деб огоҳлантирдим. “Йўқ, овозини эшитсам бўлди”, деди. Сўнг “Бахтлими?” деб сўради.
- Сен нима дединг? – дейман гўшакни қаттиқроқ қулоғимга босиб.
- Нима дердим, борини айтдим. – унинг гапини охиригача эшитолмадим. Эшик қўнғироғи босилди.
- Майли, кейин гаплашармиз, - деганча гўшакни қўйиб, эшик томон шошилдим. Остонада умр йўлдошим ҳар доимгидек қовоғини солиб турарди.
- Тинчликми? Намунча эшик очишинг қийин? - сўради менга синовчан тикилиб.
- Ҳа, тинчлик. Соҳиба билан гаплашаётгандим. Курсдошларнинг ўн йиллиги ҳақида айтиб берди...
- Ҳм... ичингга олов ёқмоқчи бўлибди-да..
- Нима? - Шошиб қолдим. Хаёлан гапимизни эшитиб қолгандек туюлди. Чиндан ҳам Зафарнинг исмини эшитиб, ичимга олов ёқилгандек бўлгани рост. Эримни зимдан кузатаман. “Ишқилиб, сездириб қўймадимми?” дейман ўзимга ўзим.
- Бормадинг, зўр бўлди дегандирда... – деганча ётоқхонага кийимларини алмаштиришга кириб кетди.
- Ҳа, - деганча ошхонага ўтдим. Ортиқ гапирмадим. Аслида шундай тадбирга юбормагани учун ундан ранжигандим. Ростда, тўрт йил бирга ўқиб қадрдонга айланган чеҳраларни кўргим келганди. Бироқ у истамади. Беш йилдан буён бирга яшаётган бўлсак ҳам ҳануз бир-биримизнинг феъл-атворимизни тушунолмаймиз. Иккимиз икки дунё вакилимиз, гўё. Гап сўзимиз, дунёқарашимиз ва ҳатто дидимиз ҳам икки хил. Бироқ биз бир оила бўлиб яшаяпмиз. Бу эркак билан яшаш баъзан менга оғирлик қилади.
Самад акам ювиниб чиқиб, дастурхонга юзланди. Косадаги таомни олдига қўйдиму, бошқа хонага ўтдим.
- Мен билан ўтирмайсанми? - Деди эрим ортимдан.
- Йўқ, ўтириб нима қилдим. Барибир гаплашмайсиз-ку... – деганча юмшоқ ўриндиққа чўкдим. У индамади. Аммо мен унинг нимадир дейишини кутаман. “Кел, сени соғиндим. Кун бўйи сени ўйладим”, деса қанийди? Йўқ, у ҳам жим, мен ҳам... Телевизор пультини босаман. Экранда чиройли хонанданинг овози янграйди.
Энди менинг қалбима муҳаббат ўт ёқмайди,
Юрагимда бир тош бор эримайди, оқмайди...
Қўшиқни тинглаб, хаёлга чўмдим. Беш йилдан буён аҳвол шу. Ҳеч бир гап сўзсиз яшаймиз. Аввалига унинг феълига кўникишим жуда қийин бўлди. Табиатан шаддод ва шўх қиз эдим. Унга тинмай савол бераверардим. Эрим эса ўнтадан бирига жавоб берарди, холос. Турли мавзуларда суҳбатлашишни истардим. Бироқ у оғир табиат бўлгани учун гапиришни истамасди. “Нега тақдир мени бундай инсонга рўпара қилди?” деб тинмай йиғлардим. Ҳатто ажрашгим ҳам келарди. Аммо нимадир тутиб турарди. Қолаверса, беш йилдан буён Яратган ҳам бизни фарзанд билан сийламади. Манаман деган шифокору табиблар ҳам “Иккингиз ҳам соғсиз, кутинглар”, дейишдан нарига ўтишмаса... Балки шу сабаб ҳам бир-биримизга гапимиз камдир...

НЕГА ДУОЛАРИМИЗ ҚАБУЛ БЎЛМАЙДИ?

Иброҳим ибн Адҳам раҳматуллоҳи алайҳдан “Менга дуо қи­линглар, ижобат қиламан” ояти хусусида сўраб, биз дуо қила­миз–у, ижобат бўлмайди, дейишганида у киши: “Қалбларингиз ўн­та нарсадан ўлган”, деди:
1. Аллоҳни танийсизлар-у, ҳаққини адо қилмайсизлар.
2. Аллоҳнинг китобини ўқийсизлар-у, лекин унга амал қил­майсизлар.
3. Иблисни душман деб даъво қиласизлар, аммо уни дўст қи­либ оласизлар.
4. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва салламни яхши кўришни даъво қиласизлар, лекин у зот соллаллоҳу алайҳи ва салламнинг йўллари ва суннатларини тарк қиласизлар.
5. Жаннатни яхши кўришни даъво қиласизлар, аммо унга кириш учун амал қилмайсизлар.
6. Дўзахдан қўрқишни даъво қиласизлар, лекин гуноҳлардан тўхтамайсизлар.
7. Ўлим ҳақ деб даъво қиласизлар, бироқ унга тайёргарлик кўрмайсизлар.
8. Бошқаларнинг айби билан машғул бўласизлар, аммо ўз айбингизни сезмайсизлар.
9. Аллоҳнинг ризқини ейсизлар-да, унга шукр қилмайсизлар.
10. Ўликларингизни дафн қиласизлар-у, ундан ибрат олмай­сизлар.

Ҳасан отаси билан яшаб онаси ва укасини соғинчидан бошида жудаям кўп оғриб қолаверди. Кейинчалик тақдирига тан бериб илмга шўнғиб кетди. Мактабни ҳам аъло баҳоларга битирди. Отаси Ином ака эса қилган ишидан минг пушаймон эди... лекин уйига қайтгани ғурур деб аталмиш туйғу бунга йўл қўймасди. Ҳасан олийгоҳга ҳужжат топшириб, ўқишга кирди.
Бу ёғда Ҳусан ҳам мактабни тугатиб, Онасига рўзғорга ва мол ҳолларга қарашиб юрарди. Ҳусан энди анча улғайган...ўша қўшни қизни кўп ўйлай бошлади. Қиз ҳам уларникига кўп келиб турарди. Уларнинг ўртасида илиқлик.... муҳаббат пайдо бўлганди. Ҳусан қўшни қизни бир кун кўрмаса туролмасди. Бу ҳолат қўшни қизнинг отаси ва онасига ҳечам ёқмасди. Ҳусан эса бир куни:
-- Онажон.... севги нима?-деди кўчадан ҳовлиқиб кириб.
-- Ҳа ҳа... болам тинчликми... нима?
-- Севги нима Онажон?-сўради яна.
-- Севгими... севги бу икки инсонни бир бирига бўлган меҳр муҳаббати. Бир бирини кўрмаса туролмайди... асосан меҳр... мен ҳам сенга меҳрлиманку.
-- У ҳам меҳрибон... у ҳам севади.. севади. - дея Ҳусан югурганча хонасига кириб кетди.
Онаизор эса ўғлини бу ҳолатидан жудаям хавотирда эди.
Кунлардан бир куни қўшни деразадан қизи билан Ҳусанни бирга келишаётганини кўриб қолди. Бу ҳолатдан дарғазаб бўлган ота, уйда қизини кутиб турарди.
-- Қизим.... мен сенга нима дегандим... сени бошқа бу ногирон бола билан кўрмай, тушундингми!-деди қизи уйга кириб келиши биланоқ.
Аччиқ устида қизини ўз тоғасини ўғлига унаштириб қўйди. Ўша куни тонгдан карнай сурнайлар чалина бошлади. Ҳусанни ҳам шу шовқин уйғотиб юборди. Онаизор эса тонгдан мол ҳолга қараш билан оввора эди.
-- Онажон... қўшнимизникида тўй бўляптими?
-- Ўғлим яхши ухлаб уйғондингми... ҳа қўшнимиз ўғлини тўй қиляпти. - деб қўйдинг. Лекин қўшниси қизни унаштираётган эди.
Ҳусаннинг ёнида доим қўшни қиз Зилоланинг кичкина расми юрарди. У шунчалик у қизга ошиқ бўлгандики.... бу асти қўяверасиз.
Шу пайтлари қиш фасли эмасми... тоққа жудаям қалин қор ҳам ёққанди. Тоғасини ўғли Зилолани ёнига учрашувга келганди. Кундузи эди.. Ҳусанни бундан хабари йўқ эдиям... узоқдан қизни кўриб тезгиеа унинг ёнига келди. Уни қизни ёнида кўрган тоғасини ўғли, қоргайиқитиб олиб бир шапалоқ ҳам урли Ҳусанни. Яна Зилола Ҳусанни ҳимоя қилди.
-- Қўйворинг уни... уни нима айби бор... жиннимисиз ақли заиф болани уриб нима қиласиз -деди.
-- Ақли заифми, жинними бошқа сени олдингда кўрмай... яна кўрсам бир бало қилиб қўяман уни!-дея кетди.
Зилола доим Ҳусанни ёнини олиб бошқалар билан тортишарди. Бу сафар эса ўзи билиб билмаган ҳолда уни кўнглини оғритиб қўйди. Уша йигитга унаштирилганини, энди иккаласи яъни Ҳусан билан учрашмаслигини очиқ айтдию.... кўзида ёшини артганча бурилиб уйига жўнаб кетди. Бу гапларни эшитган Ҳусан.... ўзини қўярга жой тополмай қолди. Шу ерда қорга тиззанлаб ўтириб қолди.
Оппоқ қор остига беркитиб қўйдим,
Гуллаб қолмасин деб туйғуларимни.
Ўзимдан ҳам кўпроқ ишондим сенга,
Олиб қўймагин деб кулгуларимни... 😔

Минг азоб билан чўнтагидаги суратни олиб охирги бор бир қарадию, кейин расмни қор остига кўмиб қўйди. У учун энди муҳаббати ўлган эди.... баҳорда қайта униб чиқмасин деб қалин қор остига кўмди. Ўзи эса суриниб судралиб ҳовлисига бир амаллаб етиб олди. Уйига кираверишда ҳушини йўқотиб йиқилди. Буни кўрган Онаизор боласини қучиб йиғларди....
Уни касалхонага олиб боришди...
-- Онахон... ўғлингиз бирор нарсадан қаттиқ хафа бўлиб сиқилган.... шунга бош мияга яқин нервлар бардош беролмай иккала оёғи ҳам ишламай қолган... энди бу ёғига биз ожизмиз.. Худодан мадад сўранг. - деди.
Ўзи бироз ақли, бошининг қимирлаб туриши етмаган ногирон ўғлининг энди батамом юролмай қолгани Онаизорга қаттиқ зарба бўлди. Қарши тез тиббий ёрдам касалхонасида бир икки кун даволангач.... уни аравачага ўтқазиб Она бола тоққа уйларига қайтишди. Ҳусанни ўсмир ёшидаги севгиси хароб қилганди. Тўғри бундай севги айнан шу ёшда барчада бўлади...

Матонат...

(Бўлган воқеа)

Собир гапда ўтирар экан, ўртада қайта-қайта айланган икки болалик бева ҳақидаги суҳбатга истамайгина аралашди.
- Ким экан? Қаерда турар экан?
- Ҳа, эри ўлган биттаси. Иккита боласи билан қолибди. Уйланиб олар эдим-ку, лекин хотиним мени **** қўяди. Жуда нозанин аёл. Бир-икки кўрганман,-деди Шавкат.

Собир анчадан бери кўнглида ўйлаб юрган нарсаси қаршисидан чиққанидан хурсанд бўлиб аёлни манзилини олди.

Ўзимда учта, аёлда иккита... Ҳа, нима қилибди боқиб оламан. Асосийси аёлни уйи бор экан. Рўзғорини қилиб берсам, кийим-кечагини олиб берсам...,-ўйлади Собир.

Собир бевани кўрганда ақли қочди. Дўсти Шавкат айтганча бор экан. Жуда гўзал аёл эди. Аёлга совчи бўлди. Қайта-қайта қўлини сўраб борди. Ва ниҳоят аёл розилик берди.

Собир аёлдан маҳрга нима олиб беришини сўраганда...

Аёл:
— Ўзингиз кўнглингиздан чиқариб берақолинг,-деб жавоб берди.
Аёл Собирни жўмард деб ўйлаган эди, шу холос.
Собир кўнглидан чиқариб маҳрга 100$ берди.
Аёл ютинди. Бир оғиз сўз айтолмади. Ийманиб, андиша қилиб хато қилганини тушунди.
Собир кунда кундузи келишни бошлаб юборди. Кечасига биринчисининг ёнида бўлар эди.
Кунлар ўтди. Собирнинг қуруқ қўл билан келиши, ётиб-ётиб дамини олиб кетиши ортиқ Комиланинг жонига теккан эди.
- Собирака! Сиздан илтимос ҳар куни келишингиз шарт эмас. Ҳафтада бир келсангиз етади. Сиз келганингда ҳамма ишларимни ташлаб сиз билан овора бўлиб қоляпман. Тўғри тушунинг. Рўзғорга қарамасам бўлмаяпти,-деди Комила.
Комила уйда тикувчилик қилади. Эрга теккач ҳамма ишини ташлаб қўйган эди.
Эри доим кўтариб келадиган 2-та бўлка нон билан, 1-та идиш сариёғ бир оилага урвоқ ҳам бўлмайди.

Собир истамайгина Комиланинг айтганига рози бўлди. Комила турмуш қурганига беш ой бўлди. Ўша-ўша 2-та бўлка нон, баъзан сариёғ, баъзан картошка, пиёз...
Орадан икки йил ўтди. Комила ишлаб топганига икки хоналик уйини тўрт хона қилиб олди. Собирга маза. Келади кетади. Комила эри келиши учун тансиқ таомлар, пишириқлар пиширади. Уй тўловларини ўзи тўлайди. Бозор-ўчарини ўзи қилади. Эри эрлик қилаётгани камми? Осонми бошқа оилага 2-та бўлка нон билан, сариёғ кўтариб бориш. Комила икки йилдир-ки рўзғорни ўзи кўтаради. Собир тайёрига ошуфта... Хотинини дуо қила-қила, олдига қўйганини ейди. Комила фақат сабр қилади. Турмушга чиққанига пушаймонлар ейди. Лекин индамайди ичига ютади. Одамларнинг гап-сўзидан чўчиб, ажрашмайди.

Ва ниҳоят Комила кутган кун келди. Собирнинг биринчиси Комилани билиб қолди.
Унинг уйига тўполон қилиб келди. Аксига олиб Собир иштаҳа билан Комила пиширган сомсани паққос тушираётган эди. Собирнинг тўполондан ҳуши бошидан учди.

Комила босиқлик билан деди:
— Тўполон кўтаришингиз шарт эмас. Эрингизни олиб чиқиб кетаверинг!
Аёл Собирга қараб шанғиллади: Талоғини бериб чиқиб кетасан ёки кунингни кўрсатаман!
Собир ранги ўчиб, Комилага қаради-ю секингина:
— Талоқсан,-деди.

Комиланинг елкасидан тоғ ағдарилгандай енгил бўлиб:
— Мингдан минг розиман. Яхши боринг. Оилангиз билан қўша-қаринг!,-деди ичидан хурсанд бўлиб. Собир қайтиб келмади.
Комила ҳам бошқа эр қилмади. Шунга қарор берди. Ўзининг иши, кучи бор. Йўлини топиб кетади. Болаларига қўшиб яна биттасини боқиш унга анча оғирлик қилаётган эди. Ўша оғирлик Собир кетгач йўқолди.

https://t.me/joinchat/AAAAAFCGRHMSMORVycYt4g

Ўзимга келганимда эримни дафн қилиб бўлинган экан,болаларимни бағримга олиб бевалик ҳаётимни давом эттирдим, ўшанда эримни қўлларидаги пулларни дорига деб сўраганимда нега бермаганларини кейин тушунгандайман , эрим ўша куни умрларининг сўнгги куни эканини сезган эканлар деб ўйлайман.

Мана шу воқеага ҳам етти йилдан ошиқроқ вақт ўтди, алхамдулиллах, ўғилларим дастёрларим бўлиб қолишди, қизимни турмушга бердим, биз танимаган сахий кишилар орқали Аллоҳ ризқлантирди, ўғилларим вояга етиб ишларини топиб олишгунга қадар бизларга ва биздайларга ёрдам бериб келган нотаниш диндош ака - опаларимни иншааллоҳ қиёматда Роббим бизга таништиради ва Росулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламга қўшни бўлишларини кўриш бизларгаям насиб қилсин деган умиддаман.

П. С.

Бу синглимиз айтиб берган ҳаётий воқеани ёзишимдан мақсадим, бемор яқинларимиздан имкони борича тез - тез хабар олиб туришлик, отасиз қолган оилаларга эътиборли бўлишимиз кераклигини ва бундай савобли амалларни охиратда ажри бор эканини яна бир бор эслатиш учун ёздик.

Саломат бўлинглар!

Мухаммад Икром.


https://t.me/joinchat/AAAAAFCGRHMSMORVycYt4g