Эртаси куни Жалолиддин ўқишдан қайтиб келгунча ўзини айблади. Гўё бу бир таббий ҳолдек қабул қилди. Аммо ярим тунда дўстлари даврасидан қайтган эрига боқиб "эр бермоқ, жон бермоқ" деган гапни маъносини англади. Чидаб туролмади.
-Мендан шунчалар нафратланар экансиз нима қилардингиз ҳаётимга кириб. Мен сизни севмасам бунчаликка бормасдим.
-Қанчаликка,- бир оз ичган Жалолиддин қизга жирканиб қаради, - Гулсанам ҳам мени болалигидан севади. Лекин бирон марта кўзини қисиб ҳам қўймаган. Сен ўз эгалик қилолмай менга нима деяпсана?
-Ҳеч бўлмаса боламизни ўйланг - кўз ёши юзида сел бўлиб тошаётган қиз Жалолиддинни туртисига парво қилмади.
-Итдан бўлган қурбонликка ярамайди,- деди эри дона-дона қилиб. - Сен кимсан -у боланг ким бўларди.
Гулойим бу гапдан кейин қалтирашга тушди гапиролмади. Аммо Жалолиддин ичкилик таъсирида кўнглидагини тўкиб солди.
-Сенда озгина ғурур бўлса Сурайёдек ўзингни ўлдирардинг. Бунақа шармандаликни кўтариб юрмасдинг.
Гулойим ток уриб ўлган Сурайёни нима алоқаси борлигини тушинмади.
-Нега бақраясан? Анави ҳароми аканг Шароф Сурайёни бадном қилганида у шармандаликдан ўлимни афзал билганди. Сен эса келган итдек ўлиб турган экансан бирдан бўғоз бўлиб қолдинг. Аммо қараб тур ўлмаганингга пушаймон бўласан,- Жалолидддин қизга ҳақоратлар ёғдириб кейин бемалол ётиб ухлади.
Гулойим эса оғзини ёпиб узоқ йиғлади. Яшашдан шу қадар чарчадики. Ўзини ўлдириш фикри бу сафар миясига маҳкам ёпишиб олди. Секин ўрнидан турди. Бу ишни қаерда ва қандай қилишни совуққонларча ўйлаб олди. Арқонни олиб молхона томон ўтди. Оёқ остига нарса қўйиб арқонни боғлади. Бўйнига арқон солди.
Мана ниҳоят баридан қутуламиз болам. Биздан ҳам қутилишади. - Гулойим қўлини қорнига қўйди. Ҳомиласи бешинчи ойга ўтганди. У оёқ тагидаги столни тепмоқчи бўлганди бирдан ҳали бирон марта қимирламаган боласи бир тепиб қўйди. Секингина ожизгина ҳудди мени ўлдирманг деётгандек.
Гулойим бирдан тўхтади. Ич-ичидан бир фарёд келди лекин бақирмади. Бу фарёд юрак бағрини тилка пора қилиб бутун танидан оламга отилди. Аммо уни ҳеч ким эшитмади. Анча вақт бўйнида арқон билан йиғлади. Кейин аста арқонни чиқарди. Кўз ёшларини артди. Арқон ва столни жойига олиб борди. Жонига қасд қилиш талвасаси ўтиб кетди. Ҳали дунё юзини кўрмаган бола уни ҳаётини асраб қолганди. Шу воқеадан кейин Гулойим бир оз ўзини қўлга олди. Энди фарзанди ҳам ҳар замонда қимирлаб ўзини борлигини эслатиб турарди. Бу қизга катта куч берар ҳали у дунёга келса қоронғу умрига қуёш бўлиб чарақлашига умид боғлади. Бу ёқда эса ҳамма тўй ҳаракатига тушиб кетганди. Ҳамма Гулойимга янада паст назар билан қарар. Бир кераксиз буюм ёки уй ҳайвонига қарагандек қарашарди. Фақат катта овсини Жамила унга ачинганидан яхши муносабатда бўларди. Айнан у Жалолиддинни Сурайё ҳақидаги гапига аниқлик киритиб берди.
-Буни мендан эшитганингизни ҳеч кимга айтманг. Бу сир шу қадар қаттиқ сақланадики саноқли одам билади. Хуллас сизни акангиз Шарофиддин Сурайёни алдаб кетди. У уйланади деб ишонган экан. Акангиз бошқага совчи қўйганини эшитиб Жалолиддинга ёрилибди. Жалолиддин бориб Шарафиддинга қилган ишига жавоб беришни талаб қилибди. У эса Жалолиддинни мазахлаб қўлингиздн ҳеч нарса келмайди. Ҳеч нарсани исботлай олмайсиз деб ҳайдаб солган. Бу гапдан хабар топган Сурайё ўзини осиб қўйди. Уни мурдасини Жалолиддин топиб олган. Бор гапни қолганлар шундагина билишди. Ҳамма Жалолиддинга ёпишди. Ўзим ҳал қиламан деб Сурайёни ўлимига сабабчи бўлдинг дейишди. Кейин қайнотам номус қилиб ток уриб ўлдига чиқарди қиз бечорани. Жалолиддин эса тиш қайраб юрган экан сизни қурбон қилиб танлабди.
Гулойим шундагина нега акалари тирик қолдирганини англади. Демак уни уйидагиларни ҳам бундан хабари бўлган.
Ҳаммаларинг бир гўрсан, деди ўзи билан суҳбат қиладиган тунларни бирида ҳамманинг ёмон кўраман. Фақат сени яхши кўраман болам. Энди фақат сен учун яшайман. Фақат ўғил бўлиб туғил. Бўлмаса сени ҳам одам ўрнида кўришмайди. Онанг сени ҳимоя қила олмайди. Онанг жуда ожиз болам.
Давоми бор
Муаллиф Мафтуна Абдуллаева