![](data:image/svg+xml;charset=utf-8,<svg width="640" height="640" style="background-color:%2344badc;font-family:Nunito,sans-serif" viewBox="0 0 100 100" preserveAspectRatio="xMidYMid meet" xmlns="http://www.w3.org/2000/svg">
<text font-size="30" x="50%" y="50%" dy="5" fill="white" dominant-baseline="middle" text-anchor="middle">SN</text>
</svg>)
"Yong'oq qurti" hikoyasidan qiziq parcha
Menam senday bir paytlar duppa-durust yongʼoqlarning qop-qora koʼmirga aylanib qolishiga hayron boʼlganman. Yoppiray, deganman. Bir yili qasd qildim: qani, yongʼoq qanday qilib bunday boʼlib qolarkan, dedim. Huv, bogʼ adogʼida katta qari yongʼoqning uch-toʼrt gʼoʼrasini har kuni kuzatdim. Yongʼoqning kushandasi qurt. Uyam odamga oʼxshaydi. Qorin gʼami bor-da. Oʼzi sigʼadigan teshik ochib, gʼoʼra yongʼoqning ichiga bir amallab kirib olsa, baxti. Boʼliq boʼlib kelayotgan magʼzini yeb boshlagani sayin semiradi. Vaqt oʼtib, magʼiz ado boʼladi. Yongʼoq ichida hech vaqo qolmagandan keyin qurt tashqariga chiqishga intiladi. Bu paytda esa, huv kirgan mahalidagi nina teshigidek joy unga tor kelib qoladi. Semirib ketadi-da! Shu uchun qancha urinmasin, tashqariga chiqolmaydi.
Undan ham yomoni, yongʼoqning ichi qurib, poʼsti qattiqlashgan, endi teshikdan chiqish tugul, uni avvalgidan sal kengaytirishning ham iloji qolmaydi. Ichkarida yeyishga magʼiz qolmagach, qurt oldida ikki yoʼl turadi: yo ochlikdan oʼlish yoki oxirigacha kurashish. Buning birgina chorasi bor: ozish kerak!
Аna shunda yongʼoq ichida qurt ochlikdan sillasi qurib, oza boshlaydi. Eski, oʼsha zaif holiga qaytib, tashqariga chiqishga urinadi. Bu kamdan-kamiga nasib etadi. Chiqqani ham bundoq qarasa, uning uchun mavsum tugab, ortda qurigan yongʼoqdan boshqa hech nima qolmagan boʼladi. Qarshisida vaqtning beshafqat hukmi oʼqiladi. U baribir oʼlimga mahkum…
Ey, bolam… Odamzodning ham yoʼrigʼi shu. Baʼzilarning hayoti xuddi yongʼoq qurtinikiga oʼxshaydi. Mol-dunyo ilinjida boshini ming teshikka tiqadi. Qorin dardida umrini koʼkka sovuradi. Hayotini behuda narsalar bilan andarmon boʼlib oʼtkazib yuboradi. Endi odamga oʼxshab, qanoat qilib umr kechiraman deganida hayotining soʼnggi damlarini yashayotgan, ostonasida oʼlim lashkari asov otday kutib turgan boʼladi…
Chol koʼp gapirdi. Dam daraxtlarga, dam osmonga, taram-taram bulutlarga koʼz tashlab, xuddi donishmandlarday soʼzlar ekan, mijjasidan gʼilt etib tomchi yosh chiqqanini ilgʼadim.
©️ Orzu va dengiz kitobidan
🔗 Hikoyani to'liq holda o'qish
Menam senday bir paytlar duppa-durust yongʼoqlarning qop-qora koʼmirga aylanib qolishiga hayron boʼlganman. Yoppiray, deganman. Bir yili qasd qildim: qani, yongʼoq qanday qilib bunday boʼlib qolarkan, dedim. Huv, bogʼ adogʼida katta qari yongʼoqning uch-toʼrt gʼoʼrasini har kuni kuzatdim. Yongʼoqning kushandasi qurt. Uyam odamga oʼxshaydi. Qorin gʼami bor-da. Oʼzi sigʼadigan teshik ochib, gʼoʼra yongʼoqning ichiga bir amallab kirib olsa, baxti. Boʼliq boʼlib kelayotgan magʼzini yeb boshlagani sayin semiradi. Vaqt oʼtib, magʼiz ado boʼladi. Yongʼoq ichida hech vaqo qolmagandan keyin qurt tashqariga chiqishga intiladi. Bu paytda esa, huv kirgan mahalidagi nina teshigidek joy unga tor kelib qoladi. Semirib ketadi-da! Shu uchun qancha urinmasin, tashqariga chiqolmaydi.
Undan ham yomoni, yongʼoqning ichi qurib, poʼsti qattiqlashgan, endi teshikdan chiqish tugul, uni avvalgidan sal kengaytirishning ham iloji qolmaydi. Ichkarida yeyishga magʼiz qolmagach, qurt oldida ikki yoʼl turadi: yo ochlikdan oʼlish yoki oxirigacha kurashish. Buning birgina chorasi bor: ozish kerak!
Аna shunda yongʼoq ichida qurt ochlikdan sillasi qurib, oza boshlaydi. Eski, oʼsha zaif holiga qaytib, tashqariga chiqishga urinadi. Bu kamdan-kamiga nasib etadi. Chiqqani ham bundoq qarasa, uning uchun mavsum tugab, ortda qurigan yongʼoqdan boshqa hech nima qolmagan boʼladi. Qarshisida vaqtning beshafqat hukmi oʼqiladi. U baribir oʼlimga mahkum…
Ey, bolam… Odamzodning ham yoʼrigʼi shu. Baʼzilarning hayoti xuddi yongʼoq qurtinikiga oʼxshaydi. Mol-dunyo ilinjida boshini ming teshikka tiqadi. Qorin dardida umrini koʼkka sovuradi. Hayotini behuda narsalar bilan andarmon boʼlib oʼtkazib yuboradi. Endi odamga oʼxshab, qanoat qilib umr kechiraman deganida hayotining soʼnggi damlarini yashayotgan, ostonasida oʼlim lashkari asov otday kutib turgan boʼladi…
Chol koʼp gapirdi. Dam daraxtlarga, dam osmonga, taram-taram bulutlarga koʼz tashlab, xuddi donishmandlarday soʼzlar ekan, mijjasidan gʼilt etib tomchi yosh chiqqanini ilgʼadim.
©️ Orzu va dengiz kitobidan
🔗 Hikoyani to'liq holda o'qish