Инсонни ҳаётидаги энг ёмон нарсалар "аммо, лекин, бироқ" ортига яширилган бўлса керак.
Асфандиёрнинг вафоти Ҳанифани яхшигина депрессияга тушириб қўйди. Ота ҳовлисида яшади 2 ой, аслида, ажрашмоқчийди. Аммо, биринчи фарзанди қиз бўлса, уни эртага бировни эшигида "сарғайтиради"ми? Ёки, ота-онасига ташлаб кетиб, ҳам она ҳам ота меҳридан айирадими? Турмуш қурмай ўтиб, бошқаларга юк бўладими? Ёки, Раънони Жамолга ташлаб ўгай она қўлида бир парча меҳрга зориқтирадими? Ҳаётини давом эттириши мумкин бўлган йўлларнинг бари чигал. Ажрашмай яшаши ўзи ҳам муаммоли. У ортиқ руҳий эзилишларга чидолмайди. Юраги тағин ҳам бақувват экан, 2 боласини тупроққа бериб ҳам ишлаяпти.
Лекин, эрига зарра қадар меҳри қолмагандек эди. Эрини эзилиб, ховли четига ўтиб йиғлаб келаётганига кўп гувоҳ бўлди ва айни шу нарса юрагида тош бўлиб, қалбини оғирлаштирди. Худди, атрифидаги ҳар ким рол ўйнаётгандек туйилаверди. Келаётганлар, ачинаётганлар, йиғлаётганлар, далда бераётганларнинг бари сохта ниқоб остида эди гўё... Чунки, уларнинг кўпи Асфандиёрнинг туғилишини истамаган. Эри ва оиласидагилар эса, даволанишига йўл бермаган. Ҳеч ким Ҳанифани тушунолмаган. Бу вазиятда дастлаб, айбдор излаган Ҳанифа ҳар кимни бўғзига пичоқ тирамоқчи бўлди. Яқинларининг ярми фарзандини ҳозир дунёга келтирмай, олдириб юборишини айтгани учун "шу ниятлар сабаб ўлди ўғлим" деб гиналанди. Эри тарафдагилар қўл кири бўлган пулни даволанишдан қизғонгани, ақалли ўзи топган пулни ўзи даволаниш учун ишлатишига бермаганига бутун танаси билан қаҳр ҳис қилди, қаттиқ нафрат қалбига ўрнашгандек бўлди. Кўп қийналди... Ўзини ўлдирмоқчи ҳам бўлди, ҳатто...
Шукурки, Ҳанифа яқинлари меҳри билан бу тўсиқдан ҳам ўтиб олди. Депрессияни енгди, юзига яна кулгу қайтди. Эрини бир мунча озиб, киртайиб қолган қовоқлари ҳам қалбидаги тошларни силжитгандек бўлди. Ёлғондан сиқилганда озиб кетмасди?!
Асфандиёрнинг вафоти Ҳанифани яхшигина депрессияга тушириб қўйди. Ота ҳовлисида яшади 2 ой, аслида, ажрашмоқчийди. Аммо, биринчи фарзанди қиз бўлса, уни эртага бировни эшигида "сарғайтиради"ми? Ёки, ота-онасига ташлаб кетиб, ҳам она ҳам ота меҳридан айирадими? Турмуш қурмай ўтиб, бошқаларга юк бўладими? Ёки, Раънони Жамолга ташлаб ўгай она қўлида бир парча меҳрга зориқтирадими? Ҳаётини давом эттириши мумкин бўлган йўлларнинг бари чигал. Ажрашмай яшаши ўзи ҳам муаммоли. У ортиқ руҳий эзилишларга чидолмайди. Юраги тағин ҳам бақувват экан, 2 боласини тупроққа бериб ҳам ишлаяпти.
Лекин, эрига зарра қадар меҳри қолмагандек эди. Эрини эзилиб, ховли четига ўтиб йиғлаб келаётганига кўп гувоҳ бўлди ва айни шу нарса юрагида тош бўлиб, қалбини оғирлаштирди. Худди, атрифидаги ҳар ким рол ўйнаётгандек туйилаверди. Келаётганлар, ачинаётганлар, йиғлаётганлар, далда бераётганларнинг бари сохта ниқоб остида эди гўё... Чунки, уларнинг кўпи Асфандиёрнинг туғилишини истамаган. Эри ва оиласидагилар эса, даволанишига йўл бермаган. Ҳеч ким Ҳанифани тушунолмаган. Бу вазиятда дастлаб, айбдор излаган Ҳанифа ҳар кимни бўғзига пичоқ тирамоқчи бўлди. Яқинларининг ярми фарзандини ҳозир дунёга келтирмай, олдириб юборишини айтгани учун "шу ниятлар сабаб ўлди ўғлим" деб гиналанди. Эри тарафдагилар қўл кири бўлган пулни даволанишдан қизғонгани, ақалли ўзи топган пулни ўзи даволаниш учун ишлатишига бермаганига бутун танаси билан қаҳр ҳис қилди, қаттиқ нафрат қалбига ўрнашгандек бўлди. Кўп қийналди... Ўзини ўлдирмоқчи ҳам бўлди, ҳатто...
Шукурки, Ҳанифа яқинлари меҳри билан бу тўсиқдан ҳам ўтиб олди. Депрессияни енгди, юзига яна кулгу қайтди. Эрини бир мунча озиб, киртайиб қолган қовоқлари ҳам қалбидаги тошларни силжитгандек бўлди. Ёлғондан сиқилганда озиб кетмасди?!