Ўткир Раҳмат I O'tkir Rahmat

HURLIKDAN HALOVAT TOPGAN BU YURAK

Ufq ham qizarib, gulgun tong otdi,
Quyosh shitob bilan kelmoqda qaytib.
Oqshom o‘tganini vaqt ham unutdi,
Nur kezar atrofda qo‘shiqlar aytib.

Kengliklar yastangan mas'um, xokisor,
Oshiqar ziyoga tutib ko‘ksini.
Borliq turfalanib bormoqda oshkor,
Osmon shabnamlarda ko‘rar aksini.

Gullar topgan kabi o‘z makonini,
Kulgichi barq urar yanoqlarida.
Boshiga ko‘tarib qushlar inini,
Polapon ovozi yangrar barida...

Yer-u ko‘k oralab goho zavq toshar,
Goho shavq tizginin eplolmay halak.
Jilg‘alar toshlarga urilib shoshar,
To‘sh urib yelpinar unga sinchalak.

Ana g‘o‘zalarning bo‘yi cho‘zilib,
Ko‘k sari intilib yozmoqda qanot.
Quchog‘ida mitti gulchalar ilib,
Egatlar ichida kezadi hayot.

Boshoqlar to‘lishgan – ta'zimda bug‘doy,
Iliq taft bag‘rida ulg‘ayar rizq-ro‘z.
Bu kunga yetguncha dehqon – hotamtoy,
Qancha zahmat chekdi kecha-yu kunduz…

Choshlanar bu yerda hademay xirmon,
Mehnat-u mashaqqat aylar sarhisob.
Insonga berilgan bu ulug‘ imkon,
Umr kitobini bezar bobma-bob.

Kenglikka tikilib boqar binolar,
Boshlari go‘yoki ko‘kka yetgudek.
Sudralgan bulutlar to‘xtab sin solar,
Yuzidan bo‘salar olib ketgudek...

Shu'lalar toshadi qilgancha jilva,
Dunyo go‘zalligi tomchida ayon.
Hayajon ulashib hapriqqan dilga,
Yetaklab boradi ezgulik tomon.

O‘zlikni o‘ylagan vijdonlar uyg‘oq,
Qaddini ko‘tarib borar nomus-or.
Yurt esa oboddir, el-ulus quvnoq,
Intilmoq davridir, boshqasi bekor!

Ammo chekinmoq yo‘q, chekinmoq nadir,
Chumchuqdan qo‘rqqanlar tariq ekarmi?
Shijoat baxsh etsa qanoat, sabr,
Asli sher bo‘lganlar bo‘yin egarmi?!

Qiyoski, ota bor uyda farog‘at,
Egali har yerning bahori bordir.
Bu yurtga jon tikkan fidolar faqat,
Ertani nurafshon etmoqqa qodir!

Bir lahza tin bilmas, olg‘a intilar,
Dovondan dovonga tikkancha ko‘zni.
Yorug‘ kun kelishin chin qalbdan bilar,
Axir shu maqsadga chog‘lagan o‘zni.

G‘alvali dunyoda ko‘p erur o‘yin,
Osonmas asramoq Vatanni axir.
Girdoblar ichida bo‘lsa-da qiyin,
Ul oqil elparvar g‘olib baribir...

Hurlikdan halovat topgan bu yurak,
Borar umidlarni asrab-avaylab.
U xalqning ichida girdikapalak,
Yurar yurt ishqini qalblarga joylab.

Mehr-u muhabbatdan jo‘shar begumon,
Goh matonat, goho sabot bo‘lar u.
Yuksak parvozlarga undab har zamon,
Navqiron avlodga qanot bo‘lar u.

Oldinga talpinar tolmas shijoat,
Erta-kech millatning g‘amin yeydi u.
Odamlar shod bo‘lsa, topadi rohat,
Mudom xalq dardini dardim, deydi u.

Shonli karvonlarning sarboni yanglig‘,
Toliqmas, horimas, yo‘l tortar ravon.
Oydin niyatlarning davroni yanglig‘,
Elni boshlab borar hur manzil tomon.

Umid chechak otgay har dil qa'rida,
Ko‘zlarda quvonchning otashi yongay.
Eldoshin ko‘tarib yelkalarida,
Oqillar hamisha xalqqa suyangay.

Tonglarni uyg‘otar ezgu xushxabar,
Odamlar ko‘ngliga joylar so‘zini.
Jonin nisor etgan ul zot mo‘'tabar,
Baxshida aylamish elga o‘zini.

Bugun ilm-u irfon bog‘i ko‘rk ochgan,
Tan oladi hatto bu jahon ahli.
Xalqning xizmatiga yugurgan, shoshgan,
Ul elparvar inson sharafga haqli.

Tashabbus, g‘oyalar dilda jamuljam,
Bobolar ruhini shod etgay har kun.
Bunchalar betakror kuch-g‘ayrat, chidam,
Borlig‘in bag‘ishlab ishlaydi butun.

Xalqning qudrati ham unga zo‘r tayanch,
Bunyodkor shashtiga yo‘qdir hech qiyos.
Uning zakovati bebaho bir ganj,
Bu ko‘hna olamda buyukligi rost.

Niyatim shul mening, orzu, ahdim but,
Mudom yashna yurtim, mudom ko‘rkli bo‘l.
Eldoshim, sen uning qo‘llaridan tut,
Toki muqaddas va sharafli bu yo‘l!

Toki xotirjamlik ne'mat atalsa,
Toki qadrlasa uni dun, bashar.
Tillardan umrbod tinchlik taralsa,
Bu Vatan yana ming, million yil yashar.

Dillarga ziyoli damni naqsh etgan,
Uni aziz bilmoq shavkatdir, shondir.
Bizga shunday baxtli tole baxsh etgan,
Jonajon shu zamin — O‘zbekistondir!

© O‘tkir Rahmat

#Surur|@Otkir_Rahmat

ҲУРЛИКДАН ҲАЛОВАТ ТОПГАН БУ ЮРАК

Уфқ ҳам қизариб, гулгун тонг отди,
Қуёш шитоб билан келмоқда қайтиб.
Оқшом ўтганини вақт ҳам унутди,
Нур кезар атрофда қўшиқлар айтиб.

Кенгликлар ястанган масъум, хокисор,
Ошиқар зиёга тутиб кўксини.
Борлиқ турфаланиб бормоқда ошкор,
Осмон шабнамларда кўрар аксини.

Гуллар топган каби ўз маконини,
Кулгичи барқ урар яноқларида.
Бошига кўтариб қушлар инини,
Полапон овози янграр барида...

Еру кўк оралаб гоҳо завқ тошар,
Гоҳо шавқ тизгинин эплолмай ҳалак.
Жилғалар тошларга урилиб шошар,
Тўш уриб елпинар унга синчалак.

Ана ғўзаларнинг бўйи чўзилиб,
Кўк сари интилиб ёзмоқда қанот.
Қучоғида митти гулчалар илиб,
Эгатлар ичида кезади ҳаёт.

Бошоқлар тўлишган – таъзимда буғдой,
Илиқ тафт бағрида улғаяр ризқ-рўз.
Бу кунга етгунча деҳқон – ҳотамтой,
Қанча заҳмат чекди кечаю кундуз…

Чошланар бу ерда ҳадемай хирмон,
Меҳнату машаққат айлар сарҳисоб.
Инсонга берилган бу улуғ имкон,
Умр китобини безар бобма-боб.

Кенгликка тикилиб боқар бинолар,
Бошлари гўёки кўкка етгудек.
Судралган булутлар тўхтаб син солар,
Юзидан бўсалар олиб кетгудек...

Шуълалар тошади қилганча жилва,
Дунё гўзаллиги томчида аён.
Ҳаяжон улашиб ҳаприққан дилга,
Етаклаб боради эзгулик томон.

Ўзликни ўйлаган виждонлар уйғоқ,
Қаддини кўтариб борар номус-ор.
Юрт эса ободдир, эл-улус қувноқ,
Интилмоқ давридир, бошқаси бекор!

Аммо чекинмоқ йўқ, чекинмоқ надир,
Чумчуқдан қўрққанлар тариқ экарми?
Шижоат бахш этса қаноат, сабр,
Асли шер бўлганлар бўйин эгарми?!

Қиёски, ота бор уйда фароғат,
Эгали ҳар ернинг баҳори бордир.
Бу юртга жон тиккан фидолар фақат,
Эртани нурафшон этмоққа қодир!

Бир лаҳза тин билмас, олға интилар,
Довондан довонга тикканча кўзни.
Ёруғ кун келишин чин қалбдан билар,
Ахир шу мақсадга чоғлаган ўзни.

Ғалвали дунёда кўп эрур ўйин,
Осонмас асрамоқ Ватанни ахир.
Гирдоблар ичида бўлса-да қийин,
Ул оқил элпарвар ғолиб барибир...

Ҳурликдан ҳаловат топган бу юрак,
Борар умидларни асраб-авайлаб.
У халқнинг ичида гирдикапалак,
Юрар юрт ишқини қалбларга жойлаб.

Меҳру муҳаббатдан жўшар бегумон,
Гоҳ матонат, гоҳо сабот бўлар у.
Юксак парвозларга ундаб ҳар замон,
Навқирон авлодга қанот бўлар у.

Олдинга талпинар толмас шижоат,
Эрта-кеч миллатнинг ғамин ейди у.
Одамлар шод бўлса, топади роҳат,
Мудом халқ дардини дардим, дейди у.

Шонли карвонларнинг сарбони янглиғ,
Толиқмас, ҳоримас, йўл тортар равон.
Ойдин ниятларнинг даврони янглиғ,
Элни бошлаб борар ҳур манзил томон.

Умид чечак отгай ҳар дил қаърида,
Кўзларда қувончнинг оташи ёнгай.
Элдошин кўтариб елкаларида,
Оқиллар ҳамиша халққа суянгай.

Тонгларни уйғотар эзгу хушхабар,
Одамлар кўнглига жойлар сўзини.
Жонин нисор этган ул зот мўътабар,
Бахшида айламиш элга ўзини.

Бугун илму ирфон боғи кўрк очган,
Тан олади ҳатто бу жаҳон аҳли.
Халқнинг хизматига югурган, шошган,
Ул элпарвар инсон шарафга ҳақли.

Ташаббус, ғоялар дилда жамулжам,
Боболар руҳини шод этгай ҳар кун.
Бунчалар бетакрор куч-ғайрат, чидам,
Борлиғин бағишлаб ишлайди бутун.

Халқнинг қудрати ҳам унга зўр таянч,
Бунёдкор шаштига йўқдир ҳеч қиёс.
Унинг заковати бебаҳо бир ганж,
Бу кўҳна оламда буюклиги рост.

Ниятим шул менинг, орзу, аҳдим бут,
Мудом яшна юртим, мудом кўркли бўл.
Элдошим, сен унинг қўлларидан тут,
Токи муқаддас ва шарафли бу йўл!

Токи хотиржамлик неъмат аталса,
Токи қадрласа уни дун, башар.
Тиллардан умрбод тинчлик таралса,
Бу Ватан яна минг, миллион йил яшар.

Дилларга зиёли дамни нақш этган,
Уни азиз билмоқ шавкатдир, шондир.
Бизга шундай бахтли толе бахш этган,
Жонажон шу замин — Ўзбекистондир!

© Ўткир Раҳмат

#Сурур|@Otkir_Rahmat

UYG‘ON!

Nabiramga

Uyg‘onsang-chi!
Tong otdi axir,
Olam nurga qorishib ketdi.
Vaqtning sira tizgini yo‘qdir,
Bir-bir shoshib, chopqillab o‘tdi.

Kiprik qoqib turguncha sekin,
G‘uncha xandon uradi zumda.
Sabo chopib yuribdi erkin,
Quyosh tafti toblanar qumda.

Qichqiriqlar atrofni tutar,
Quloqlaring eshitdimi, ayt?
Eslasang-chi, kimlardir kutar,
Yon hovlida sog‘inib shu payt...

Oshxonada saharmardondan
Onajoning yozgan dasturxon.
Seni, axir, avaylar jondan,
Volidangdek aziz, mehribon!

Tog‘day mening suyanchig‘im deb,
Erta kundan bo‘lib umidvor,
Baxt-saodat va quvonchim deb,
O‘ylagaydir padar-buzrukvor.

Esnamagin, bo‘l endi hushyor,
Ko‘zlaringni tezroq katta och.
Mudroqlikni to‘zg‘itib yubor,
Befarqlikdan qalbing olib qoch.

Ana, boqar ostona hatlab,
Yorug‘likning nurli ko‘zlari.
Yangi bir kun turibdi yo‘qlab,
Ich-ichida aytar so‘zlari...

Qani turgin, yuz tutgin unga,
Ertasi xush shonlar bilan bo‘l.
Ko‘nglingni och mushtoq ochunga,
Charaqlagan tonglar bilan bo‘l.

Yotaverib axir g‘aflatda,
Ne damlarni yelga sovurding.
O‘tayotgan har bir fursatda,
Nechun o‘zni xilvatga urding?!

Sen hamonki g‘aflatni quchib,
Mudranasan ulug‘ hashamda.
Tashvishlardan bir zumga cho‘chib,
Uyg‘onsang-chi, sen ham shu damda.

Umr o‘tib bormoqda axir,
Dunyo – notinch qalqigan dengiz.
Ne bo‘ladi insoniy taqdir,
Sen ham agar yumib yotsang ko‘z...

Balki, bir kun tengsiz odamzod,
Olam uzra fitnalar sochar.
Kim kimidan kutadi imdod,
Kimdir do‘zax eshigin ochar.

Otash-olov tutgan har yonni,
Cholga do‘nib qolgan go‘daklar.
La'natlaydi butun jahonni –
“Tinchligingdan bormi daraklar?!”

Bu ketishda Ona sayyora,
O‘z yo‘lidan kechib ketmasmi?
Cheksiz ushbu koinotaro,
Odam izi o‘chib ketmasmi?

Qilmishini oshirar battar,
Kundan-kunga xarob Ona yer.
Sen g‘aflatdan kechmasang agar,
Erta kelib, bilmam nima der?!

Men shunchalar ohu voh chekdim,
Bu giryamdan balki foyda yo‘q.
Yuragimga erkdan gul ekdim,
Ichi-toshim yondirdi bir cho‘g‘...

Nechun jimsan, qanday g‘ofilsan,
Mudrayapsan hamon bemalol.
Befarqlikka munchalar qulsan,
Attang, attang, bu umr uvol...

Hali vaqt bor, o‘nglamoq mumkin,
Hali imkon tugab bitmadi.
Urinib ko‘r, ko‘z ochgin sekin,
Nahot, nolam senga yetmadi...

Bir nolaki – kelajakka bong,
Hayqirig‘u o‘tli nido bu.
Baxt-saodat in'om etgan tong,
Dil tubidan chiqqan sado bu.

Asrlarni oralab kelgan,
Orzu-umid so‘zlaridir u.
Bobolarim armoni bo‘lgan,
Bo‘g‘zidagi bo‘zlaridir u.

Ozodlik-u erkka yuz tutmoq,
Bilsang axir kechmadi oson.
Mumkin emas axir unutmoq,
Qancha-qancha fido bo‘lgan jon...

Bu kunlarning qadri bebaho,
Ertamizning yorug‘ matlabi.
Ona Vatan qalbga bo‘lsin jo
Urib turgan yuraging kabi.

Faqat uyg‘on g‘aflatda qolmay,
Fursat o‘tib bo‘lmasidan kech.
Tashvishlarni yengib o‘t tolmay,
Armonlarning tugunini yech.

Hali qancha uxlaganlar bor,
Ularni ham uyg‘otgin bir-bir.
Har bir dilda yuz ochsin bahor,
Shuni istar zamonu davr!

Senmi, menmi yana kim axir,
Fido bo‘lib uyg‘onmas ekan,
Bizni qanday siylaydi taqdir,
Bizni qanday oqlaydi Vatan?!

Uyg‘onsang-chi!
Uyg‘ondi dunyo,
Allaqachon ko‘z ochdi olam.
Mudraganlar bo‘lar mosuvo,
Bu hayotga tashnalikdan ham.

G‘am yuzidan tortilib parda,
Ortingdan dil hayqirar beshon.
Ishonmagin ro‘yo, tushlarga,
Uyg‘on, uyg‘on, mudrama, uyg‘on!

Uyg‘onsang-chi!
Tong otdi, axir...

© O‘tkir Rahmat

#Davat I @Otkir_Rahmat

УЙҒОН!

Набирамга

Уйғонсанг-чи!
Тонг отди ахир,
Олам нурга қоришиб кетди.
Вақтнинг сира тизгини йўқдир,
Бир-бир шошиб, чопқиллаб ўтди.

Киприк қоқиб тургунча секин,
Ғунча хандон уради зумда.
Сабо чопиб юрибди эркин,
Қуёш тафти тобланар қумда.

Қичқириқлар атрофни тутар,
Қулоқларинг эшитдими, айт?
Эсласанг-чи, кимлардир кутар,
Ён ҳовлида соғиниб шу пайт...

Ошхонада саҳармардондан
Онажонинг ёзган дастурхон.
Сени, ахир, авайлар жондан,
Волидангдек азиз, меҳрибон!

Тоғдай менинг суянчиғим деб,
Эрта кундан бўлиб умидвор,
Бахт-саодат ва қувончим деб,
Ўйлагайдир падар-бузруквор.

Эснамагин, бўл энди ҳушёр,
Кўзларингни тезроқ катта оч.
Мудроқликни тўзғитиб юбор,
Бефарқликдан қалбинг олиб қоч.

Ана, боқар остона ҳатлаб,
Ёруғликнинг нурли кўзлари.
Янги бир кун турибди йўқлаб,
Ич-ичида айтар сўзлари...

Қани тургин, юз тутгин унга,
Эртаси хуш шонлар билан бўл.
Кўнглингни оч муштоқ очунга,
Чарақлаган тонглар билан бўл.

Ётавериб ахир ғафлатда,
Не дамларни елга совурдинг.
Ўтаётган ҳар бир фурсатда,
Нечун ўзни хилватга урдинг?!

Сен ҳамонки ғафлатни қучиб,
Мудранасан улуғ ҳашамда.
Ташвишлардан бир зумга чўчиб,
Уйғонсанг-чи, сен ҳам шу дамда.

Умр ўтиб бормоқда ахир,
Дунё – нотинч қалқиган денгиз.
Не бўлади инсоний тақдир,
Сен ҳам агар юмиб ётсанг кўз...

Балки, бир кун тенгсиз одамзод,
Олам узра фитналар сочар.
Ким кимидан кутади имдод,
Кимдир дўзах эшигин очар.

Оташ-олов тутган ҳар ённи,
Чолга дўниб қолган гўдаклар.
Лаънатлайди бутун жаҳонни –
“Тинчлигингдан борми дараклар?!”

Бу кетишда Она сайёра,
Ўз йўлидан кечиб кетмасми?
Чексиз ушбу коинотаро,
Одам изи ўчиб кетмасми?

Қилмишини оширар баттар,
Кундан-кунга хароб Она ер.
Сен ғафлатдан кечмасанг агар,
Эрта келиб, билмам нима дер?!

Мен шунчалар оҳу воҳ чекдим,
Бу гирямдан балки фойда йўқ.
Юрагимга эркдан гул экдим,
Ичи-тошим ёндирди бир чўғ...

Нечун жимсан, қандай ғофилсан,
Мудраяпсан ҳамон бемалол.
Бефарқликка мунчалар қулсан,
Аттанг, аттанг, бу умр увол...

Ҳали вақт бор, ўнгламоқ мумкин,
Ҳали имкон тугаб битмади.
Уриниб кўр, кўз очгин секин,
Наҳот, нолам сенга етмади...

Бир нолаки – келажакка бонг,
Ҳайқириғу ўтли нидо бу.
Бахт-саодат инъом этган тонг,
Дил тубидан чиққан садо бу.

Асрларни оралаб келган,
Орзу-умид сўзларидир у.
Боболарим армони бўлган,
Бўғзидаги бўзларидир у.

Озодлигу эркка юз тутмоқ,
Билсанг ахир кечмади осон.
Мумкин эмас ахир унутмоқ,
Қанча-қанча фидо бўлган жон...

Бу кунларнинг қадри бебаҳо,
Эртамизнинг ёруғ матлаби.
Она Ватан қалбга бўлсин жо
Уриб турган юрагинг каби.

Фақат уйғон ғафлатда қолмай,
Фурсат ўтиб бўлмасидан кеч.
Ташвишларни енгиб ўт толмай,
Армонларнинг тугунини еч.

Ҳали қанча ухлаганлар бор,
Уларни ҳам уйғотгин бир-бир.
Ҳар бир дилда юз очсин баҳор,
Шуни истар замону давр!

Сенми, менми яна ким ахир,
Фидо бўлиб уйғонмас экан,
Бизни қандай сийлайди тақдир,
Бизни қандай оқлайди Ватан?!

Уйғонсанг-чи!
Уйғонди дунё,
Аллақачон кўз очди олам.
Мудраганлар бўлар мосуво,
Бу ҳаётга ташналикдан ҳам.

Ғам юзидан тортилиб парда,
Ортингдан дил ҳайқирар бешон.
Ишонмагин рўё, тушларга,
Уйғон, уйғон, мудрама, уйғон!

Уйғонсанг-чи!
Тонг отди, ахир...

© Ўткир Раҳмат

#Даъват|@Otkir_Rahmat

HAMISHA OLAM ARO QUCH ZAFAR, O‘ZBEKISTON!

Ona yurtim qadami har doim bo‘lgan qutlug‘,
Mehri beqiyos, tanti, quyoshday o‘chmas o‘tlug‘.
Unga ezgulik hamroh, unda bordir matonat.
O‘zi bekday egilmas sira sabr-u qanoat.

Bag‘rikenglik azaldan bobolardan merosdir,
Avlodlari Alpomish, Barchinoylarga xosdir.
Baham ko‘rgan hattoki qolgan parcha nonini,
Doimo saqlab kelgan sharaf ila shonini.

Dunyo o‘zi behudud, kurash avj olgan maydon,
Unda tik turolganlar bo‘lgay albat, qahramon.
Qo‘llarda hilpiragan xush niyat bayrog‘idir,
Bu do‘stlik bellashuvi, oriyat sabog‘idir.

Yurt ishonchin oqlay deb maydon tushsa o‘zbegim,
Keldi qalbim to‘ridan “Olg‘a, o‘zbegim!” degim.
Xalqim duo qilganda, to‘lib-toshib yuraklar,
Birma-bir yerga tegdi qancha-qancha kuraklar.

Bayrog‘imiz yuksakda, yangrasa madhiyamiz,
Ko‘zlarda yosh, kuzatdik “Yasha, balli”, deya biz.
Olimp kitobi aro Vatan nomin naqsh etdi,
Bu dillarga cheksiz baxt, iftixorlar baxsh etdi.

Toleyi yarqiragan har yoshning peshonasi,
Shoda-shoda medallar — g‘oliblik nishonasi.
Muzaffarlik xabarin yayrab eshitgan zahot,
Yurtboshi ham qutladi — avlodlardan dili shod.

G‘oliblik sururidan el qalqib dengiz misol,
Alqamoqqa oshiqdi farzandlarin betimsol.
Bugun ular mamnun o‘z jigargo‘shalaridan,
Bayram qilib borishar poytaxt ko‘chalaridan.

Ko‘rib quvna, ey hayot, g‘oliblik nashidasin,
Asrlardan asrga o‘tgan shon qasidasin.
Illo, bitmagay axir bu safar, O‘zbekiston,
Hamisha olam aro quch zafar, O‘zbekiston!

© O‘tkir Rahmat

#Iftixor|@Otkir_Rahmat

Ўқувчилар илтимосига кўра, юқоридаги шеърни асл ҳолида жойлаяпмиз.

ҲАМИША ОЛАМ АРО ҚУЧ ЗАФАР, ЎЗБЕКИСТОН!

Она юртим қадами ҳар доим бўлган қутлуғ,
Меҳри беқиёс, танти, қуёшдай ўчмас ўтлуғ.
Унга эзгулик ҳамроҳ, унда бордир матонат.
Ўзи бекдай эгилмас сира сабру қаноат.

Бағрикенглик азалдан боболардан меросдир,
Авлодлари Алпомиш, Барчинойларга хосдир.
Баҳам кўрган ҳаттоки қолган парча нонини,
Доимо сақлаб келган шараф ила шонини.

Дунё ўзи беҳудуд, кураш авж олган майдон,
Унда тик туролганлар бўлгай албат, қаҳрамон.
Қўлларда ҳилпираган хуш ният байроғидир,
Бу дўстлик беллашуви, орият сабоғидир.

Юрт ишончин оқлай деб майдон тушса ўзбегим,
Келди қалбим тўридан “Олға, ўзбегим!” дегим.
Халқим дуо қилганда, тўлиб-тошиб юраклар,
Бирма-бир ерга тегди қанча-қанча кураклар.

Байроғимиз юксакда, янграса мадҳиямиз,
Кўзларда ёш, кузатдик “Яша, балли”, дея биз.
Олимп китоби аро Ватан номин нақш этди,
Бу дилларга чексиз бахт, ифтихорлар бахш этди.

Толеи ярқираган ҳар ёшнинг пешонаси,
Шода-шода медаллар — ғолиблик нишонаси.
Музаффарлик хабарин яйраб эшитган заҳот,
Юртбоши ҳам қутлади — авлодлардан дили шод.

Ғолиблик суруридан эл қалқиб денгиз мисол,
Алқамоққа ошиқди фарзандларин бетимсол.
Бугун улар мамнун ўз жигаргўшаларидан,
Байрам қилиб боришар пойтахт кўчаларидан.

Кўриб қувна, эй ҳаёт, ғолиблик нашидасин,
Асрлардан асрга ўтган шон қасидасин.
Илло, битмагай ахир бу сафар, Ўзбекистон,
Ҳамиша олам аро қуч зафар, Ўзбекистон!

© Ўткир Раҳмат

#Ифтихор|@Otkir_Rahmat

* * *
...Ko‘zim jiqqa yoshga to‘ldi tunov kun,
Zim-ziyo tundan ham qaro yuragim.
Ichimda hasratim uzundan-uzun,
Ey odam, to‘xtagin, yetar endi, jim...

Borliq o‘t ichida, xo‘sh, nima uchun,
Miltillagan cho‘g‘ni puflayotgan kim?!
Yo asir etdimi ko‘rinmas afsun,
Dilimda g‘am – zardob chayqalar lim-lim...

Yog‘ayotgan qormas, ajal o‘qi u,
Ariqdagi suvmas, shahidlar qoni.
Toptalar adolat atalgan tuyg‘u,
G‘aflatdan qo‘pmasmi dunyo imoni?...

Go‘daklar faryodi o‘rlaydi ko‘kka,
Onalar ko‘ksiga urib yig‘laydi.
Hech kim achinmasmi sho‘rlik bo‘bakka,
Isyonkor qo‘lini, ayt, kim bog‘laydi?..

...Badtar urchib borar mudhish jinoyat,
To‘ng‘iz payhon qilar dalalaringni.
Inson deb atalgan zotga bu uyat,
Ona yer, tiyib qo‘y bolalaringni.

Razillar dastidan g‘ashlanma ko‘ngil,
Oldinda ularni kutar ming jazo.
Osoyishta kunlar qimmatini bil,
Yo‘q joydan chiqarma urush va g‘avg‘o.

Qon to‘kmoqlik ishi emasdir ermak,
Ish bitgach boshingni qilma axir xam.
Shaytonning qo‘liga aslo qo‘l berma,
Manfur kimsalarga yo‘l berma, Odam!

© O‘tkir Rahmat

#Bedorlik|@Otkir_Rahmat

* * *
...Кўзим жиққа ёшга тўлди тунов кун,
Зим-зиё тундан ҳам қаро юрагим.
Ичимда ҳасратим узундан-узун,
Эй одам, тўхтагин, етар энди, жим...

Борлиқ ўт ичида, хўш, нима учун,
Милтиллаган чўғни пуфлаётган ким?!
Ё асир этдими кўринмас афсун,
Дилимда ғам – зардоб чайқалар лим-лим...

Ёғаётган қормас, ажал ўқи у,
Ариқдаги сувмас, шаҳидлар қони.
Топталар адолат аталган туйғу,
Ғафлатдан қўпмасми дунё имони?...

Гўдаклар фарёди ўрлайди кўкка,
Оналар кўксига уриб йиғлайди.
Ҳеч ким ачинмасми шўрлик бўбакка,
Исёнкор қўлини, айт, ким боғлайди?..

...Бадтар урчиб борар мудҳиш жиноят,
Тўнғиз пайҳон қилар далаларингни.
Инсон деб аталган зотга бу уят,
Она ер, тийиб қўй болаларингни.

Разиллар дастидан ғашланма кўнгил,
Олдинда уларни кутар минг жазо.
Осойишта кунлар қимматини бил,
Йўқ жойдан чиқарма уруш ва ғавғо.

Қон тўкмоқлик иши эмасдир эрмак,
Иш битгач бошингни қилма ахир хам.
Шайтоннинг қўлига асло қўл берма,
Манфур кимсаларга йўл берма, Одам!

© Ўткир Раҳмат

#Бедорлик|@Otkir_Rahmat

* * *
Qishloq ko‘chasini aylanib yursam,
Bir tut daraxtiga tushdi nigohim.
Nega sen mahzunu horg‘in deb so‘rsam,
Xo‘rsinib, so‘z aytmay, yerga boqdi jim.

Balki asr bilan yoshi teng chiqar,
Nechaga kirganin bilmaydi hech kim.
Nurli o‘tmishida zuhrolar balqar,
Endi-chi, dilida ne armon hokim.

...Bir vaqtlar bolalar tortqilab shoxin,
Marvarid mevasin talashishgandir.
Endi ne azobda va nedir ohi,
To‘kin hayotida nimadir kamdir...

Jussasi kichrayib qolgandek go‘yo,
Tanasi mo‘rtlashgan, yo‘q hol-u majol.
Negadir shu topda ichim zim-ziyo,
Qarasam, tanasin siypardi bir chol...

Ko‘zida yosh bilan erkalar hamon,
Ortidan xo‘rsinib, faryod chekardi.
Go‘yoki egilib kelgandek osmon,
Ularning boshiga asta tegardi.

Chol “keksaydik” dedi ming hasrat bilan,
Tut esa “vaqt o‘tar” degandek bo‘ldi.
Men-chi kuzatardim jim, hayrat bilan,
Vujudim ezilib ketgandek bo‘ldi.

Tutga vido aytib men ketdim sekin,
Chol unga suyanib xayolga toldi…
Ne bo‘lsa hammasi o‘tarkan, lekin
Daraxt-u o‘sha chol qalbimda qoldi..

Nafaqaga chiqqan ikki mo‘ysafid,
Hamon diydorlashib turgandek go‘yo.
Sen esa ularni abad tavof et,
Himmating ayama, ey ko‘hna dunyo!

© O‘tkir Rahmat

#Ruhiyat_mavjlari |@Otkir_Rahmat

* * *
Қишлоқ кўчасини айланиб юрсам,
Бир тут дарахтига тушди нигоҳим.
Нега сен маҳзуну ҳорғин деб сўрсам,
Хўрсиниб, сўз айтмай, ерга боқди жим.

Балки аср билан ёши тенг чиқар,
Нечага кирганин билмайди ҳеч ким.
Нурли ўтмишида зуҳролар балқар,
Энди-чи, дилида не армон ҳоким.

...Бир вақтлар болалар тортқилаб шохин,
Марварид мевасин талашишгандир.
Энди не азобда ва недир оҳи,
Тўкин ҳаётида нимадир камдир...

Жуссаси кичрайиб қолгандек гўё,
Танаси мўртлашган, йўқ ҳолу мажол.
Негадир шу топда ичим зим-зиё,
Қарасам, танасин сийпарди бир чол...

Кўзида ёш билан эркалар ҳамон,
Ортидан хўрсиниб, фарёд чекарди.
Гўёки эгилиб келгандек осмон,
Уларнинг бошига аста тегарди.

Чол “кексайдик” деди минг ҳасрат билан,
Тут эса “вақт ўтар” дегандек бўлди.
Мен-чи кузатардим жим, ҳайрат билан,
Вужудим эзилиб кетгандек бўлди.

Тутга видо айтиб мен кетдим секин,
Чол унга суяниб хаёлга толди…
Не бўлса ҳаммаси ўтаркан, лекин
Дарахту ўша чол қалбимда қолди..

Нафақага чиққан икки мўйсафид,
Ҳамон дийдорлашиб тургандек гўё.
Сен эса уларни абад тавоф эт,
Ҳимматинг аяма, эй кўҳна дунё!

© Ўткир Раҳмат

#Руҳият_мавжлари |@Otkir_Rahmat

O‘ZLIGINI KO‘RSATGAYDIR O‘ZIGA BEK YURT!

Barchinoylar afsonasi chinga aylanib,
Alpomishlar bo‘yga yetib kelmoqda yana.
Yuksak-yuksak maqsadlari dilga joylanib,
Eng nurafshon tonglar sari yelmoqda yana.

Kuch olishib ajdodlarning saboqlaridan,
Har o‘g‘il-qiz maydon tomon tushadi bugun.
Azm-u shijoati ayon nigohlaridan,
Millat sha'ni, yurt ishonchi, g‘alaba uchun.

Eng gullagan yoshlik chog‘i hamrohdir parvoz,
Iqbol, tole keltirgan bu beg‘uborlarning.
Jaranglagan olam aro shod, quvnoq ovoz,
Sohibidir omadi bor baxtiyorlarning.

Ulug‘ yo‘ldan borar toki silkinib, qalqib,
Bu shonli zafarlar aslo bo‘lmagay unut.
Bayrog‘ini mardonavor ko‘tarib xalqim,
O‘zligini ko‘rsatgaydir o‘ziga bek yurt.

Ko‘ngillarni xushnud etib baxt nafasidan,
Borajakdir qutlug‘ yo‘ldan zo‘r manzil sari.
Ko‘tarilsa muzaffarlik shohsupasidan,
Vatanimning mardi maydon Diyoralari…

Istiqlolning kuch-qudrati, elning duosi,
Shijoat-u qat'iy shashtni dildan atagan.
Olam aro ona yurtning yo‘qdir qiyosi,
Har farzandin e'zozlagan jonajon Vatan.

Shunday yurtni ulug‘lashga baxshida umr,
Shon-sha'nini qorachiqday asrar har bir jon.
To bayrog‘i jahon aro bag‘ishlab surur,
Hilpiraydi yuraklarda jon O‘zbekiston!

© O‘tkir Rahmat

#Ифтихор|@Otkir_Rahmat