Шундай қилиб Камол 3 ойга қамалди. Орадан бир ҳафта ўтиб қайтиб келган Ирода буни эшитиши билан ҳаммадан ранжиди.
— Сизлар ҳаммасини билар эдингизлар тўғрими? — кўзида ёш билан оила аъзоларига қаради. — Нега, нега мендан яширдингизлар? Эртароқ билганимда бунга йўл қўймасдим.
— Айнан шунинг учун ҳам айтмадик, — Нодира жавоб берди. — Тўғри уни севасан. У эринг, болаларингни отаси. Аммо, у шунга лойиқ. 3 ой ҳеч нарса эмас. Сал ақли киради. Шунда сени қадринга етадиган бўлади. Шундай экан кўз ёш қилишни бас қил.
— Опааа. Ахир...
— Ирода, гўзал синглим, — Нодира ўрнидан туриб синглисини қучоқлаб сочларини силаркан, — биламан сенга ҳам осонмас. Аммо, эрингга адолатли қарор чиқарилди. Аслида унча адолатли эмасу, лекин менимча ақли киришига етарли муддат. — Ирода ҳам опасини қучганча,
— Эртага уларни кўргани мен билан бирга борасизми?
— Ҳеч ким ҳеч қаерга бормайди, — боядан буён қизларига меҳр билан қараб ўтирган Акромнинг қошлари чимирилди.
— Лекин, дада....
— Мен нима дедим? — Акром овозини бироз баландлатди. — Менинг кўчада қолган қизим йўқ. Қачон сени излаб қора тортиб келиб, чин дилдан узр сўрасагина, ана ундан кейин ўйлаб кўраман. Шу пайтгача сизларни хафа бўлмасин деб кўнгилларингизга қарадим. Энди эса мени айтганим бўлади. — Ирода дадасининг гапларини эшитдию, хонасига югуриб кириб кетди.
— Дадаси бироз ошириб юбормадингизми?
— Мен қизимизни ўйлаб қилаяпман. Шу пайтгача ўз қадрини билмади. Энди билсин деяпман. Ортиқ уни қийналашини хохламайман. Ўша эри келиб чин дилдан узр сўрасагина оиласига қайтади. Қайтгача ҳам қўли югурса, Ироданинг юзини қайтиб кўрсатмайман. Бир қизим ва икки набирамни боққани қурбим етади.
***
4 ойдан кейин.
— Опа мана буни кўрингчи сизга ёқармикин? — Ирода қўлида бир нечта кўйлакларни кўтарган хонага кириб келди. — Менимча мана бу оч яшил ва нимпушти кўйлак сизга ҳам ёқади.
— Ирода, Нодира кулиб қўяркан, бунча кўйлак нимага керак? Ахир...
— Опа келинлик шу билан ширинда. Ҳар кун ҳар хил кўйлак кийиб ял - ял ёниб юришингиз керак.
— Иродаааа, — Нодира бироз хижолат бўлди. — Келинлик дейсан, энди ёш эмасман. Бунинг устига бу Мурод акамнинг 2-турмуши.
— Турмуш 1-ми, 2-ми буни аҳамияти йўқ. Келинлик даври деган гап бор гўзалим, — бирозгина билиниб қолган қорнини силаганча Фарангиз кириб келди. — Менга қарачи, — Нодиранинг иягидан тутиб ўзига қаратаркан, унинг кўзлари қизарганини кўрди, — йиғладингми? — Нодира кўзларини олиб қочди.
— Йўқ.
— Сен қиз нималарнидир яшираяпсан, — Фарангиз унинг қаршисига ўтирар экан, — қани гапирчи, сени нима безота қилаяпти?
— Ўтмиш, — Нодиранинг овози бироз титрагандек бўлди, — кун келиб Мурод акам ўтмишимни юзимга солишидан қўрқаман.
— Ўзимни асалим, — Фарангиз унинг қўлини кафтлари орасига олар экан, — Мурод унақа йигит эмас. У бир қарорга келишдан олдин ҳар томонлама ўйлаб кўради. Сен билан оила қуришга қарор қилган экан, ҳеч ҳам хавотир олма. У сени асло хафа қилмайди. Шунингдек, бошқаларга ҳам хафа қилдириб қўймайди. Шундай экан қалбингдаги барча шубҳа-ю гумонлар ва қўрқувларни чиқариб ташла. Ва шунчаки Муродга ишон. У сени бахтли қилиши ишонаман. У жуда ҳам яхши йигит.
— Ана ҳаммасини эшитдингиз, — Ирода Нодирани елкаларидан қучар экан, — бўлажак поччам ҳақиқий тилла йигит эканлар. Ахир, уларни катта поччам топганда, — кулганча Фарангизга қараб қўйди, — илоҳим бахтимизга кўз тегмасин.
— Илоҳим, — Нодира синглисининг қўлини силаб қўяр экан, — эринга ҳам инсоф бергани илоҳим рост бўлсин.
Бугун Нодиранинг унаштируви. Ўтмишдаги хатолари сабаб 1-турмушидан ажралган Муродга унаштирилаяпти. Мурод Фарруҳнинг ҳамкасби. Ўзи жудаям яхши йигит. Биринчи турмушидан фарзанди бўлмагани учун ажрашган. Уйланиш ҳақида ўйланиб юрганида Фарруҳ унга Нодирани тавсия қилди. Улар бир учрашиб кўришди. Нодира Муродга маъқулул келди, чунки Нодира энди аввалги Нодира эмас, бутунлай ўзгарган эди.
