MARHABO KARIMOVA (norasmiy)

ЯХШИ ҲАМ СИЗ БОР ТОҒА

Меҳрибоним ҳақ-қоним,
Савлатлигим қалқоним,
Ишонганим султоним,
Яхши ҳам сиз бор тоға.

Дардларимга дармоним,
Соғинаман ҳар оним,
Доим олган бу ёним,
Яхши ҳам сиз бор тоға.

Кўнглида йўқ ҳеч ғубор,
Қалби тоза беғубор,
Беминнатим сизлар бор,
Яхши ҳам сиз бор тоға.

Берар ҳар вақт ёрдам,
Ўйлаган бизни ҳар дам,
Сиз борсизки бўлмас ғам,
Яхши ҳам сиз бор тоға.

Сизлар борки мен бахтиёр,
Сизда онам акси бор,
Ҳаёт, борки синов бор,
Яхши ҳам сиз бор тоға.

Қадри баланд улуғ зот,
Беминнатим демас дод,
Доим бўлгансиз қанот,
Яхши ҳам сиз бор тоға.

✍Солиҳабегим
(Дилафруз Шаҳрихони)

T.me/+Eyf9Vbm8ruAxMDIy
T.me/+Eyf9Vbm8ruAxMDIy

​КУТИШ БАХТИ

Ёш деҳқон йигит сабрсизлик билан қайлиғини кутарди.

Атроф гўзал. Айни баҳор палласи.
Гуллар очилган, қушлар шўх сайрайди.

Аммо, бу гўзалликларнинг бирортаси сабрсиз қалбига таскин беролмасди.

Йигит табиатан жуда сабрсиз эди.
Бир нарсани кутиб қолса

- «Эҳ, шу кутиш тезроқ ўтиб кетсаку» - деб худога зорланаверарди.

Ҳозир ҳам дарахт соясида ўтираркан, қаллиғини кутиш жонига тегиб, худога нола қилибди.

Шу пайт осмондан тушгандек оппоқ соқолли бир қария пайдо бўлибди ва йигитга шундай дебди:

- «Cени нима ташвишлантираётганини биламан, болам. Мана бу тугмани ол ва кўйлагингга қадаб ол.

Агар сен бирор ёқимли нарсани кутиб, вақтнинг имиллаб ўтаётганига тоқатинг етмаса, уни ўнгга бура, шунда сен вақт оша, ўзинг ҳоҳлаган пайтга бориб тушасан ва кутиш заҳматидан халос бўласан»
Йигит тугмани олиб уни ўнгга бурабди.

Шу заҳоти қаршисида суйган қайлиғи пайдо бўлибди.

-« Қандай ажойиб!»- ўйлабди йигит ҳайратини яширолмай.

Сабрсиз йигит энди тезроқ тўйи бўлиши истабди ва ўйлаб ҳам ўтирмай тугмани яна ўнг томонга бурабди.

Қарабсиз-ки, у тўйи нишонланаётган пайтга бориб тушибди.

Йигит қайлиғининг зебо юзига термуларкан,
-«Қани энди тезроқ уйимиз битсаю ва кўчиб чиқиб бахтиёр яшай бошласак»- деб ўйлабди ва яна тугмани ўнгга бурабди.

Аллақачон ёз келган, уйлари ҳам битганмиш.

Аммо, йигитнинг кўнгли сира тинчимабди.

Энди -«Қачон болаларим туғилиб, менга далада ёрдам беришади»- деб ўйлай бошлабди ва яна тугмани ўнгга бурабди.

Унинг орзулари ҳеч тамом бўлмасмиш, яна, яна тугмани ўнгга айлантираверибди.

Ниҳоят йигит кўрибдики, анча қариб қолган, болалари ҳам катта бўлиб қолишган, энди у тўшакда ётганча, ҳаёл сураркан, ўлимидан бошқа кутадиган нарсаси қолмагани, ҳаётини бунчалик тез ўтказиб юборганини англаб етибди.

У ҳаётда кутишнинг ҳам ўз ўрни борлигини тушунибди.

Ҳаётининг тугаб бораётганини ўйларкан, аламидан тугмани юлиб улоқтириб юборибди.

Тўсатдан атроф ёришиб кетибди ва қай кўз билан кўрсинки, ўша дала, шоҳида қушлар шодон сайраётган ўша дарахт остида қайлиғини қтиб турганмиш.

Аммо, энди у кутиш нималигини тушуниб етганди.

У ўйланиб ўтираркан, қушлар сайрашига қулоқ берибди, ўтлар устида ғимирлаб бораётган чумолиларни кузатаркан шу кутиш бахтини  насиб этган тангрига шукурлар қилибди.

Ҳомиджон Рахмонов таржимаси

T.me/+Eyf9Vbm8ruAxMDIy
T.me/+Eyf9Vbm8ruAxMDIy