Умр ўткинчи, вақт бешафқат.
Улар турмуш қурганларига ўн йил бўлди.
10 йил яшаб, аёлини сева олмади. Аёли билан бирга яшасада, уни кўргани кўзи йўқдек эди, гўё.
Буни ҳаммасини аёли билар эди, аммо сабр билан эрини севишда давом этар эди..
Айниқса, аёлини сўнгги йилдаги одати ёмон ғашига тегар эди.
Ҳар кун тонг отса уйғонибоқ юзида табассум билан:
- Оллоҳга шукур, яна бир янги кун келди. Мен бу кунни бахтиёр яшаб ўтказаман,- дер эди.
Аёлни барча нарсадан хабари бор эди. Эрини ўзга ёш аёл билан бирга яшашини билсада, билмасликка оларди.
Барчасига сабр қилиб эрига югуриб елиб хизмат қилар эди
Аммо у эр....
Бир куни ~"Энди бас! Мен ортиқ чидай олмайман, ажрашаман. Нимага керак уч инсон қийналиши?!"-деди эркак ўз-ўзига.
Бир кун ишдан вақтли уйга қайтган эр ажралиш учун ариза бермоқ ниятида ҳужжатлар турадиган қутини титкилай бошлади.
Бироқ аввал ҳеч кўрмаган бир папкага кўзи тушди.
Қизиқиши ортиб папкани олиб титкилаб ўқий бошлади..
Аёлини номига ёзилган шифокорлар ташхиси, ҳар хил анализ қоғозлари қалашиб ётарди.
Энг қўрқинчлиси, энг сўнгги касаллик варақасига "6 ойдан. 18 ойгача" деган ташхис ёзилган эди...
Ҳозиргина аёли билан ажрашмоқчи бўлиб турган эркакни бадани музлаб қолди. У бир нарсани ўйлар эди холос...
-"Аёлимни қандай сақлаб қолиш чораси бор?
Керак бўлса ҳаётимни бераман!
Керак бўлса жонимни тикаман, фақат уни йўқотишдан қўрқаман.
Эй Оллоҳим уни мендан олиб қўйма!"
Эркак аёлини жонидан ортиқ севишини айнан ўша чоғда англади. Энди унга ҳаёт бошқача эди.
Аёлига ғамхўрлик қила бошлади. Ҳар кун ҳар дақиқа аёлини ёнида бўлди, аммо жуда кеч эди..
Атига икки ойгина аёлига бахтиёрлик онларини ҳадя эта олди холос.
Ўзи ҳам ҳақиқий бахтни икки ой ҳис қилиб яшади..
Аёли ҳаётдан кўз юмди.. Эркак аёли тобутини елкасида кўтариб, шунчалар қадди букилдики, гўёки 100 йилга қаригандек, сезди ўзини.
Энди унга ҳам ҳаёт керак эмасдек туюлди
Уйига келгач, тўйларини ўн йиллик кунида аёлини илтимоси билан ҳар иккиси ўз ниятини ёзиб қоғозларни яширгани ёдига тушди.
Шошилиб аёлини ёстиқларини остини тита бошлади ва у қоғозни топди.
Аёлини қоғозига:
"Оллоҳим! Умримни сўнгги дақиқаларини улар билан бахтиёрликда ўтказсам"- деб ёзилган экан..
Эркакни қоғозига эса:
"Оллоҳим! Қачон бу аёлдан қутулиб озод бўламан?"- деб ёзилганди..
Ҳар иккисиниям орзуси ушалди.
Аммо эркак энди бошқа инсонга айланган эди.
Қоғозларни парчалаб кўзида ёши билан ҳавога учирар экан ўзига ўзи дер эди:
"Эй, воҳ! Кеч қолдим. Ўз бахтимни ўз қўлларим билан кўмдим. Мен нодон вақтни бой бердим!"...
Қадрлайдиган инсонингизни вақт ўтмасидан қадрига етинг. Зеро умр ўткинчи, вақт бешафқат.
https://t.me/Marufa_Soliyeva