Эркин АЪЗАМ
ТОЗА КЎНГИЛ КЕЧИНМАЛАРИ
«Одамни армон улғайтиради» китобига
ёзилган сўзбошидан
Бу ёзмаларни балки биз ўрганган расмана адабиёт деб бўлмас. Лекин журналистика ё публицистика ҳам эмас бу. Дарвоқе, тайин бир жанрга мансублик шартми? Дард билан, самимият билан ёзилиб, уни ўқиган одам завқланса, қониқиш ҳосил қилса — кифоя-да. Қолаверса, «ясама» бадиий асарлар ҳам, бирёқлама публицистика ҳам меъдага тегиб улгурди. Маҳорат даъвосидан йироқ, унча-мунча адабий қолиплар дош беролмайдиган дағал ҳаёт ҳақиқатларига ташналик бор бугун.
Ана шундай йўсиндаги асарларга шинаванда бўлсангиз — сурхонлик қаламкаш Маҳмуд Абулфайзни ўқинг. Олис тоғ қишлогининг кундалик, аммо нимаси биландир абадиятга дохил ҳаёт мароми, содда-дўлвор одамлари, лампа-чироқ шуъласидаги хотиржам оқшом гурунгларидан нақл қилган бир очеркини (очеркмиди, ҳикоямиди, нима аҳамияти бор?) ўқиб, мен бу муаллифга ихлос қўйганман. Уни ўқиб, бу ғулғула шаҳардан, эришганим озми-кўпми нарсалардан — бари-баридан воз кечиб, ўша ёқларга кетгим келган… Адиблик, ижодкорлик шу эмасми?!
Лекин Маҳмуд Абулфайз буларни даъво қилмайди. Уники бир тоза кўнгилнинг дарду кечинмалари, ҳаётда кўрган-билганларини ҳар мақом адабий олифталикларга берилмай, сидқидилдан нақл этмоқ, вассалом. Бунда у ўзи яхши кўрган, яхши билган элига, элдошларига, уларнинг содда, жайдари донишмандлигига таянади. Шулар таърифида гоҳо дард, гоҳо ифтихор билан қалам суради. Менимча, камтарин қаламкашимиз учун бу кам эмас. Манаман деган «пойтахт адиблари» ҳавас қилгулик ҳол!
@Mahmud_Abulfayz