Гапдан қайтарканман, ҳовлига киришим билан ҳайратдан ёқа ушладим. Том баравар бўй чўзган ток новдасида бирорта ҳам барг қолмаганди. Ортимдан қисқа-қисқа йўталиб келган умр йўлдошим гап қотди:
– Нима бўлди, хотин? Келинга нима девдинг?
– Хом…ток… қилинг дегандим… – тилим айланмай аранг гапирдим.
– Э, ўл, айтмай! Ўзим қилардим, ишдан келиб. Бу кўп қаватли уйда ўсган бўлса, хомтокни биладими? Баргларини юлиб ташлаш керак, дебсан, ҳаммасини битта қўймай юлиб ташлабди, бунинг, – деди эрим тишларини ғичирлатиб. – Бу йилги узумни тушингда кўрасан, энди!
– Асалхон! – чақирганимда овозим баландлаганини пайқадим. Ошхона тарафдан югуриб келган келиним қўли кўксида эгилиб таъзим билан салом берди.
– Бу нима қилганингиз?!
– Ойижон, хомток қилинг, деганингизга… сўрасам баргларини юласиз, дедингиз, юлиб…
– Ўлдирибсизку-у, узумни… э… – қарғишим ичимда қолди. Чиндан ҳам айб ўзимда эди. Тушунтирмаган ўзим нодон.
Орадан бир ой ўтди. Дугоналарим билан дийдор фурсати етди.
– Асалхон, мен гапга кетяпман. Анави товуқларни қаранг, кир сувга боришганми, ҳамма ёғи ифлос бўлиб кетибди. Би-ир патларини тозаланг, хўпми?
Келиним яна қўли кўксида “Хўп бўлади, яхши бориб келинг”, дея кузатиб қолди.
“Гап”дан қайтиб, дарвозадан кирарканман, не кўз билан кўрайки, чаққон келиним катакдаги тўртта товуқнинг патини юлиб, бўғзига пичоқ тортиб, қозонга босишга тайёр қилиб қўйибди. Бошимдан тутун чиқиб кетгандек бўлди.
– Нима қилдингиз? – бақириб юбордим бу гал.
– Ўзингиз патини тозаланг, деб…
– Э-э, бефаросат! Тозаланг дегани, патини юл, деганими?! Ювинтириб қўйиш керак эди, ахир. Вой мангина ўлай, тушунмаган ғалчани келин қилибман-ку! Ёш болани келин қилмай ўлай… ғирт ёш бола-я, бу… – жағим-жағимга тегмай жавраётганим устига синглим келиб қолди.
– Ҳа, опа, тинчликми, бунча жиғибийронсиз?
– Қара, тўртта товуғимнинг бошига етибди. Тозала, десам бир йўла патини юлиб ташлабди. Сўйиб…
– Мен айтгандим, сизга, ёшини келин қилманг, кўп нарсани билмайди, қийналасиз, деб. Мана, энди, ўзингиздан кўринг.
Синглим шу гап билан оғзимни ёпди-қўйди. Эрим билан ўғлим кула-кула товуқ-кабоб қилиб беришди. Мен эса… заҳри-маҳримга кабоб едим.
Орадан бир неча ой ўтди. Бу орада келиним “юк”ли бўлганини эшитиб, ўзимда йўқ қувондим. Товуқ воқеасидан кейин унга тушунмайдиган ишларини буюрмай қўйгандим.
Кузнинг сўнгги ойи. Дадаси ва ўғлим шаҳар марказига иш билан кетишган. Кенжам ўқишда. Бироз тобим қочиб, лоҳас бўла бошладим. Кўрпа-тўшак қилиб ўраниб ётиб олдим.
Бир маҳал қўрадаги қўйларнинг маъраши асабимга тега бошлади. Чидолмадим.
– Асал, – деб чақирдим.
– Лаббай, ойижон?
– Анави қўйхонанинг ёнида қопда буғдой кепак турибди. Олинг-да, қўйларга беринг. Устига сув солинг. Қорни очган шекилли, тинмай маърашяпти.
– Хўп бўлади, – деганча келиним ишга тутинди.
Орадан анча вақт ўтди. Ҳеч дараги бўлавермади. Нима гап экан, деб секин қўйхона томон бордим. Не кўз билан кўрайки, қўйлар ҳансираб оғир-оғир нафас олар, битта-битта ерга ағанай бошлаганди. Нақ бешта қўй…
– Вой, шўрим қурсин! Вой, мангина ўла-ай!!! Нима қиб қўйди-инг?!
– Қопдаги буғдойни бердим. Еб бўлишгач, идишига (охурни ҳам билмайди) шлангда сув солиб бердим.
– Вой, ўлдирдингизку-у, дадангиз келса, мени нақ сўяди-я! Боринг дарвозани очинг, бўктириб қўйибсиз!
Касаллигим ҳам эсимдан чиқиб кетди. Қўшнининг ўғлини чақирдим. Иккимиз бутун маҳаллада томоша бўлиб бешта қўйни югуртирдик… Э, ёш келин қилмай мангина ўлай… Чиндан ҳам бола экан, бола!
Дадасидан эшитмаган сўкишим қолмади, ўзиям. Бош эгганча туравердим, айб ўзимда, ахир…
Э, хуллас, дугоналаримнинг сўзига кириб, 17 ёшли қизни келин қилганимга пушаймон бўлдим. Келиним ёмонмас, аммо синглим айтганидек ҳали жуда ёш. Мана, тунов куниям, саккиз ойлик ҳомиласи билан нарвондан томга чиқиб кетибди. Ҳай-ҳайлаб аранг тушириб олдим.
– Вой ойижон, антенна яхши кўрсатмай қолувди-да… тузатай дегандим, – дейди қорнини қашлаб.
Хуллас, иккинчи ўғлимга 20 ёшдан ошганроқ қизлардан излаяпман. Қайнона бўлишга ҳозирлик кўраётганларга айтар сўзим, келин қилмоқчи бўлсангиз, йигирмага етмаганини олманг. Ёшгина қизни келин қилиб олиб, тағин менинг ҳолимга тушиб юрманг…