Ибратли Хикоялар

Сийлаи рахим

(Ота-онаси вафотидан сўнг яқин қариндошларидан азият чеккан
икки етим бола хақида).


Эрта етим қолдик ота-онамдан,
Хайхотдек ховлида қолгандик бўзлаб.
Меросга чанг солди яқинларимиз,
Иккита етимнинг хаққини кўзлаб.

Бири дейди менга автомашина,
Яна бири «дача»ни олишни ўйлар.
Кимдир бошқармоқчи фирма ишини,
Кимга ўтди каранг кошона, уйлар.

Мехрибонлик уйига топшириб бизни,
Ўзларича топишди ажойиб чора.
Нафсига қул бўлди қариндошларим,
Бунчалар бўлмаса ичлари қора.

Мана ўтиб кетди йиллар кетма-кет,
Бизлар хам улғайиб камолга етдик.
Биримиз шифокор, биримиз олим,
Тақдир сўқмоғидан мардона ўтдик.

Ахволини айтсам қариндошларнинг,
Биздан олганлари насиб қилмади.
Бирини қийнайди, оғир хасталик,
Бирига яратган фарзанд бермади.

Келгин унутайлик барини укам,
Бошимизга неларни солган бўлсалар.
Барчаси бизларга берилган синов,
Кулиб қарши олайлик кириб келсалар.

Улар душман эмас, жигарларимиз,
Бири тоғамиздир, амма, холамиз.
Бугун кечирмасак, уларнинг айбин,
Жаннатда қандайин бирга бўламиз.

Узилмасин дейман сийлаи рахим,
Ота-онамизнинг рухи бўлсин шод.
Умматимиз ахир Расулуллохнинг,
Хатто «Вахший»ни хам кечирган у зот.

Шухрат Шукур

👉 @IBRATLY 👈

ОТАНИНГ КЎЗИНИ ОЧГАН ФАРЗАНД...
(Ҳаётий воқеа)

У меҳмонхонадаги диванда ётиб телевизор кўрарди. Бир маҳал 5-синфда ўқийдиган ўғли қўлида чизган расмини ушлаганча отасиинг олдига кириб келиб, деди:
- Дада, қаранг, мен келажакда орзу қилаётган уйимнинг суратини чиздим.
У чиройли, замонавий уч қаватли вилланинг расмини кўриб, ўғли чизганига ишонмади.
- Ўғлим, шу расмни ростдан ҳам ўзинг чиздингми?
- Ҳа, дада, ўзим, ҳеч ким ёрдам бермади. Ахир келажакда архитектор бўлмоқчиман-ку?

У ўғлини синаб кўрмоқчи бўлди:
- Ўзинг чизган бўлсанг... қани, шу уйингни бир тасвирлаб берчи. Нечта хона бор: шуларнинг нечтаси меҳмонхона, ётоқхона, ошхона, ванна...
- Дада, сизни тушундим. Бу уч қаватли вилланинг расмини чизганимга ишонмаяпсиз. Ундай бўлса эшитинг.

Ўғил шундай дея барча хоналарни бирма-бир тасвирлаб берди. Шунда ота 6 та ётоқхоналар кўп эмасми, дея сўради.
- Йўқ, дада, кўп эмас. Мен атайлаб ҳар қаватда иккитадан ётоқхона бўлишини истадим. Учинчи қаватдаги ётоқхоналар худди биздагидек бир йилда бир марта келадиган меҳмонлар учун доим тайёр туриши керак. Иккинчи қаватдаги ётоқхоналарда болаларим ётади. Мен икки нафар болам бўлишини истайман. Алоҳида-алоҳида ётишади, ўзларининг хоналари бўлади. Биринчи қаватдаги ётоқхона эса бизлар учун.

У ўғлининг ақлига қойил қолди. Демак бизга “Ота-онам кексайганда зинапоялардан юришга қийналишмасин”, - деб биринчи қаватдан ётоқхона ажратибди-да... Ўғлининг пешонасидан ўпиб қўйди-да, ундан келажакда яхши архитектор чиқишига ишонишини айтди.

- Барака топ ўғлим. Жуда чиройли вилланинг расмини чизибсан. Илоҳим уни қуришлик ўзингга насиб қилсин! Мен билан онангга биринчи қаватдан жой ажратиб тўғри қилибсан, қариганимизда зиналардан юришга қийналиб қолишимизни билибсан-да, раҳмат сенга!

Ўғил отасига ярқ этиб қаради:
- Дада, биринчи қаватдаги ётоқхона сизлар учун эмас!
- Унда ким учун?
- Мен у ерга бувам билан бувимни олиб келаман. Ахир улар ҳалиям эски, нураб ётган уйда яшайдилар! Сиз уларни янги қурилган уйимизга олиб келмадингиз-ку?! Шунинг учун мен уларни ўзим қурган уйга олиб кетаман. Сиз эса ойим билан шу уйда тураверасизлар!

У ўғлининг бу гапидан карахт аҳволга тушиб, лом-мим дея олмади. Худди устидан кимдир совуқ сув қуйгандек, бутун баданини муздек тер босди. Кўз ўнгидан ота-онасининг эски, нураб ётган уйда кун кечиришаётгани ўта бошлади... Юраги эзилиб, томоғига аччиқ бир нарса тиқилгандек бўлди. Беихтиёр кўзига ёш келди...

У шартта ўрнидан турди ва йилда бир келадиган меҳмон учун қулфлаб қўйилган ётоқхонага кириб, деразаларни очди ва ҳавосини енгиллатди. Кейин ўғлини бағрига босиб деди:
- Ота-онам: “Бормаймиз, ўзимизнинг уйимизда турамиз”, - дейишса индамай кетаверибман. Аслида ич-ичимдан алоҳида яшашни истаганим учундир балки... Мени кечир болам! Катта гуноҳ қилганимни ҳозир англадим. Ёш бўлсанг ҳам кўзимни очдинг! Юр, кетдик, ҳозироқ буванг билан бувингни олиб келамиз! Улардан кечирим сўрайман, пойларига бошимни ураман! Қилган гуноҳим учун Аллоҳга тавба қилдим...

У шундай дея кўзида ёш билан ўғлини мошинага ўтказди-да, уйининг устунлари, дуогўйлари бўлмиш ОТА-ОНАСИни олиб келиш учун йўлга отланди...

БЕҲЗОД ҲОЖИМАТОВ.

👉 @IBRATLY 👈

Дарвеш ва сархуш

Ўтиб борар бир сархуш,
Жомъе масжид ёнидан.
Шунда уни тўхтатди,
Дарвеш чиқиб олдидан.
- деди, сархушга қараб,
Биродар шошмай турсанг.
Қўлингдаги кўзани,
Илтимос менга берсанг”.
-Сархуш деди хайрона,
Сен эсингни едингми?
Шаробни не қиласан,
Масжиддан чиқмадингми?
-Дарвеш деди, хотиржам.
Мен шундай қилмоқчиман.
Шу шаробни масжиднинг
Ичига тўкмоқчиман.
Хушёр тортиб сархушнинг,
Ғазабдан ранги учди.
Дилидаги нафрати,
Дам ўтмай тилга кўчди.
-Сен худонинг уйига,
Қандай шароб тўкасан?
Қўрқмайсанми аллохдан,
Гунохларга ботасан.
Менку неча йилдирки,
Шаробсиз хеч юрмайман.
Лекин бундай номаъқул,
Ишни асло қилмайман.
Бундай ишни қилсанг гар,
Бўласанку сен хароб.
Шерик қилма ўзингга,
Бермайман сенга шароб.
Кулди дарвеш кутилган,
Жавоб олиб,  сархушдан.
-Деди асли бу масжид,
Қурилган тупроқ, тошдан.
Чексиз унга хурматинг,
Ахдингни хеч бузмассан.
Масжид ичига шароб,
Тўктирмоқчи эмассан.
Аммо ўйлаб фикр қил,
Бу инсоннинг танаси.
Аллох берган омонат,
Қалбдадир кошонаси.
Рахмат ила яратган,
Бу уйни бузмоқдасан.
Харом бўлган нарсани,
Тўлдириб тўкмоқдасан.
Кеч бўлмасдан ўзингни,
Йиғиб ол ақлу хушинг.
Айтчи менга эй инсон,
Тўғрими қилган ишинг.
-Шунда сархуш бўғзига,
Бир нарсалар тиқилди.
Тавба қилдим дедида,
Ерга аста йиқилди.

           Шухрат Шукур.

👉 @IBRATLY 👈

Бозорга бораётган эдим. Одамлар гавжум ўтадиган кўча бошида йўлка четидаги панжарага бир унниқиб кетган қалин жимпир илиб қўйилибди. Этагига бир қоғоз қистирилган, унга йирик-йирик ҳарфлар билан қўлда нималардир ёзилган эди. Ўтган-кетган бир оз тўхтаб, ўқиб, сўнг йўлида давом этарди.
Диққатимни тортди. Тўхтаб, ўқий бошладим:

"Мен муҳтожман. Нимагадир кейинги пайтлар хеч ким менга қарамай қўйди. Бошқалар мендан ҳам муҳтожроқ бўлиб қолгандир деб ўйладим. Бу қиш кунлари кимдир совуқдан дийдираб юрган бўлса, олсин, кийсин деб бор-йўғим битта жимпиримни илдим. Олганга хурсанд бўламан, Оллоҳ ёрдамчиси бўлсин!" деб ёзилган эди қоғозда.

Ичимда бирнима ғимирлади... Сўнг кетдим.
Юмушларимни битириб шомга яқин яна шу йўлдан ўтдим. Бояги жимпир ҳам, ёзув ҳам хаёлимдан кўтарилган экан, одамларнинг тўпланиб тургани эсимга туширди.
Узун панжаранинг уч-тўрт метр қисмига ёзгию қишки турли-туман кийим - кўйлаклар, кастим-шимлар, жимпирлар, палтолар, қалпоқлар... илиб ташланган, бари тоза, қимматбаҳо экани кўриниб турар эди. Панжарага тақаб қўйилган катта қоғоз қути оёқ кийимларию бошқа яна нималардир билан лиқ тўла.
Тўпланганларнинг кўзи қути қопқоғига ёпиштирилган катта қоғоздаги ёзувларда. Хамма ўқиб муҳокама қилар эди.
Қизиқиб, мен ҳам кўз югуртирдим:

"Мен бойман. Кийимларим ҳам кўп. Қишда совқотмайман. Аммо хатингни ўқиб (уни худди менга ёзгандайсан), ўзимни яхшиликка сендан кўра муҳтожроқ ҳис этдим. Совуқдан жунжикдим гўё. Сен қолдирган жимпирни олиб кийган эдим, танамга илиқлик югурди. Умримда бунақа илиқликни туймаганман. Энди бу жимпирни ҳар қишда кияман! Ўрнига уйдаги бор кийимимни олиб келиб илдим. Булар сенинг ва сен каби яхши инсонларнинг ҳаққи. Адашиб, менда тўпланиб қолибди. Олиб хаққингни ҳалол эт, дўстим!"

Бозордан кийим-кечак олиб қайтаётган эдим. Ичимда бирнима ғимирлади. Оғир елим халтани у қўлимдан бу қўлимга олиб, йўлимда кетавердим...

Нуруллоҳ Муҳаммад Рауфхон

👉 @IBRATLY

Аммо бунинг нималигини тушунмаган эгизакларим «менгаям» деб йиғлайди. — Мен туфлиларни зўр тахлаяпман. Машина олиб беринг, — дейди ўғлим ҳам. Шунинг учун аввал ҳар ҳафта ғолибни аниқлаган бўлсам, энди буни бир ойга кўчирдим. Иккинчи макр Уйда энг кўп жанжал кийим устида бўлади: — Менга ҳам янги кийим олиб беринг. Энди опамникини киймайман! — доим норозилик билдиради иккинчи қизим. — Ким кияди, унда опангнинг кийимларини? — Ана, Насиба кийсин, Гўзал кийсин… — Уларга ҳозирча катта келади. Сендан кейин кияди улар ҳам. Ҳамма шундай қилади. Сингиллар опаларнинг, укалар акаларнинг кийимларини кийиб катта бўлади. Баъзан Насиба ҳам йиғлаб қолади: — Мен умримда янги кийим киймаганман… Айниқса, мактаб бошланганида ҳолимга маймунлар йиғлайди. Тўрт қизим ҳам янги кийим олиб беришимни талаб қилади. Худога шукр, топишимиз яхши. Аммо улар биз олиб келганга рози бўлса экан. Ўзларини бозорга олиб чиқиб, кўрсатиб харид қилиш керак. Ҳар битта кийим учун икки соат айланади. Энди ўйланг, тўртта қиз учун қанча вақт керак? Нақд тўрт якшанбамни еди улар. Энг асабим бузилгани, ҳавас билан ўғлимга янги кийим олиб келсам киймайман, дейди. Одати шу — янги кийим киймайди. — Қара, қанақа чиройли, кийсанг- чи? — дедим алдашга уриниб. — Э-э-э, — бурнини жийирди у. Шу пайт учинчи қизим бидирлади: — Бизга олиб бергингиз келмайди. Бу эса киймайди. Шунинг ўрнига менга олиб бермайсизми? — Ўзингга ҳеч нарса ёқмади-ку! Уф-ф-ф, бошимни оғритиб ташладиларинг! — дедим-у, айёрлигим тутди. — Биринг у дейсан, биринг бу дейсан! Қай бирингга бўлай, а? Мана, «давление» касалга йўлиқдим. Чиқди «давление»м. Вой-вой… Шундай дея каравотга бориб ётдим. Бошимни ушлаб, кўзларимни юмдим. — Дори олиб келайми? — биринчи бўлиб катта қизим хавотирга тушди. Кейин бошқалари жонланди: — Ойи, сизга дори ичишни ўргатайми? — югуриб келди ўғлим. — Кўзингизни юмиб, оғзингизни очинг. Биз дорини оғзингизга секин қўямиз. Кўзингизни қаттиқ юмсангиз, дорининг аччиқлигини билмайсиз. — Менгаям дори, — кичкинтой Зуҳра югуриб келди. Эгизакларим анчадан буён витамин ичгани учун дориларнинг ҳаммаси ширин ва хушбўй деб ўйлайди. — Менам ичай… — Менам, — унга жўр бўлди Ҳасан. — Ойи, сизнинг «давление»нгиз чиқмаган. Шунчаки бошингиз оғриган. Бувим «давление»си чиққанини ўзи билмай қолади. «Айтдим-а, бошим ғувиллагандай бўлди», дейди доим, — бувисининг
ёнида кўп бўладиган Нигина билағонлик қилди.
— Ойи, мен пиёз олиб келаман. Ютмай чайнасангиз, бошингиз оғримай қолади. Йиғлагингиз келса ҳам чайнаб тураверинг, — яқинда Гўзал касал бўлганида пиёз чайнатгандим.
— Эсига тушди чоғи, ошхонага югуриб кетди. Сал ўтмай, арчилган,
ювилган пиёз билан бошимда пайдо бўлди: — Мана, ойи, чайнанг!
— Сизларни деб касал ҳам бўлолмайман! — кулворишдан ўзимни зўрға тийдим. Ростдан буларга айёрлик қилиб ҳам бўлмайди. Ўзинг қилганингни сенга қайтаради. Учинчи макр «Қуш уясида кўрганини қилади», дегани рост экан. Кўрганингиздек, улар нима қилган бўлсам ўзимга қайтарди. Шунинг учун ҳамма ишда эҳтиёткорлик билан ҳаракат қилишга уриндим. Очиғи, болаларим учун ўзимни ўзим қайта тарбияладим.
— Эртага ишга вақтлироқ кетаман, нонуштани эртароқ тайёрла, — дейди турмуш ўртоғим. — Хўп бўлади, — дейман баланд овозда. — Ойи, Ҳасан машинамни бермаяпти, — йиғламоқчи бўлади катта ўғлим.
— Кел, унга ширин гапириб оламиз, — уни Ҳасан томон етаклайман.
— Ҳасан, асалим ўзимнинг. Кел, шу машинани аканг ҳам ўйнасин.
Ёки бирга ўйнайсизлар, хўп. Табиийки, Ҳасан «эрийди».
— Ойи, опам сочимни ўрмаяпти.
Ким ўради сочимни?
— Насиба инжиқлик қилади.
— Ўзимнинг ширин қизим.
Катта опанг ўрмаган бўлса, кичигига айт. Опажониси, дарров синглисининг сочини ўриб қўяди. Кейин ҳаммаси чиройли бўлиб мактабга кетади.
Бор, шириним…
— Ойи, бугун боғчадан ўзингиз укамларни олинг.
Менинг машғулотим бор, — катта қизим илтимос қилади.
Мен эса жилмайиб дейман: — Ҳўп бўлади, асал қизим.........

ЕТТИ БОЛАЛИ ОНА САБОҒИ.

Назаримда, аёл киши кўпроқ ҳаётда ҳийла ишлатади, айёрлик қилади,
роль ўйнайди. Гоҳ оиласи тинчлиги, баъзан яқинлари хотиржамлиги, айрим пайтлар эса фарзандлари келажаги учун бунга мажбур бўлади. Буни ўзимнинг ҳаётимда жуда кўп кузатганман. Балки мен жуда ҳийлагардирман. Яна ким билсин… Иқрор бўлайки, ҳеч қачон ёмонлик учун айёрлик қилмаганман. Энг кўп макрларимни фарзандларимга қўллаган бўлсам керак. Чунки эндигина ўттиз иккига кирган бўлсам-да, еттита фарзанднинг онасиман. Тўнғич қизимни ўн тўққиз ёшда туғганман. Шу билан кетма-кет тўртта қизчани дунёга келтирдим. Бешинчимиз ўғил бўлди. Ўзбекмиз-да, ўғлимиз битта бўлмасин деб яна фарзанд кўришга аҳд қилдим. Буни қаранг, эгизак — бир ўғил, бир қиз кўрсам?! Шу билан йигирма тўққиз ёшимда етти фарзандга она бўлдим. Ҳозир кенжаларим ҳам учга кирди. Очиғини айтсам, «ўнта бўлса ўрни бўлак, қирқта бўлса қилиғи», деб бекорга айтишмаган экан. Етти фарзандим етти хил олам. Етти олам билан келишишнинг эса ўзи бўлмайди. Ҳатто, ҳали ҳеч нарсани тушунмайди, деган кенжатойларим ҳам қошиқни отиб, «буни емайман», деб қолади. Катталарини гапирмасам ҳам бўлади. Бир қарасанг, кийим талашади, бир қарасанг, айтганимни қилмай куйдиради. Катта қизларим менга ёрдам беришдан бош тортса, кичиклари ҳамма нарсага бурнини суқади. — Менам кир юваман, — дейди уч яшар қизим. Кейин ёймоқчи бўлиб турган ювилган кийимларни судрашга тушади. — Менга ҳам кетмонча беринг, мен ҳам гулларнинг тагини чопаман, — дейди беш яшар ўғлим. Ярим соатдан кейин қарасанг, гуллар ҳам тупроққа қўшиб чопилиб ётибди. Катталарига эса бирор нима десанг, бурнини жийириб «э-э-э», дейди. — Боланинг ўзи азиз, қилиғи эмас! Кўнглига қараб, эркалатавермай, тарбиясига қаттиққўлроқ бўл. Қизларинг катта бўлиб қолди. Рўзғорга ўргат, — деди меҳмонга келган ойим. Ўзим ҳам шу ҳақда ўйлаб юргандим. Биринчи макр — Гулрухсор, тур, сен идиш- товоқларни юв. Нигина дастурхонни йиғиштир. Насиба, сен чойнак-пиёлани олиб чиқ. — Уф-ф, — қовоқларини осади катта қизим. — Фақат мен юваман! Ана, Нигина ювсин! — Мен бекор ўтирибманми? — бақиради синглиси унга жавобан. Хуллас, ҳар куни «сан солар-ман солар» билан идишлар ювилади. Гоҳида бақириб-бақириб ўзим юваман. — Бугун мен овқат еганим йўқ. Егим келмади. Шунинг учун идишларни ҳам ювмайман! — деди бир куни катта қизим. — Ҳозир ошхонага рўйхат қилиб осиб қўяман. Ким қачон ювишини билиб олади.Жаҳлим чиқиб кетди: Рўйхатни осганим заҳоти иккинчи қизим Нигина эътироз билдирди: — Нега мен тўрт кун, опам уч кун юваркан? — Қанақасига? — тушунмадим ўзим ҳам. — Душанба — Нигина, сешанба — Гулрухсор, чоршанба — Нигина, пайшанба — Гулрухсор, жума — Нигина, шанба — Гулрухсор, якшанбага яна мени ёзгансиз. Очиғи, нима дейишни билмай қолдим. «Боладан шум нарса йўқ», деб онам бекорга айтмаскан. Энди нима қилсам экан? Якшанба ўзим юва қоламан, деб ўйладим. Аммо уларни ҳозирдан рўзғор юмушларига ўргатишим керак. Бирдан миям ишлаб кетди: — Якшанба куни икковлашиб ювасизлар. Ҳамма идишларни «порошок»лаб, топ-тоза қилиб… Рўйхатни ўзгартирамиз, «Якшанба куни — Нигина + Гулрухсор!» — Насиба билан Гўзал-чи? Улар ҳеч нарса қилмайдими? Уйни ҳам биз йиғиштирамиз. Улар тузатишни билади, холос, — ҳалиям Нигинанинг алами кетмаган экан. — Уларнинг бири ҳовли супуради, бошқаси дастурхонни йиғиштиради! — Мен нима қиламан? — беш ёшли катта ўғлим қўшилди. Рости, тутаб кетдим. Бирининг овозини ўчирсанг, бошқаси ўзини қўшиб туради. Бир пайтлар кичиклигимизда онам «ростмана қўлингдан иш келса, қочасан», дерди. Тўғри экан. Катталарим қочади, кичикларим ўзини суқади. — Сенга ўғил боланинг ишини қаердан топаман? Айтганча, сен ҳар куни оёқ кийимларни тахлайсан! — ўзимнинг гапимдан ўзимнинг кулгим қистаб кетди. Аммо бола барибир бола-да. Улар ҳеч бир юмушни иштиёқ билан қилмасди. Чала-чулпа қилинган ишдан эса менинг кўнглим тўлмайди. Шунинг учун айёрлик қилдим: — Ҳар куни ҳамманинг қилган ишини текшираман. Ким ўз ишини чин дилдан, топ-тоза қилиб қилса, совға олади. Совға бериш ҳийлам роса иш берди. Юмушни яхши бажарган қизимга соч тўғноғичми, ширинликми бераман. Улар ҳам, мен ҳам хурсанд.......

Бир онанинг дуоси

​“Яхшиликлардан бирортасини паст санаманг...”

Кекса бир аёл автобусга минди.  Аммо ўтиришга бўш ўриндиқ топа олмади. Бир киши онахонга эҳтиром кўрсатиб, ўрнини бўшатиб берди.  Аёл раҳмат айтиб, “Илоҳим,  сенга ҳар йили ҳажга бориш насиб этсин”, дея уни дуо қилди. Жой берган одам кейинчалик айтади: “Онахоннинг ўша дуосидан сўнг, тўққиз марта ҳаж қилдим. Ўртаҳол,  камбағал инсон бўлсам-да, Меҳрибон Аллоҳ бу улуғ амални қайта ва қайта адо этишни муяссар этди”.

Зеро, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: “Яхшиликлардан бирортасини паст санаманг...” деганлар.

Имом Муслим ривояти

@IBRATLY

Ҳаридоринг келар бир кун

Келар бўлса уйга мехмон, югурсан, еласан,
Бозор қилиб, қозон осиб, тайёргарлик кўрасан.
Агар бўлса ажал мехмон, айтгин нима қиласан,
Тараддуд кўр эй биродар, ҳаридоринг келар бир кун.

У шундайки келар бўлса, вақтини хам айтмайди,
У келдими, кетар чоғи сира қуруқ қайтмайди.
Унда йўқдир таниш-билиш, ҳижолат хам тортмайди,
Тараддуд кўр эй биродар, ҳаридоринг келар бир кун.

Фойда бермас обрўйинг хам, молу-дунё, давлатинг,
Шоху гадо баробардир, тугар у пайт иззатинг.
Бошингни қўй саждага, ҳозир бордир фурсатинг,
Тараддуд кўр эй биродар, ҳаридоринг келар бир кун.

Маҳлиёсан, дунё завқи айлантирар бошингни,
Аста секин қарияпсан, хисобин қил ёшингни.
Кун келади амал дафтар, кўрсатади ишингни,
Тараддуд кўр эй биродар, ҳаридоринг келар бир кун.

Болаликда қилсанг амал, қаригунча кўникарсан,
Қариганда бошласанг гар, кўниккунча кўмиларсан.
Билмайсанку, қанча умринг, бир дам ўтиб не бўларсан,
Тараддуд кўр эй биродар, ҳаридоринг келар бир кун.

Айтар сўзим сенга шудир, ақлга бир солиб кўргин,
Донолардан кўп айтилган, нақлга хам солиб кўргин.
Аҳли илм, олимларнинг сухбатида кўпроқ бўлгин,
Тараддуд кўр эй биродар, ҳаридоринг келар бир кун.

Шуҳрат Шукур.

@IBRATLY

Пулингни қачонлардир чўнтагинга солиб қўйиб, кейин эсингдан чиқиб кетган пайтда топиб олсанг, жуда ҳам хурсанд бўлиб кетасан.

Аллоҳнинг сен кутмаган тарафдан келадиган ризқи ҳам шунга ўхшайди. Моддий томондан қийналиб турганингда, кутмаган тарафингдан ризқнинг кириб келиши сени жуда ҳам қувонтиради. Ўйлаб қарасанг, бошқа вақт шу ризқни топаман деб жуда кўп ҳаракат қилсанг ҳам, унга эриша олмайсан. Назарий жиҳатдан аниқ сеники бўлишини сезиб туриб ҳам, унга етиша олмаслигинг мумкин.

Аллоҳга осон деб бекорга айтилмаганда. Сенга аталган ризқ, барибир сени топиб келади. Фақат, ҳаракат ва ишончни йўқотмасанг бас...

@IBRATLY

#ибрат

БЕБАҲО МУЛК (ҳаётий ҳикоя).

      Саришта хона. Ота ва ўғил чиройли қилиб ясатилган дастурхон атрофида чой ичиб ўтиришибди. Хонага аста йўталиб келин кириб келди. Сал аввал дамлаб келган чойни совиб қолмаганлигини текшириш учун кафти билан чойнакни ушлаб кўра бошлади .

- Чой энди маромига келди, ўтиринг ўзингиз ҳам ичиб олинг. 
       Қайнотанинг гапидан келин секин стулга ўтирди. Гапиринг дегандек эрига имо қилди.  
           Аёлнинг эри бироз тараддудланиб қолди. Гапни нимадан бошлашни билмай каловланди. Каловланганча хам борда. Ахир отанинг салобати унча - мунча одамни довдиратиб қўяди. Қаттиққўл, бир сўзлилигини устига анчагина захар ҳам .Икки йил бўлди . Розия буви оламдан ўтганидан сўнг анча тундлашиб қолган. Ўзи бўладими, салкам 50 йиллик ёстиқдошидан ажралиш. Бу айтишгагина осон . Шундан бери бўш вақтлари уззукун хонасида қамалиб , китоб ўқиганлари ўқиган. 

- Ота , эртага набирангиз Робия келади биласиз, - гапини бошлади ўғил.
       
       Ота бу янгилик эмас деган маънода ўтирган ўрнида бир қўзғалиб олди. 

- Мана тўй ўтганига ҳам 2 хафта бўлди . Эртага таомилга кўра йўқлаб келишмоқчи эканлар. - довдираб давом этди ўғил, - кўпчилик бўлиб борамиз , тахминан ўттиз киши атрофида -деб айттириб юборишибди. 

- Гапни чўзма, индаллосини айт, нима дардинг бор?- отани овози зардали эшитилди. 

- Йўқ , хамма нарса етарли- бадтар чайналди ўғил.

- Отажон,-деди гапга қўшилмаса бўлмаслигини сезган келин - шу десангиз эртага набирангиз келганда, сизлар билан кўришганида , таомилга кўра бирор бир совға беришингиз керак -да , шунга манови зиракни сиз тақиб қўйсангиз.
       Келин халатининг чўнтагидан бежирим идишга жойланган тилла зиракни чиқариб столни устига қўйди. Ўртага жимлик чўкди. Отанинг авзойидан бу гаплар унга ёқмаганини билиш қийин эмасди...
 
        Келин секин чойни янгилаш баҳонасида чойнакни олиб хонадан сирғалиб чиқди. Бир оз ўтиб кирганида хонада ҳеч ким йўқ, қўйган зиракли қутича қандай қўйилган бўлса , шундоқлигича столни устида турарди.
       Келин аста хўрсинди ва қутичани қайта чўнтагига солиб яна ташқарига йўналди...

Эртаси куни ...

   Зиёфат авжида. Мехмонларнинг мамнунлиги улар жойлашган хонадан келаётган овоздан билиниб турарди.
Ниҳоят бир гуруҳ янги оила аъзолари етовида Робияни "юз кўрди" қилиш учун ҳовли сахнига олиб чиқишди. 
Ўғил бошчилигидаги оила аъзолари отани чақиришга ботина олмай секин Робияни қарши ола бошлашди. Ўғил отасининг хонасига умид билан тикилар экан ,салом бериб яқинлашган қизига пешвоз чиқа бошлади.
... Робия отаси ва онаси , акаси ва синглиси билан кўришди . Нигоҳлари билан бобосини ахтара бошлади . Бу орада отаси ва акаси уни бўйнига тилла занжир , қулоғига тилла зирак ( кечаги) ва бармоғига тилла узук тақиш билан андармон бўлиб туришганида , отанинг "Болам" деган салобатли овози эшитилди. Робия ялт этиб отага юзланди. Бир оз тараддудланди ва "бобожон" деб отанинг ёнига аста бошини эгиб бора бошлади . Ота набирасини бошини қўллари билан аста кўтарди, пешонасидан ўпди ва секин салобатли овози билан гапира бошлади:
- Болам, борган жойингда туп қўйиб , палак ёзгин. Берган тарбиямиз билан доимо бизларни юзларимизни ёруғ қилгин. Болам мен ҳам сенга бир совға бермоқчи эдим. 
Ҳамма таажуубда отага қаради. Ота ўзининг хонасига қараб ишора қилди .
- Олиб чиқ, Нодир.
Эшикда отанинг набираси Нодир кўринди. Қўлида каттагина қути. Унинг оғирлиги Нодирнинг қадам ташлашидан билиниб турарди. Нодир қутини олиб келди ва уларга яқин турган столни устига қўйди. Ота секин бориб қутини очди. Атрофдагилар бир қалқиб кетгандек бўлдилар. Қутида... Тартиб билан жойланган Қуръони Карим ва шайх Мухаммад Содиқ Мухаммад Юсуф ҳазратларининг " Ҳадис ва ҳаёт " китобларининг тўпламлари турарди. 
- Болам , мен сенга ушбу китобларни чин дилдан илиндим. Ўйлайманки,- ота сўзини тугатолмади. Бағрига отилган набираси , унинг кўзларидан дувиллаб тўкилган ёшлар бунга моънелик қилди. 
Отаси..., Онаси..., Ака, синглиси билан кўришиб ҳам йиғламаганди Робия. Шунча тилла тақинчоқлар билан сийлашганида кўнгли бузилмаганди уни.

​​@IBRATLY