O'zbekistonda yashashning eng qiyin tarafi har bir harakatingni hammaga tushuntirish bo'lsa kerak. Oila a'zolaring yo sevgan kishilaring bo'lsa mayli, lekin begonalar yo bir yilda bir ko'rishmaydigan qarindoshlaring ham hayotinga aralashish jur'atini topishadi o'zlarida.
Buni bir do'stim bilan suhbatdan keyin sezdim. Odamning tinkasini tushuntirishlar quritadi, degandi.
Nega oila qurmayapsan? Nega univerni yarmida tashlab ishga kirib ketding? Nega kap-katta yigit holingda shortik kiyding? Soch o'sib ketibdi... Nega bu qizga uylanding?
Javob: Senga nima, bitch?
Va, aynan shu, senga tezroq oila qurishni tinmay uqtiradiganlarning o'zi baxtsiz. Bittasi qizini eplolmagan va qiz borib xolasining o'g'liga tekkan, bugun nogiron bolasiga qarab o'tiribdi. Bittasi o'g'lini jodugarga uylantirgan va endi bir yilda bir o'g'lini ko'rolsa ham katta gap. Ya'ni, shunday rasvo hayot ichida sen menga oila haqida nasihat qilish jur'atini qayerdan topasan?
O'zbekiston keragidan ortiq jur'atlar va farosatdan mosuvo aralashuvlar mamlakati. Mahalladagi alkash svarshik ham kelib, siz qilayotgan ilmiy ish mavzusi haqida gapirishi, hatto ustingizdan kulishi mumkin.
E'tibor qilmaslik varianti ham bor, ammo, masalan havoga e'tibor qilmay yasholasizmi? Ular xuddi havodek. Hamma yoqda.
Shuning uchun, jamiyatimizda "sen o'zi kimsan" va "men o'zi kimman" degan savollarni normallashtirishimiz kerak.
