Орзубек севгилисининг ёнида тонгни оттириб, эрта азонда самолётда учаман, деб ўйлади. Сумкага энг керакли нарсаларни солиб, кечга яқин Мохичеҳраларнинг уйига келди. Иккинчи қаватга кўтарилиб, қўнғироқ тугмачасини босди. Ҳадеганда эшик очилавермагач, уни қайта-қайта босаверди. Ниҳоят эшик очилиб, Мохичеҳра кўринди. У қандайдир безовта ҳолатда эди. Орзубекни дам олишга кетган деб, унинг келишини хаёлига ҳам келтирмаганди. Ҳеч нарсадан хабарсиз, ҳозир аёлни шодлигидан чеҳраси ял-ял ёниб кутиб олади, де ўйлаган Орзубекка унинг эшик олдида титраб туриши ғалати туюлди. У ичкарига қадам қўйди. Аёл орқага сўзсиз чекинди. Нимадир кўнглига шубҳа солиб, ичкарига кирганда тескари қараб кийинаётган Бердиёрга кўзи тушди.
— Сен, сен бу ерда нима қилиб турибсан?... 😡🥵😱
👇👇👇👇👇👇👇👇👇
— Сен, сен бу ерда нима қилиб турибсан?... 😡🥵😱
👇👇👇👇👇👇👇👇👇