ЎЗБЕГОЙИМ КАНАЛИ

📝БОЛАМНИ ҚОН ҚАҚШАТДИМ...
(Хаётий вокеа)

Мен бедаво дардга чалинган аёлман. Бироқ бу ҳақда зорланиб оғиз очишга ҳақим йўқ. Қилган гуноҳларимга яраша жазолаётганимни яхши биламан.
Бўй етган қизларнинг ҳаммаси вақти-соати етганда узатилади. Мен ҳам отамнинг розилиги билан турмушга чиқдим. Эрим билан икки-уч ой яхши яшадик. Кейинчалик менга қоронғу бўлган турмушнинг сирлари очилди. Эрим ёшликдан ичкиликка берилган экан, ота-онаси уни бу йўлдан қайтаролмаган. Бунинг устига биздан бу одатини сир тутишган. Эрим ичиб келиб, мени сабабсиз калтакларди. Отамнинг уйига доим юз-кўзларим кўкариб борардим. Чунки калтак емаган кунларим оз бўларди. Сўнгги марта уйдагиларни кўргани борганимда отам эримнинг уйига қайтиб жўнатмади. Мен бир ойча дадамникида юрдим. Бир кун уйдагилар йўқлигида эрим келди. «Ичмайман, уйга қайт!» дея Худонинг зорини қилди. Шунда кутилмаганда отам ва акаларим келиб қолиб, эримни роса калтаклаб уйига жўнатишди. Пиёниста эрим юрак ютиб бошқа қайтиб келмади. Мен уйга қайтиб боролмасдим, қайтишни ҳам истамасдим. Ахир у ерда беш ой яшаб, уч ойида калтак едим ва ҳомиламдан айрилдим. Шу сабаб мен учун ортга йўл йўқ эди.
Орадан икки йил ўтди. Уйимизга тағин совчилар кела бошлади. Отам мени хотини вафот этган одамга узатишга қарор қилди. Унинг бир ўғил ва бир қизи бор эди. Катталарнинг қистови қатъий бўлмаса-да, ўша одамга турмушга чиқдим. Бу оилага кўникишим осон кечмади, лекин иккинчи умр йўлдошим оқкўнгил одам эди. Ҳаммаси изига тушиб кетганига қарамай, мен болаларга меҳр беролмадим. Уларни ўзимга ёт тутардим. Ўзимни гўё бу уйга фақат шу икки болага қарашга олиб келинган энагадай ҳис қилардим. Отаси йўқ пайтларда улардан аламимни олардим. Ҳеч қачон етимларга ширин гапирмаганман. Мен келганимга икки ой бўлмасидан болаларни холалари олиб кетиш тараддудига тушишди. Бу гапни эшитиб қувондим. Эрим томон норози бўлди, бироқ болаларнинг холаси ўгай қизим Барнони олиб кетди. Шавкат эса биз билан қолди. Опаси кетганидан кейин бола ўзгарди. Гапирсам, гапимга жавоб қайтармас, иш буюрсам, шумшайиб турарди. Унинг бу қилиғидан жаҳлим чиқиб бечорани аёвсиз калтаклардим. Баъзан нон тугул сув ҳам бермасдим. Кўп ўтмай ўзим кетма-кет фарзандли бўлдим. Эсимда, учинчи фарзандимнинг чилласи чиқадиган куни онам келинлари билан бизникига меҳмонга келадиган бўлди. Ўша кун дастурхонни роса безадим. Бир айланиб келиб, меҳмонхонага мўраласам, ширинликларга кимдир тегинган экан. Албатта, бу ишда Шавкатнинг қўли бордай туюлди менга. Уни ўғрига чиқариб, роса урдим. Ўз болам акасини аёвсиз калтаклаганимни кўриб, ширинликларни ўзи еганини айтди. Шунда ҳам тинчимадим, барибир, уни жазоладим. Шавкат бирор марта отасига ё холаларига зорланиб, менинг урганим ҳақида оғиз очмаган. Ўгай бўлиб ўгайлигимни кўрсатганимни ҳеч қачон бошқаларга билдирмаган. У шундай мард бола эди. Бечора калтакларнинг дастидан оёқ-қўллари қалтираб, таёққа маҳкам ёпишиб олар, кўзларидан шашқатор ёш оқарди. Мўлтираб турган нигоҳи «Онажон, мени урманг. Менга раҳм қилинг», дегандай бўлаверар, доим товуш чиқармай йиғларди. Менинг эса унга сира раҳмим келмаган.
Қайси йили ёдимда йўғ-у, лекин отаси иш юзасидан Янги йилда узоқ сафарга кетадиган бўлди. Ишхонадан ҳамкасби келиб, уйга бозорлик билан болаларга совғалар ташлаб кетди. Ичида эримнинг номидан менга хат ҳам бор экан. У ҳаммамизни байрам билан табриклаб Шавкатга аталган совғани бериб қўйишимни сўраган экан. Мен эса очкўзлик қилиб, унга аталганини тутқазмадим. Ўгай боламдан яшириб, ўз болаларим билан бўлишдим.
Шавкат еттинчи синфда ўқиб юрган кезлар эди. Кутилмаганда касал бўлиб қолди. Чунки бечора болагинамнинг қорни нонга тўймасди. Мен эса уни аямасдим. Хуллас, Шавкат қаттиқ шамоллаб қолди. Бу ҳақда эшитган холаси Шавкатни олиб кетди. Шу билан болам бизникига қайтмади. Аҳён-аҳёнда отасини кўргани келиб турарди. Бир куни ўқитувчиси табелга қўл қўйдиргани уйимизга келди. Мен ўшанда илк марта ўгай ўғлимнинг мактабда жисмоний тарбияни айтмаганда ҳамма фандан аълога ўқишидан хабар топдим. Ўқитувчисидан раҳмат эшитдим. Ўшанда ҳам виждоним қийналмаган. «Мен ҳам онаманми?» деб ўйламаганман.

—санларга  ман кимман ўзи? Анчайин одам ўрнида кўришмайсан ана манга деса ёстиқ қилиб олиб ўтир қизингни,Башорат юзига фотиҳа тортиб жаҳл қилганча ўрнидан туриб кетди.Шуҳрат кўзларига ёш келган қизига қараб—аҳамият берма,ўқишингга тайёрланавер. Бу йил киролмасанг,кейинги йилга кирасан,ўқитамиз ҳеч хавотир олма,ўқишга киролмасам адам турмушга берворади деб ташвишга тушма,ўзинг қачон хоҳласанг,ўшанда бўлади. Бор энди дарсингни қил.Нафосат хонасига киргунча ўзини зўрға босиб кирди,хонасига кирди-ю бор овози билан йиғлади,кўзларидан тушаётган ёмғир сингари ёшларни қўли билан сидириб -ҳали ҳаммасига кўрсатиб қўяман деб китобини очди...

— йигитлар, Гулноза хурсанд бўлганча ўғилларига қаради. Бирам иболи-ҳаёли қизлар экан, иккаласини бугун кийинтириб келяпмиз. Эртага оқ кўйлак танлагани борасизлар ман Шамсиддин билан Шаҳриёрга айтаман десам рози бўлишмади, ўзингиз билан борамиз дейишди. Шукрлар бўлсин шундай келинлар ато этгани учун. Фақат шу Шаҳлохон боролмайман деди-да, унда ўзингиз ўғлим билан борасиз дегандим, овсинимга қандай танласа менгаям шуни олаверинглар деди. Тарбиялик қиз экан иккаласи ҳам.
Икки йигит бир бирига қараб кулиб қўйишди.
— ҳаа, ака келинойим чақирдими? Шошиб кетяпсиз.
— Ҳа чақирди, кеча айтганди ўзи эсимдан чиқибди, бугун кетяпман энди Шамсиддин оёқ кийимини тўғрилаб югурганча уйдан чиқиб кетди.

— Асила, шу шартмикин, келинг тўғрилатиб қўяйлик. Танишларим бор, қанча дўстларимга гаплашиб берганман. Ҳозир битта-битта ҳамма кўрикдан ўтиб чиқишга вақт борми? Қиладиган ишларимиз ҳали ўххххооо -деди сочини тўғрилаб
— майли, сиз нима десангиз шу. Асила қаршилик қилмасдан рози бўлди. Шундай иссиқда уни ҳам шифокорма-шифокор юргиси келмади.
— ҳадеб қарайверманг Асила Шамсиддиннинг ўзига қарата тикилиб турганига ўтирган жойидан сал узоқроққа сурилди.
— нима қилай, ишқ дардига мубтало бўлдим. Сизни ишқингизда гўзалим. Кўзларингиз, оч сариқ сочларингиз ҳаммаси мени ўзига мафтун айлади.
— эй ундай гапларни гапирманг. Асиланинг уятдан оппоққина юзлари анор сингари қизарди.
— майли, майли уялтирмай сизни ҳам. Яна бирор жо... Шамсиддин телефонига келган хабарни ўқиб ўрнидан турди.
— Асила юринг сизни уйингизга ташлаб қўяман, муҳим ишим чиқиб қолди, тезроқ боришим керак.
— хўп, кетдик.
Асилани уйига ташлагач хабар ёзган одамга қўнғироқ қилишга шошилди.
— алёо, нима дейсан жўжахўроз
— эйй ака, шу бир илтимосим бор эди-да, бугунги ўйинни эртага қолдирсакчи
— ақлинг жойидами? Режалаштирилган иш вақтида бўлиши керак, шундай экан бугун бўлади. Бир соатдан кам вақт қолди, энди ўйин қолдирилди десам бўлмайди. Ё нима ютқазиб қўйишдан қўрқяпсанми? 
— ё ака, майли кўришгунча
Шамсиддин машинасини уйи томон ҳайдади, бир неча кун аввал яшириб қўйган пулларни, ютиб олган уй калитини олганча уйидан чиқиб кетди...

Давоми бор

🍂🍁☔️
https://t.me/joinchat/AAAAAFU_ki2DuwdoBGuycg

📝МЕҲРНИНГ ҚИЙМАТИ

Сотувчи дўконга кирган харидорларга сермулозамат бўлсада, ўртадаги ойнаванд пештахта ичида турган қимматбаҳо қўл телефонни ярим соатдан буён томоша қилаётган қизчадан кўзини узмасди. У гоҳ бурнини пештахта ойнасига тираб хўрсинса, гоҳ нималарнидир пичирлар, гоҳида жилмайиб, чаппак чалиб қўярди.
“Бирорта мижознинг қизи бўлса керак” ҳаёлидан ўтди унинг. Аммо бу таҳмини нотўғри экан. Харидорларнинг ҳаммаси дўконни тарк этганида ҳам, қизча жойида турарди. Демак шунчаки дайдиб кирган..
Бу ёшдаги болалар кўчага ёлғиз чиқишмайди. Ишқилиб адашиб қолмаганмикин? Балки уйдан қочгандир.
Сотувчи пештаҳталарни айланиб ўтишга эриниб, уни олдига чақирди.
- Қани, бу ёққа келчи.
Ийманибгина яқинлашган қизчанинг кўзи ҳамон ўша телефонда эди.
-Ёшинг неччида?
- Олтида.
- Бир ўзинг нима қилиб юрибсан?
Унинг мунчоқ кўзлари жавдиради. Аммо дархол ўзини қўлга олиб дадил жавоб қайтарди.
- Мен...Менга совға керак. Шу телефонни сотиб олмоқчиман.
Сотувчи кулиб юборди. Қизча тушмагур телефоннинг нархини кўрмаган шекилли.
- Ўх-хў! Буни қанча туришини биласанми?
Сотувчи энг сўнгги русумдаги ўша телефонни пештаҳтадан олиб, обдон мақтар экан, қизчанинг сабри чидамади.
- Илтимос, шуни менга сотинг... Сота қолинг илтимос! Етмаганини кейин олиб келиб бераман. Ишонинг, алдаб кетмайман.
Қизча терлаб кетган кафтини очди. Унда бир нечта ғижимланган минг сўмлик ва майдароқ пуллар бор эди.
Сотувчи хохолаб кулди.
-Бу пулингга ўйинчоқ телефон ҳам бермайдику!
Қизчанинг мижжасида ёш қалқиди. Хафа бўлиб, энди эшик томон йўналган ҳам эди, хафсаласини пир қилган сотувчи амакининг овози уни тўхтатди.
- Шошма! Телефонни нима қиласан? А, тушундим! Сенга ёқиб қолган. Ёки бугун кимнингдир таваллуд айёми, топдимми?
-Йўқ!-деди қизча, бошини экканча хўрсиниб.
- Унда кимга совға қилмоқчисан?
-Акамга. Акам-чи, ойимга ёрдам бериш учун ўқишдан кейин ишлайди. Бу йил институтга кирди. Шунинг учун совғага пул тўплагандим. Хайитга берилган пулларни озгинасигагина музқаймоқ олганман, яна қурут, писта... Қолгани шу. Сизга битта гапни айтайми?
-Айт!
- Акамчи менинг туғилган кунимга энг чиройли қўғирчоқларни олиб беради. Яна торт ҳам олиб келади. Ҳечкимга, ҳеч қачон хафа қилдириб қўймаган. Ойлигиданчи, чиройли кийимлар ҳам олиб беради. У, дунёдаги энг яхши ака!
Сотувчи бидирлаб турган қизчани тўхтатгиси келмасди, шундай бўлсада бўғзида турган савол қандай чиқиб кетганини билмай қолди:
-Даданг қаерда болам? Даданг борми?
Кулиб турган қизчанинг кайфияти бузилди. Ёноғига тушган бир томчи ёшни титроқ кафти билан сидирар экан, йиғламсираб жавоб қайтарди:
-Дадам ўлиб қолганлар. Чақалоқлигимда....
-Ўлиб қолганлар? Кечирасан қизим! Демак аканг сенга ота меҳрини ҳам берар эканда.
- Ха. Биласизми, ойим кўп касал бўладилар. Ҳамма дориларини ҳам акам олиб беради.
Сотувчининг кўзларига ёш тўлди. Қизчанинг қўлидаги пулини олиб санаб олгач, бошини силаб жилмайди. Сўнг ўша қимматбаҳо телефонни чиройли елим халтага солиб қизчага узатди.
-Мана қизим, совғани ол. Акангни менинг номимдан ҳам табриклаб қўй! Яхши ўқисин хўпми?
Қизча бир сотувчининг кафтидаги ғижимланган пуллар, бир хозиргина ўзига тутқазилган телефонга қараб олгач секин пичирлади:
- Уни қиммат дедингизку!
-Адашдим. Шу пулларинг етар экан.
-Ростданми?!
Жажжи харидор сакраб юборди. У қулоқларига ҳам, кўзларига ҳам ишонмасди. Бир муддатдан сўнг қайта- қайта раҳмат айтгач, дўкондан чопиб чиқиб кетди.
Жилмайганча кузатиб қолган сотувчининг эса кўз ўнгида ўз болалиги намоён бўлди. Ота-онаси бир кунда автоҳалокат қурбони бўлишганида у шу қизчанинг ёшида эди. Икки синглиси ,ўзи ва ўн беш ёшдаги опаси иззиллаб қолишгани ёдида. Ўшанда қариндош-уруғ болаларни меҳрибонлик уйига топширишмоқчи бўлишганди. Аммо опаси шу мақсадда уйларига кириб келган оқибатсиз қариндошларни кўчага хайдаб солди. Укаларига ўзи бош-қош бўлишини айтиб, муштдек боши билан уларни оқ ювиб, оқ тараб катта қилди. Афсус, умри қисқа экан ўттизга кирмай буйрак хасталиги туфайли вафот этди. Агар ҳаёт бўлганидами...

     5

—Келинингиз ҳомиладор экан. Биз ички ишларга ҳабар беришимиз керак. Аёлни шу ҳолида бунчалик калтаклаш....
—Ҳомиладор? Керакмас! Тўртта қиз етади. Бешинчиси керакмас.
    Собирни қулоғига ҳомиладор дегандан кейинги гап кирмади.
Анча тортишди.
Токи шифокорлар ҳабар берган, мелиция ҳодимлари келиб олиб кетгунҳача.

*          *          *

—Нима қиласиз қизим. Яна ҳафа бўлманг.  -Муаззам ая тортинибгина гап бошлади.  -Ҳали Динара кичкинами дейман. Яна буниси ҳам қиз бўлса....
—Аборт қилдираман!   -деди. Ўйчанг ётган Нозима.
—Қизим яна мендан ранжиманг.
—Ранжимадим ойижон. Бу бола керакмас менга. Ўзи Динарадан кейин, бошқасига кетиб қолди. Бунисидан кейин, бир йўла ажрашиб кетсачи.
      Нозима кўз ёшларини сидирди. Эри ҳайдаса қайга сиғади. Ота-онаси ўтиб кетган бўлса, биргина укаси бор. Лекин, укасини оиласи ўзи қийналгангина рўзғор. Уч боласи билан  тўрт сотихли, икки хона уйда яшаса. Нозима қизлари билан қаерга сиғарди.
—Кечир. Аммо сен менга фақат бахтсизлик, кўнгилсизлик келтирасан.  -қўлини қорнига қўйди.   -Менга тўртда опанг етади. Бешинчингиз ортиқчасиз.
      Ўғил туғишдан умид ҳам қилмай қўйган Нозима, қорнини ҳиссизгина силади.

—Аниқми? Кейин афсусланмайсизми?
—Йўқ афсусланмайман. Бу бола менга керакмас.
Доя аёл афсус билан боқди.
—Ўйлаб кўринг. Балки....
—Биринчимдан кейин ҳаммасини балкилаб туғганман. Балки деган умидга умуман ишончим қолмаган.
—Тушундим. Аммо ҳозир аборт қилолмаймиз. Сал ўзингизга келиб олинг. Бўлмаса оғриқлага чидолмайсиз.
—Ҳўп!

*              *              *

—Бу ерга қандай келдинг? Нима қовоғингдан қор ёғяпти?
    Собир сўроқ қилинаётган жойга етиб келган Дилфузадан сўради.
—Анавинингиз росдан ҳомиладор эканми?
    Чимирилди Дилфуза.
—Оббо сен қаердан била қолдинг?
—Қўшнимиз Холида ҚВП да ишлайдику, ўша айтди. Сиз бизга ҳиёнат қилдингизми?
    Қорнини ушлаб ҳиққиллади Дилфуза. Давоми👇.


🍁🍂🌸

https://t.me/joinchat/AAAAAFU_ki2DuwdoBGuycg