НЕЧУК ЖОНМАН
Нечук жонман паришонман, саропо айбу нуқсонман,
Ёмонман, йўлдин озгонман, на инсону на ҳайвонман.
Абас умримни ўтказдим, гуноҳлар дафтарин ёздим,
Маосий даштида оздим, тополмай йўлни ҳайронман.
Хисолимдин уятқонман, гуноҳ лойиға ботқонман.
Худойимни унутқонман, нечук дерман мусулмонман.
Ўтиб кетти маҳу солим, оқарди сочу соқолим,
Дигаргун бўлмади ҳолим, маолимдан паришонман.
Қарибман танда зўрим йўқ, йигитликдек шуурим йўқ.
Гуноҳимдан ҳузурим йўқ, на суд эмди пушаймонман.
Олиб касби ҳалолим деб, ҳақи мардумни молим, деб,
Есун аҳли аёлим деб, югурган қавли ёлғонман.
Амал уқбони даркори, бу дунёдир экинзори,
Ҳусулим маъсият бори, гунаҳ киштиға деҳқонман.
Ўғул-қизлар қиёматда, қочар мазмуни оятда,
Алар деб ман ҳалокатда, жаҳон расвоси нодонман.
Бўйинда ишқ тавқи йўқ, дилимда Ҳақни шавқи йўқ.
Тилимда тавба завқи йўқ, ғариқи баҳри исёнман.
Кўруб лутфу амимингни, тотуб нозу наъимигни,
Тонуб нору жаҳимингни, таажжуб аҳли куфронман.
Қани Жамшиду тахтида, Скандар борму бахтида,
Манам ўткунчи вақтида гадоман, гарчи султонман.
Жаҳон кўҳна работ эркан, мусофирлар қўнуб ўтган,
Адам саҳросидан келган, манам бир лаҳза меҳмонман.
Бу дунёнинг вафоси йўқ, яқин билдим бақоси йўқ,
Ажал дардин давоси йўқ, на қилғаймен харосонман.
Нетарман гўр азобиға, малойикнинг жавобиға,
Қиёматни ҳисобиға, ёмон олуда домонман.
Турар маҳшарда ғавғолар, бошимда қанча савдолар,
Бўлурман анда расволар, на қилғум, аҳли туғёнман.
Ҳазорон оху вовайло, ўзунгдин бўлмадим огоҳ,
Ҳидоят қилмасанг Аллоҳ, аро йўлларда қолғонман.
Иноятлик Илоҳимсан, паноҳим, такягоҳимсан,
На қилсанг подишоҳимсан, санга бўйнумни сунгонман.
Қулунгдирман манам ё Раб, гуноҳимдан на ғам, ё Раб,
Агар килсанг карам ё Раб, зиҳи мамнуни эҳсонман.
Гуноҳим ҳаддин ошди, лек ғуфронингга Рожийман,
Қиёмат шиддати ваҳми билан тарсону ларзонман.
Устоз Раҳматуллоҳ Файзуллаевнинг: "ХОЖАЖОН ХОЖА РОЖИЙ МАРҒИНОНИЙ" китобидан.
Нечук жонман паришонман, саропо айбу нуқсонман,
Ёмонман, йўлдин озгонман, на инсону на ҳайвонман.
Абас умримни ўтказдим, гуноҳлар дафтарин ёздим,
Маосий даштида оздим, тополмай йўлни ҳайронман.
Хисолимдин уятқонман, гуноҳ лойиға ботқонман.
Худойимни унутқонман, нечук дерман мусулмонман.
Ўтиб кетти маҳу солим, оқарди сочу соқолим,
Дигаргун бўлмади ҳолим, маолимдан паришонман.
Қарибман танда зўрим йўқ, йигитликдек шуурим йўқ.
Гуноҳимдан ҳузурим йўқ, на суд эмди пушаймонман.
Олиб касби ҳалолим деб, ҳақи мардумни молим, деб,
Есун аҳли аёлим деб, югурган қавли ёлғонман.
Амал уқбони даркори, бу дунёдир экинзори,
Ҳусулим маъсият бори, гунаҳ киштиға деҳқонман.
Ўғул-қизлар қиёматда, қочар мазмуни оятда,
Алар деб ман ҳалокатда, жаҳон расвоси нодонман.
Бўйинда ишқ тавқи йўқ, дилимда Ҳақни шавқи йўқ.
Тилимда тавба завқи йўқ, ғариқи баҳри исёнман.
Кўруб лутфу амимингни, тотуб нозу наъимигни,
Тонуб нору жаҳимингни, таажжуб аҳли куфронман.
Қани Жамшиду тахтида, Скандар борму бахтида,
Манам ўткунчи вақтида гадоман, гарчи султонман.
Жаҳон кўҳна работ эркан, мусофирлар қўнуб ўтган,
Адам саҳросидан келган, манам бир лаҳза меҳмонман.
Бу дунёнинг вафоси йўқ, яқин билдим бақоси йўқ,
Ажал дардин давоси йўқ, на қилғаймен харосонман.
Нетарман гўр азобиға, малойикнинг жавобиға,
Қиёматни ҳисобиға, ёмон олуда домонман.
Турар маҳшарда ғавғолар, бошимда қанча савдолар,
Бўлурман анда расволар, на қилғум, аҳли туғёнман.
Ҳазорон оху вовайло, ўзунгдин бўлмадим огоҳ,
Ҳидоят қилмасанг Аллоҳ, аро йўлларда қолғонман.
Иноятлик Илоҳимсан, паноҳим, такягоҳимсан,
На қилсанг подишоҳимсан, санга бўйнумни сунгонман.
Қулунгдирман манам ё Раб, гуноҳимдан на ғам, ё Раб,
Агар килсанг карам ё Раб, зиҳи мамнуни эҳсонман.
Гуноҳим ҳаддин ошди, лек ғуфронингга Рожийман,
Қиёмат шиддати ваҳми билан тарсону ларзонман.
Устоз Раҳматуллоҳ Файзуллаевнинг: "ХОЖАЖОН ХОЖА РОЖИЙ МАРҒИНОНИЙ" китобидан.