Bolaligimda dadam Jizzax shahriga sayohatga olib borgandi. Shahardagi oliy harbiy qoʻmondonlik bilim yurti yaqinida joylashgan oshxonalarning birida ovqatlandik. Yonginamizda bir guruh harbiylar ham tushlik qilayotgandi. Ular orasida kiyimi oʻziga yarashgan bir ayol ham borligi eʼtiborimni tortdi. Unga havas qildim. Uyga qaytayotib, dadamga harbiy boʻlish istagi paydo boʻlganini aytganman.

Katta boʻldim. Orzuimni amalga oshirishga harakat qildim. Oʻsha paytlar qizlarning harbiy boʻlishi u yoqda tursin, uyidan uzoqdagi texnikum yoki institutda oʻqishi amrimahol edi. Ammo dadam meni qoʻllab-quvvatladi. Harbiylik kasbini tanlab adashmaganman. Turmush oʻrtogʻim shu sohadan pensiyaga chiqqan. Oʻgʻlim ham izimizdan boryapti. Tinchlikni asrash, Vatanni himoya qilish oliy burch ekanini oilaviy his qilamiz.

Keyingi yillarda harbiylar orasida ham ayollar safi kengayib boryapti. Vatanni himoya qilishda ular erkaklardan qolishmaydi. Ayol kishi uchun harbiy boʻlish osonmas, ammo faxrli. Ayniqsa, dala oʻquv-mashgʻulotlarida qatnashish oʻzgacha zavq bagʻishlaydi.

Shunday vaziyatlar boʻlganki, yosh farzandlarimni uyda yolgʻiz qoldirishga toʻgʻri kelgan. Yaqin qarindoshlarimizning toʻy-maʼrakalarida qatnasha olmasdik. Chunki, Vatan osoyishtaligi uchun har narsadan, hatto jondan voz kechib xizmat qilish — sharaf va men bundan faxrlanaman.