Menimcha, ertami kechmi har bir insonning hayotida, barchasini nazoratga olish davri boʻladi.
Oʻzingizga nisbatan hech qanday yordamni, gap-soʻzlarni qabul qilishni xohlamaysiz.
Mas’uliyat his qila boshlaysiz.
Yosh bola emasligingiz, allaqachon ulgʻayganingiz, oʻzini tutishni, toʻgʻri fikrlashni biladigan katta inson ekaningiz haqidagi tushuncha kela boshlaydi.
Bu hayollarning barchasi tinchlik bermaydi va natijada siz…
oʻylaysiz, oʻylaysiz, oʻylaysiz,
oʻylaysiz, oʻylaysiz, oʻylayverasiz.
Sizga xulqingiz, fikrlaringiz, hayot tarzingiz, qalbingiz va tanangizning holati, vaqt oʻtkazishingiz, ba’zi insonlar bilan foydasiz suhbatlaringiz yoqmay qoladi. Oʻzgarishga kirishasiz.
«ey Rahmdil Allohim, atrofimdagi barcha insonlarni Oʻz panohingda asra» degan duoingiz—oʻzingiz sezmagan holda, “Sendan uzoqlashtiradigan barcha narsadan meni uzoq qil" degan duoga aylanadi.
Oʻzingiz sezmagan holda ilm—lazzatliroq, uy esa—eng hotirjam maskanga aylanadi.
Oʻzingiz sezmagan holda, ba’zi insonlarni tark etasiz.
Katta hayot bu.
Oʻzingiz sezmagan holda, musiqaning oʻrnini—darsliklar, ma’vizalar, serial va kinolar oʻrnini esa—kitoblar bosadi.
Oʻzingiz sezmagan holda, barcha iliq tuygʻularingizni—duolaringizgagina chiqarishni boshlaysiz.
Oʻzingiz sezmagan holda, kiyimlaringiz kamtar va bejirim, nigohlaringiz esa faqat yaxshilikni koʻrishga odatlanadi.
Oʻzingiz sezmagan holda haqiqiy baxtni his qilishni va Allohga chinakam shukr keltirishni boshlaysiz..
Ulgʻayishning goʻzal taraflaridan biri ham shu menimcha.