Baxtli bo’lish bu - tanlov. Yashayotgan lahzalarimizda quvonamizmi yoki yo’q o’zimizga bog’liq.
Uy olganimizda… yaxshi topganimizda…bitirganimizda…bolalar katta bo’lganda…imkon bo’lganda… Biz o’zimiz bilib-bilmay quvonchli lahzalarni kelajakka olib qo’yamiz, baxtli onlarni olislarga surib, o’sha paytlarni orzu qilib yashaymiz. Vaholanki, ayni damda “baxtli bo’lish” tanlovi hammamizda bor.
Tezroq kelajakka yetib olish ilinjida doim shoshib yuramiz. Shu zaylda oradan kunlar, yillar o’tib ketadi. 5 yildan keyin ham o’sha qayergadir borish yoki nimadirga erishish uchun shoshib yurgan o’zimizni topamiz. E’tibor bersak, berilib paypog’ini kiyayotgan bolani ham kamida 5-10 martalab tezlatamiz. Ularga eng ko’p ishlatadigan so’zimiz “tezroq bo’l” bo’lsa kerak. Lekin savol berib ko’ramizmi? O’zi qayerga shoshyapmiz? Tezroq kelajakka yetib olib, baxtli bo’lishgami? Hozir shu vaqtning o’zida baxtli lahzalarni yashasa bo’lmaydimi? Bolamizni xursand qilib kelaman deb parkka shoshiltirib oborib, keyin baxtli bo’lishni o’rniga yarim soat bo’lsa ham kiyinib miriqib suhbatlashsa ham o’sha baxt emasmi?!
Nega umrimizni asosiy qismini ishda o’tkazamiz? Yaxshi sharoit qilib berish, sayohat, ko’proq imkoniyat uchunmi? Ular nima uchun kerak? Hammasining oxiri baxtli bo’lishga borib taqaladimi?! Shunday ekan, ishdan kelib, hamma bor tashvishni unutib, baxtli lahzalarni yashashdan nima to’sadi bizni?
Shoshmaslikni bolalardan o’rganaylik. “Slow paced” hayotda yashab ko’raylik, lahzalarni his qilishga ham vaqt ajrataylik. O’zimizni doimiy boshqalar bilan solishtirib, ular erishgan “yutuqlar”ga erishganda baxtli bo’lishni emas, Alloh bizga rizq qilib bergan ne’matlarni ozgina tafakkur qilish bilan hozir baxtli bo’laylik.
Dildora Anvar
Uy olganimizda… yaxshi topganimizda…bitirganimizda…bolalar katta bo’lganda…imkon bo’lganda… Biz o’zimiz bilib-bilmay quvonchli lahzalarni kelajakka olib qo’yamiz, baxtli onlarni olislarga surib, o’sha paytlarni orzu qilib yashaymiz. Vaholanki, ayni damda “baxtli bo’lish” tanlovi hammamizda bor.
Tezroq kelajakka yetib olish ilinjida doim shoshib yuramiz. Shu zaylda oradan kunlar, yillar o’tib ketadi. 5 yildan keyin ham o’sha qayergadir borish yoki nimadirga erishish uchun shoshib yurgan o’zimizni topamiz. E’tibor bersak, berilib paypog’ini kiyayotgan bolani ham kamida 5-10 martalab tezlatamiz. Ularga eng ko’p ishlatadigan so’zimiz “tezroq bo’l” bo’lsa kerak. Lekin savol berib ko’ramizmi? O’zi qayerga shoshyapmiz? Tezroq kelajakka yetib olib, baxtli bo’lishgami? Hozir shu vaqtning o’zida baxtli lahzalarni yashasa bo’lmaydimi? Bolamizni xursand qilib kelaman deb parkka shoshiltirib oborib, keyin baxtli bo’lishni o’rniga yarim soat bo’lsa ham kiyinib miriqib suhbatlashsa ham o’sha baxt emasmi?!
Nega umrimizni asosiy qismini ishda o’tkazamiz? Yaxshi sharoit qilib berish, sayohat, ko’proq imkoniyat uchunmi? Ular nima uchun kerak? Hammasining oxiri baxtli bo’lishga borib taqaladimi?! Shunday ekan, ishdan kelib, hamma bor tashvishni unutib, baxtli lahzalarni yashashdan nima to’sadi bizni?
Shoshmaslikni bolalardan o’rganaylik. “Slow paced” hayotda yashab ko’raylik, lahzalarni his qilishga ham vaqt ajrataylik. O’zimizni doimiy boshqalar bilan solishtirib, ular erishgan “yutuqlar”ga erishganda baxtli bo’lishni emas, Alloh bizga rizq qilib bergan ne’matlarni ozgina tafakkur qilish bilan hozir baxtli bo’laylik.
Dildora Anvar