Nargis shu qadar mahliyo boʻlib anhorga
termilib qolgan ediki, oxir-oqibat suvga qulab, choʻkib ketdi, qirgʻoqdan esa gul unib chiqdi, gulni uning nomi bilan
atashdi.
Biroq Oskar Uayld bu rivoyatni boshqacha hikoya qilgan.
“Nargis halok boʻlgach, oʻrmon nimfalari – driadalar
sezdilarki, anhorning chuchuk suvi koʻz yoshdan shoʻrlanibdi.
– Sen nega yigʻlayapsan? – soʻrashdi driadalar.
– Men Nargisga aza tutayapman, – javob qildi anhor.
– Buning ajablanadigan joyi yoʻq, – deyishdi driadalar.
– Oqibat shu ekan, axir, u oʻrmondan oʻtganda biz doimo
ortidan yugurar edik, yolgʻiz sensan – uning husn-u jamolini
yaqindan koʻrgan.
– U sohibjamolmidi? – soʻradi shunda anhor.
– Ha, bu haqda sendan oʻzga kim ham bir soʻz ayta olardi? – ajablanishdi oʻrmon nimfalari: – Sening qirgʻogʻingda oʻtirib, sening suvlaringga termilib, azondan shom
qorongʻisigacha vaqt oʻtkazgan emasmidi u?
Anhor uzoq sukut saqladi va nihoyat javob qildi:
– Men Nargisga aza tutayapman, biroq hech qachon uning
goʻzal ekanini payqamabman. Koʻz yoshlarimni oqizayotganim boisi, har safar u qirgʻogʻimga kelib, egilib suvlarimga
termilib oʻtirganida, koʻzlarining tubida mening goʻzalligim
yuz koʻrsatardi”.
“Naqadar gʻaroyib rivoyat”, – oʻyladi Alkimyogar


📚Alkimyogar asaridan