#tarbiya
#halollik
Hasan bir kuni oʻrtogʻidan oʻchirgʻich soʻradi.
Kutilmaganda:
- Bozorda koʻp... degan javobni oldi.
Hasan bozorda koʻpligini yaxshi biladi. Ammo: “Oʻchirgʻichim yoʻq”, desa,
“Yaxshi, oʻgʻlim”, deya olib beradigan otasi yoʻq edi. Shu sabab oʻchirgʻichning bozorda koʻpligidan foyda yoʻq.
Bu javobdan Hasan uyaldi. Bitta oʻchirgʻich uchun izza boʻlganiga xafa boʻldi. Xato qilgan joyini chizib, davom etdi.
Darslar tugab, uyiga ketarkan, yerda yotgan oʻchirgʻichni koʻrib qoldi. Egilib oldi. Sinfda hech kim yoʻq edi. Uni bemalol choʻntagiga solish imkoni bor edi. Keyin ikkiga, uchga boʻlib, tanimaydigan holga keltirib, yil boʻyi ishlatishi mumkin edi.
Ammo bu oʻgʻirlik boʻladi. Koʻngli xotirjam boʻlmaydi. Bu oʻchirgʻich bilan daftarining hamma sahifalarini oʻchirish mumkin edi. Ammo buni choʻntagiga solsa, qoraygan vijdonini bu oʻchirgʻich tozalay olmasdi.
Olib borib, oʻqituvchisiga berdi. Sinfdan topib olganini aytdi. Oʻqituvchisi Hasandan mamnun boʻldi. Rahmat aytdi.
Hasan oʻchirgʻichi yoʻqligini otasiga aytganida, Tursun qovogʻini solib qaradi:
“Kichkina ehtiyojlaringni ham men hal qilayinmi?” degandek.
- Hech kim oʻchirgʻichini unutib qoldirmaydimi? - deya soʻradi.
- Qoldiradi. Hatto bugun bittasini topib ham oldim.
- Yaxshi, unda yana nima kerak?
- U mening oʻchirgʻichim emas-ku... Olib borib, oʻqituvchimizga berdim.
Tursun shapaloq yegandek sapchib turdi:
- Ahmoq, tentak!.. Otang pulni supurib olarmidi? - deya baqirdi va boʻralab soʻkdi, nihoyat: - Sendek oʻgʻlim boʻlganidan koʻra, qoʻramda bir toʻda echki boʻlgani yaxshi edi... - dedi.
Taqdirlanishni kutgan Hasan...
Oqshomgacha qilgan ishidan vujudiga sigʻmagan Hasan...
Otasidan haqoratli gaplar eshitib, toʻgʻri ish qilganiga pushaymo boʻladigan darajaga kelgan bechora Hasan...
U bir burchakda jimgina oʻtirdi. Otasi koʻrsatgan yoʻl toʻgʻri emasligini oʻyladi. Hech bir vijdonli kishi buni toʻgʻri deb maʼqullamasdi. Kim oʻz molining boshqalar tomonidan ruxsatsiz olinishiga rozi boʻladi?
Ertasi kuni muallima sinfdagilardan oʻchirgʻichni koʻrsatib soʻradi. Egasi chiqmadi. Balki uyidan qidirib topolmagach, boshqasini olgan biror badavlat bolanikidir. Ammo shu sinfdagilardan biriniki ekanligi shubhasiz edi.
Muallima yana bir-ikki marta soʻradi. Hech kim javob bermadi. Dars tugagach, Hasanni chaqirdi:
- Hasan sening oʻchirgʻiching bormi?
- ...
Bor desa, yolgʻon aytgan boʻladi. Yoʻq deyishga tili bormadi.
- Bu oʻchirgʻichni sen olasan, Hasan! Koʻrding-ku egasi chiqmadi.
Hasan uni oldi.
Kecha bu oʻchirgʻichga ega boʻlishi mumkin edi, ammo haqsiz boʻlardi. Bugun uning egasi. Ammo endi u toʻgʻri, haqiqiy egasi. Natija oʻzgarmagan:
ahloqsizlik bilan olinishi mumkin boʻlgan narsa bir oz sabr bilan halol tarzda qoʻlga kiritilgandi.
Endi Hasanning koʻngli xotirjam edi.
“Kim nima desa desin, halollik bilan och qolish, hiyla bilan jahonga ega boʻlishdan koʻra sharaflidir”, deb oʻrgatgan muallimasining gapiga yana bir bor tan berdi.
Ahmad Lutfi Qozonchining “Soʻnggi toʻfon” asaridan.
P/s. Azizlar bu voqeani barchangiz aziz dilbandlaringizga oʻqib, ular tushinadigan tilda yetkazing !
Yaqinlaringizga ham ulashing !
Kanal yana aktiv xolatga qaytdi )))
🕋 @bola_tarbiyasi 🕋
•┈•┈•┈•┈•❁✿❁•┈•┈•┈•┈•
ꜰᴀʀᴢᴀɴᴅ ᴛᴀʀʙɪʏᴀꜱɪ
https://t.me/joinchat/AAAAAEmC-ymy4k6BWhekbA
#halollik
Hasan bir kuni oʻrtogʻidan oʻchirgʻich soʻradi.
Kutilmaganda:
- Bozorda koʻp... degan javobni oldi.
Hasan bozorda koʻpligini yaxshi biladi. Ammo: “Oʻchirgʻichim yoʻq”, desa,
“Yaxshi, oʻgʻlim”, deya olib beradigan otasi yoʻq edi. Shu sabab oʻchirgʻichning bozorda koʻpligidan foyda yoʻq.
Bu javobdan Hasan uyaldi. Bitta oʻchirgʻich uchun izza boʻlganiga xafa boʻldi. Xato qilgan joyini chizib, davom etdi.
Darslar tugab, uyiga ketarkan, yerda yotgan oʻchirgʻichni koʻrib qoldi. Egilib oldi. Sinfda hech kim yoʻq edi. Uni bemalol choʻntagiga solish imkoni bor edi. Keyin ikkiga, uchga boʻlib, tanimaydigan holga keltirib, yil boʻyi ishlatishi mumkin edi.
Ammo bu oʻgʻirlik boʻladi. Koʻngli xotirjam boʻlmaydi. Bu oʻchirgʻich bilan daftarining hamma sahifalarini oʻchirish mumkin edi. Ammo buni choʻntagiga solsa, qoraygan vijdonini bu oʻchirgʻich tozalay olmasdi.
Olib borib, oʻqituvchisiga berdi. Sinfdan topib olganini aytdi. Oʻqituvchisi Hasandan mamnun boʻldi. Rahmat aytdi.
Hasan oʻchirgʻichi yoʻqligini otasiga aytganida, Tursun qovogʻini solib qaradi:
“Kichkina ehtiyojlaringni ham men hal qilayinmi?” degandek.
- Hech kim oʻchirgʻichini unutib qoldirmaydimi? - deya soʻradi.
- Qoldiradi. Hatto bugun bittasini topib ham oldim.
- Yaxshi, unda yana nima kerak?
- U mening oʻchirgʻichim emas-ku... Olib borib, oʻqituvchimizga berdim.
Tursun shapaloq yegandek sapchib turdi:
- Ahmoq, tentak!.. Otang pulni supurib olarmidi? - deya baqirdi va boʻralab soʻkdi, nihoyat: - Sendek oʻgʻlim boʻlganidan koʻra, qoʻramda bir toʻda echki boʻlgani yaxshi edi... - dedi.
Taqdirlanishni kutgan Hasan...
Oqshomgacha qilgan ishidan vujudiga sigʻmagan Hasan...
Otasidan haqoratli gaplar eshitib, toʻgʻri ish qilganiga pushaymo boʻladigan darajaga kelgan bechora Hasan...
U bir burchakda jimgina oʻtirdi. Otasi koʻrsatgan yoʻl toʻgʻri emasligini oʻyladi. Hech bir vijdonli kishi buni toʻgʻri deb maʼqullamasdi. Kim oʻz molining boshqalar tomonidan ruxsatsiz olinishiga rozi boʻladi?
Ertasi kuni muallima sinfdagilardan oʻchirgʻichni koʻrsatib soʻradi. Egasi chiqmadi. Balki uyidan qidirib topolmagach, boshqasini olgan biror badavlat bolanikidir. Ammo shu sinfdagilardan biriniki ekanligi shubhasiz edi.
Muallima yana bir-ikki marta soʻradi. Hech kim javob bermadi. Dars tugagach, Hasanni chaqirdi:
- Hasan sening oʻchirgʻiching bormi?
- ...
Bor desa, yolgʻon aytgan boʻladi. Yoʻq deyishga tili bormadi.
- Bu oʻchirgʻichni sen olasan, Hasan! Koʻrding-ku egasi chiqmadi.
Hasan uni oldi.
Kecha bu oʻchirgʻichga ega boʻlishi mumkin edi, ammo haqsiz boʻlardi. Bugun uning egasi. Ammo endi u toʻgʻri, haqiqiy egasi. Natija oʻzgarmagan:
ahloqsizlik bilan olinishi mumkin boʻlgan narsa bir oz sabr bilan halol tarzda qoʻlga kiritilgandi.
Endi Hasanning koʻngli xotirjam edi.
“Kim nima desa desin, halollik bilan och qolish, hiyla bilan jahonga ega boʻlishdan koʻra sharaflidir”, deb oʻrgatgan muallimasining gapiga yana bir bor tan berdi.
Ahmad Lutfi Qozonchining “Soʻnggi toʻfon” asaridan.
P/s. Azizlar bu voqeani barchangiz aziz dilbandlaringizga oʻqib, ular tushinadigan tilda yetkazing !
Yaqinlaringizga ham ulashing !
Kanal yana aktiv xolatga qaytdi )))
🕋 @bola_tarbiyasi 🕋
•┈•┈•┈•┈•❁✿❁•┈•┈•┈•┈•
ꜰᴀʀᴢᴀɴᴅ ᴛᴀʀʙɪʏᴀꜱɪ
https://t.me/joinchat/AAAAAEmC-ymy4k6BWhekbA