Ona!
Siz men uchun eng yaqin inson bo‘lgansiz. Garchi, Sizga buni ochiq aytmasam ham. Bolaligimdan o‘jar, gapga kirmas bo‘lib o‘sdim. Sizni ko‘p ranjitganman. Ranjitganim uchun kechiring, Ona…
O‘ylab qarasam, Sizga shu vaqtgacha yaxshi ko‘rishimni aytmagan ekanman. Bayramlarda Sizga aytishga og‘iz juftlardim-u, lekin ayta olmasdim. Qisqa muddatda har qanday instrumentni o‘rgangan, odamlar bilan muomala qilishni yo‘lga qo‘yadigan o‘g‘lingiz Sizga kelganda tuyg‘ularini gapira olmay qoladi. Sababi, o‘g‘lingiz Sizni yaxshi ko‘radi, Ona!
Men istalgan qizga sevgi izhor qilib tashlashim mumkin. Istagan odamimga tuyg‘ularimni aytib tashlashim mumkin. Chunki men uchun so‘z bilan ifodalanadigan narsalarning qadri yo‘q, Ona. Men Sizgagina o‘z tuyg‘ularimni harakatim orqali isbotlashim va bildirishim mumkin. Esingizdami, 2019-yil dekabr oylari, juda qattiq shamollagan paytlarim edi. Men bilan birga ishga borib, kechqurun soat 10 gacha izg‘irin sovuqda birga yurgansiz. Siz meni o‘ylab, charchab qolishimni aytib, birga boraman deb turib olgandingiz. Men o‘shanda umuman charchamaganman. Chunki Siz yonimda edingiz. O‘shanda deyarli butun Toshkentni piyoda yurib aylangan edik. Sizni yaxshi ko‘raman, Ona!
Esingizdami, Siz qizlar bilan yozishgan SMSlarimni o‘qib qolganingizda, “Shu vaqtingni, qobiliyatingni kerakli narsaga sarfla”, deb tanbeh berardingiz. O‘sha so‘zamolligimni hammaga qilsam ham, Sizga qilolmayman. Men faqat bir martagina so‘z topolmay qolaman — chin yurakdan sevganlarimning oldidagina. Chin yurakdan sevganim bu — Siz, Ona!
Men ulg‘aymoqdaman. O‘sha o‘yinqaroq, mas’uliyatsiz bola hozir odam bo‘lish harakatida yuribdi. Va ulg‘ayish mobaynida anglagan eng katta haqiqatim ham Siz bilan bog‘liq: Sizning gapingizga kirishim kerak ekan. Siz aytgan narsalar mana endi rost bo‘lib chiqyapti. Hozirgi maqsadlarim, faoliyatim haqida ham Siz menga ancha oldin aytgan edingiz. Menda shularga qiziqish va qobiliyat borligini bildirgan edingiz. O‘shanda e’tibor bermagan ekanman. Endi sezyapman. Endi, Sizning maslahatingiz va duoyingizsiz hech nima qilmayman. Chunki, Sizga ishonaman, Ona!
Mendan ko‘pchilik o‘zimga nisbatan haddan tashqari ishonchimning sababini so‘rashadi. Sababi esa Siz. Siz duo qilganingiz uchun hozir ko‘p ishlarim o‘ngidan kelayotganini sezaman. Ishonchim sababi Siz — Sizning duolaringiz va sog‘lomligim. Nega o‘zimga ishonmasligim kerak endi? Sizsiz men hech narsaman, Ona!
Mening hozirgi harakatlarim ham Siz tufayli. Ertaga Siz mendan faxrlanib yurishingiz, davralarda o‘tirganingizda hamma Sizga havas qilishi uchun hozir tinmay harakatdaman. Siz mening motivimsiz, Ona!
Bu gaplarimni yuzingizga ayta olmasam kerak…
Siz men uchun eng yaqin inson bo‘lgansiz. Garchi, Sizga buni ochiq aytmasam ham. Bolaligimdan o‘jar, gapga kirmas bo‘lib o‘sdim. Sizni ko‘p ranjitganman. Ranjitganim uchun kechiring, Ona…
O‘ylab qarasam, Sizga shu vaqtgacha yaxshi ko‘rishimni aytmagan ekanman. Bayramlarda Sizga aytishga og‘iz juftlardim-u, lekin ayta olmasdim. Qisqa muddatda har qanday instrumentni o‘rgangan, odamlar bilan muomala qilishni yo‘lga qo‘yadigan o‘g‘lingiz Sizga kelganda tuyg‘ularini gapira olmay qoladi. Sababi, o‘g‘lingiz Sizni yaxshi ko‘radi, Ona!
Men istalgan qizga sevgi izhor qilib tashlashim mumkin. Istagan odamimga tuyg‘ularimni aytib tashlashim mumkin. Chunki men uchun so‘z bilan ifodalanadigan narsalarning qadri yo‘q, Ona. Men Sizgagina o‘z tuyg‘ularimni harakatim orqali isbotlashim va bildirishim mumkin. Esingizdami, 2019-yil dekabr oylari, juda qattiq shamollagan paytlarim edi. Men bilan birga ishga borib, kechqurun soat 10 gacha izg‘irin sovuqda birga yurgansiz. Siz meni o‘ylab, charchab qolishimni aytib, birga boraman deb turib olgandingiz. Men o‘shanda umuman charchamaganman. Chunki Siz yonimda edingiz. O‘shanda deyarli butun Toshkentni piyoda yurib aylangan edik. Sizni yaxshi ko‘raman, Ona!
Esingizdami, Siz qizlar bilan yozishgan SMSlarimni o‘qib qolganingizda, “Shu vaqtingni, qobiliyatingni kerakli narsaga sarfla”, deb tanbeh berardingiz. O‘sha so‘zamolligimni hammaga qilsam ham, Sizga qilolmayman. Men faqat bir martagina so‘z topolmay qolaman — chin yurakdan sevganlarimning oldidagina. Chin yurakdan sevganim bu — Siz, Ona!
Men ulg‘aymoqdaman. O‘sha o‘yinqaroq, mas’uliyatsiz bola hozir odam bo‘lish harakatida yuribdi. Va ulg‘ayish mobaynida anglagan eng katta haqiqatim ham Siz bilan bog‘liq: Sizning gapingizga kirishim kerak ekan. Siz aytgan narsalar mana endi rost bo‘lib chiqyapti. Hozirgi maqsadlarim, faoliyatim haqida ham Siz menga ancha oldin aytgan edingiz. Menda shularga qiziqish va qobiliyat borligini bildirgan edingiz. O‘shanda e’tibor bermagan ekanman. Endi sezyapman. Endi, Sizning maslahatingiz va duoyingizsiz hech nima qilmayman. Chunki, Sizga ishonaman, Ona!
Mendan ko‘pchilik o‘zimga nisbatan haddan tashqari ishonchimning sababini so‘rashadi. Sababi esa Siz. Siz duo qilganingiz uchun hozir ko‘p ishlarim o‘ngidan kelayotganini sezaman. Ishonchim sababi Siz — Sizning duolaringiz va sog‘lomligim. Nega o‘zimga ishonmasligim kerak endi? Sizsiz men hech narsaman, Ona!
Mening hozirgi harakatlarim ham Siz tufayli. Ertaga Siz mendan faxrlanib yurishingiz, davralarda o‘tirganingizda hamma Sizga havas qilishi uchun hozir tinmay harakatdaman. Siz mening motivimsiz, Ona!
Bu gaplarimni yuzingizga ayta olmasam kerak…