Yana shu tanish xabar: O‘zbekiston korrupsiya reytingida yomonroq natija qayd etdi. “Transparency International” tashkilotining navbatdagi “Korrupsiyani aniqlash indeksi”ga ko‘ra, mamlakatimiz 180 ta davlat orasida 121-o‘ringa tushdi. O‘tgan yili 33 ball to‘plagan bo‘lsak, bu yil bu raqam 32 ga tushdi. Bir ball tushish ahamiyatsizdek tuyulishi mumkin, lekin muammo shundaki, biz hali ham korrupsiya botqog‘idan chiqolmayapmiz. Har yili korrupsiyaga qarshi kurash, islohotlar, shaffoflik haqida balandparvoz gaplar yangraydi. Ammo natija-chi? Amalda tizim o‘zgarayotganini ko‘rayotganimiz yo‘q. Poraxo‘rlik oddiy fuqarodan tortib, yuqori mansabdorlar darajasigacha davom etmoqda. Odamlar davlat idoralarida masalasini hal qilish uchun koʻpincha pora berishga majbur. Tendersiz “o‘z odamlariga” beriladigan shartnomalar, bazida odil sudlovning yo‘qligi va har qanday katta muammo “kattakon” bilan gaplashish orqali hal bo‘lishi – bu bizga tanish manzara.

Savol tug‘iladi: kim javobgar? Nega shuncha yillik “kurash” natija bermayapti? Islohotlar qog‘ozda yaxshidir, lekin real hayotda ishlamayapti. Korrupsiya madaniyatga aylanib ulgurgan bo‘lsa, uni quruq gap bilan yengib bo‘ladimi? Shubhasiz, oddiy xalq korrupsiyaning qurboni bo‘lib qolmoqda. Lekin eng katta savol: bu botqoqdan chiqish uchun konkret qanday qadamlar tashlanadi? Yoki yana eski ssenariy takrorlanaveradimi: yuqoridan “keskin choralar” haqida bayonotlar, pastda esa xuddi o‘sha eski o‘yin – “seniki, meniki” davom etaveradimi?

Kelasi yili ham O‘zbekiston reytingda yanada pastlab ketmasa bo‘ldi...