40-қисм
- Менда нима ишингиз бор.
- Менга қара икки қулоғинг билан ҳам эшитиб ол, мени эрдан ажрашган жувонга уйлантирадиган укам йўқ.
- Сизам яхшилаб эшитиб олинг, мен агар дунёда укангиздан бошқа эркак зоти қирилиб кетсаям унга тегмайман.
- Нима дединг?
- Бошқа мени безовда қилманг. ~Моҳирани аламдан ичи ёниб кетти, бекат томонга борди. Биринчи тўхтаган афтобусга ўтирди. Томоғига нимадир тиқилди, нафас ололмай қолди. Кўзига қуйилиб келган ёшни тўхтатломади. Кейинги бекатда тушиб қолди. Қаерга кетаётганини ҳам билмай тўғрига қараб кетди. Кўзидан оқаётган ёшларни артаркан, бошига шу кунларни солган Нодирни худо солди. Хиёбонга борди, одамлардан узоқроқ жойда тўйиб ~тўйиб йиғлади. Телефон келавергач телефонини ҳам овозсиз қилиб қўйди. Кечгача ўша ерда ўтирди. Соатни билиш учун телефонига қаради. Соат тўртдан ўтганди январ бўлгани учун кун қорайиб кела бошлаганди. Телефонига 50 марта телефон келди. Бектемир, Сардор, ҳатто Давлатбек ҳам телефон қилганди. Энг кўпи Сардор телефон қилганди. Моҳира бироз ўйлаб Давлатбекка телефон қилди.
- Ало Моҳира.
-Ассалому алайкум.
- Ваалайкум. Қаерга йўқолиб қолдингиз, ўқишга келмаганингизга сиздан хавотир олдим.
- Бироз муаммо чиқиб қолди.
- Бектемирни опасини айтаётган бўлсангиз буни ҳал қилдим.
- Сизни ёнизга ҳам бордими?
- Ҳа. Иккиси билан ҳам яхшилаб гаплашдим. Аммо опасига ҳеч нарсани тушунтиролмадим. Бектемирни ўқишини Самарқандга кўчиришаркан эртадан ўқишга келмайди деди.
- Яхши бўпти. Биттага бўлсаям муаммойим камаяркан.
- Сардорчи унда кўнглинггиз борми?
- Моҳира негадир ҳеч нима деёлмади. Давлатбек эса сукут аломати ризо деб тушундию, хайрлашмай телефонни ўчирди.
- Менда нима ишингиз бор.
- Менга қара икки қулоғинг билан ҳам эшитиб ол, мени эрдан ажрашган жувонга уйлантирадиган укам йўқ.
- Сизам яхшилаб эшитиб олинг, мен агар дунёда укангиздан бошқа эркак зоти қирилиб кетсаям унга тегмайман.
- Нима дединг?
- Бошқа мени безовда қилманг. ~Моҳирани аламдан ичи ёниб кетти, бекат томонга борди. Биринчи тўхтаган афтобусга ўтирди. Томоғига нимадир тиқилди, нафас ололмай қолди. Кўзига қуйилиб келган ёшни тўхтатломади. Кейинги бекатда тушиб қолди. Қаерга кетаётганини ҳам билмай тўғрига қараб кетди. Кўзидан оқаётган ёшларни артаркан, бошига шу кунларни солган Нодирни худо солди. Хиёбонга борди, одамлардан узоқроқ жойда тўйиб ~тўйиб йиғлади. Телефон келавергач телефонини ҳам овозсиз қилиб қўйди. Кечгача ўша ерда ўтирди. Соатни билиш учун телефонига қаради. Соат тўртдан ўтганди январ бўлгани учун кун қорайиб кела бошлаганди. Телефонига 50 марта телефон келди. Бектемир, Сардор, ҳатто Давлатбек ҳам телефон қилганди. Энг кўпи Сардор телефон қилганди. Моҳира бироз ўйлаб Давлатбекка телефон қилди.
- Ало Моҳира.
-Ассалому алайкум.
- Ваалайкум. Қаерга йўқолиб қолдингиз, ўқишга келмаганингизга сиздан хавотир олдим.
- Бироз муаммо чиқиб қолди.
- Бектемирни опасини айтаётган бўлсангиз буни ҳал қилдим.
- Сизни ёнизга ҳам бордими?
- Ҳа. Иккиси билан ҳам яхшилаб гаплашдим. Аммо опасига ҳеч нарсани тушунтиролмадим. Бектемирни ўқишини Самарқандга кўчиришаркан эртадан ўқишга келмайди деди.
- Яхши бўпти. Биттага бўлсаям муаммойим камаяркан.
- Сардорчи унда кўнглинггиз борми?
- Моҳира негадир ҳеч нима деёлмади. Давлатбек эса сукут аломати ризо деб тушундию, хайрлашмай телефонни ўчирди.