Мафтуна Абдуллаева
#ОЖИЗАМ_ёхуд_йиллар_қаъридаги_сир
39~қисм
- Топаман. Мен ҳали унинг ҳеч кимини ўлдирмадим. Қон тўкиб ҳисобимни тўғирлайман.
Ё тавба, бу қандай аёл! Менга неча йиллар давомида азоб берганини, онамдан айирганини, акамни норкаман қилиб қўйганини бадалини ўйлаяптими ўзи! Шунча ёмонлик қилиб, яна ҳали қон тўкмадим дейди! Телба... Бу аёл телба...
- Амма, қўлингиздагини менга беринг! Илтимос,- Фарҳод ака бир қадам ташлади.
- Яқинлашма,- амма бир қўлида тўппонча, бир қўлида пульт билан таҳдидли силкинди. Қуролни Фарҳод акага тираб, пульт ушлаган қўли билан менга ишора қилди- йўқса сени ҳам ўлдираман.
- Амма!
Билмадим, аввал қичқириқ эшитиб, кейин портлаш бўлдими? Ёки тескариси... Мен ирок этолмадим...
🌹🌹🌹
Ҳаёт хоним шифтга термулиб ётарди. Мана бир ҳафта бўлди. Ҳамма нарсадан бош тортган. Даволовчи шифокор касаллик жуда жадаллашиб кетганини айтди. Аёл жим. Унга барибир. Изидан Шаҳинадан бошқа йўқлаб ҳам келмади.
Умуман олганда Ҳаёт хонимга ҳеч нарсани қизиғи қолмаган. Умрининг сўнгги кунларида Шаҳинани, Умидадан қолган ёлғиз ёдгорини кўриб тургани ҳам етарди. Унга ҳеч нарса айтишмаган шекилли. Уйдагилар ва дафн маросими билан боғлиқ бир~иккита гапни айтди. Бўлиб ўтган гаплардан ҳабари йўқ.
Ҳаёт хонимни бу дунёдан битта умиди шу набираси. У туфайли дунёдан умид узолмаяпти. Яхшигина маблағ қолдирган бўлса-да, у ҳам Умида сингари ёмон одамларга йўлиқишидан қўрқади.
Эшик очилиб хонимни ҳаёллари бузилди. Аммо ўгирилиб қарамади. Шифокор ёки ҳамшира деб ўйлади.
- Амма!
Таниш овозни эшитиб ўгирилди. Бироқ жавоб бермади.
Фарҳод ҳам бир муддат сўз қотмай, келиб крават ёнига ўтирди. Иккиси бир-бирига тикиб қолишди.
- Нега келдинг?- биринчи бўлиб Ҳаёт хоним тилга кирди.
- Сиз истагандек қон тўкилди. Хурсандмисиз йўқми билгани келдим.
- Афсусланишимни кўрмоқчи бўлсанг адашасан.
- У набирангизни қондоши эди!
#ОЖИЗАМ_ёхуд_йиллар_қаъридаги_сир
39~қисм
- Топаман. Мен ҳали унинг ҳеч кимини ўлдирмадим. Қон тўкиб ҳисобимни тўғирлайман.
Ё тавба, бу қандай аёл! Менга неча йиллар давомида азоб берганини, онамдан айирганини, акамни норкаман қилиб қўйганини бадалини ўйлаяптими ўзи! Шунча ёмонлик қилиб, яна ҳали қон тўкмадим дейди! Телба... Бу аёл телба...
- Амма, қўлингиздагини менга беринг! Илтимос,- Фарҳод ака бир қадам ташлади.
- Яқинлашма,- амма бир қўлида тўппонча, бир қўлида пульт билан таҳдидли силкинди. Қуролни Фарҳод акага тираб, пульт ушлаган қўли билан менга ишора қилди- йўқса сени ҳам ўлдираман.
- Амма!
Билмадим, аввал қичқириқ эшитиб, кейин портлаш бўлдими? Ёки тескариси... Мен ирок этолмадим...
🌹🌹🌹
Ҳаёт хоним шифтга термулиб ётарди. Мана бир ҳафта бўлди. Ҳамма нарсадан бош тортган. Даволовчи шифокор касаллик жуда жадаллашиб кетганини айтди. Аёл жим. Унга барибир. Изидан Шаҳинадан бошқа йўқлаб ҳам келмади.
Умуман олганда Ҳаёт хонимга ҳеч нарсани қизиғи қолмаган. Умрининг сўнгги кунларида Шаҳинани, Умидадан қолган ёлғиз ёдгорини кўриб тургани ҳам етарди. Унга ҳеч нарса айтишмаган шекилли. Уйдагилар ва дафн маросими билан боғлиқ бир~иккита гапни айтди. Бўлиб ўтган гаплардан ҳабари йўқ.
Ҳаёт хонимни бу дунёдан битта умиди шу набираси. У туфайли дунёдан умид узолмаяпти. Яхшигина маблағ қолдирган бўлса-да, у ҳам Умида сингари ёмон одамларга йўлиқишидан қўрқади.
Эшик очилиб хонимни ҳаёллари бузилди. Аммо ўгирилиб қарамади. Шифокор ёки ҳамшира деб ўйлади.
- Амма!
Таниш овозни эшитиб ўгирилди. Бироқ жавоб бермади.
Фарҳод ҳам бир муддат сўз қотмай, келиб крават ёнига ўтирди. Иккиси бир-бирига тикиб қолишди.
- Нега келдинг?- биринчи бўлиб Ҳаёт хоним тилга кирди.
- Сиз истагандек қон тўкилди. Хурсандмисиз йўқми билгани келдим.
- Афсусланишимни кўрмоқчи бўлсанг адашасан.
- У набирангизни қондоши эди!