ОМОН МАТЖОН🖋️

УЧ ДОНА ГУЛ
(Ҳазил)
Хотин, шоир Эзоп кўрсами бизни –
Шоирлар шу кунда хўп бойиб кетди!
Қара, маошимнинг учдан бир қисми
Сенга уч дона гул олишга етди!

“Нега уч?!” деярсан!
Ахир уч бурчак.
Олам қурувчиси қўлида – паргор.
Дерлар, энг сабрли халқнинг ҳам
Бешак
Уч ёлғондан кейин
бир наъраси бор!

Сўзсиз, ҳуснинг рамзи бул биринчи
гул,
Иккинчиси – меҳру вафо шаънингга!!
Учинчиси эса, мана ўттиз йил
Менинг билан чидаб яшаганингга!
Июн, 1998

ОМОН МАТЖОН

Бу йўлга мен ё кеч, ё аввал тушдим,
Дўстлар қучоғига ҳар маҳал тушдим.

Сал ҳокисор кўрса, лаинлар қўзир,
Ҳурлар изн берса, мен сал-пал тушдим.

Калондимоғ фарзин шоҳ билан гумроҳ,
Бош йўлга пиёда, лек тугал тушдим.

Оқ шеърлар қоралаб минг тўзғиб баъзан,
Зарбу ҳарор излаб бир ғазал тушдим.

Дов келса, қўлимда на пул ё на туз,
Аранлар қўллади, таваккал тушдим.

Ҳақиқатни очиқ айтмоқку мардлик,
Не мен кўп муаммо ва масал тушдим.

Ватан қайғусисиз кўнгил шод ўлмас,
Даврондан йироқда камбағал тушдим.

1998

ЭЪТИҚОД

Оллоҳ деганим Севги,
Оллоҳ деганим Ёғду.
Овозим лаҳза-тўлқин,
Акси-садоси Мангу.

Оллоҳ деганим Уммон,
Оллоҳ деганим зарра.
Жисмимда гўдак бўзлар,
Руҳимда етук баҳра.

Оллоҳ деганим Борлиқ,
Оллоҳ мовий қалдироқ.
Ошкора оҳларимдан
Пинҳон дардим оғирроқ.

Оллоҳ деганим йўлдир,
Оллоҳимдир тақдирлар.
Олдинда жим борурлар
Сукут ридоли пирлар...

Хоразм – илоҳий соз,
Хоразм – Авестодир.
У барча тарихлардан
Чуқурроқ... ва устдадир.

Мўмин бўлсангу аммо
Ҳасадгўй,ола оғиз, –
Қадамда чингизлар бор,
Сўйлоқ тишли чанқовуз.

Оллоҳ деганим ўзи –
Парча нур ва кўнглим тўқ!
Ғаламис ёвларимнинг
Шугина бахти ҳам йўқ.

Оллоҳ деганим – Ҳолдир,
Шуни асрасам – Борман.
Ҳарки мавқега, юртим,
Сен боис Сазоворман!
1998
"АРДАХИВА"
китобидан

ОМОН МАТЖОН

Кетиб, ҳолимни сиз забун этдингиз,
Бу бирла кимларни мамнун этдингиз?

Васлингиз чин умрим маъноси эрди,
Айрилиқни нечук мазмун этдингиз?

Куйингизнинг эрдим битта мажнуни,
Бу иш билан юз бор мажнун этдингиз.

Дилкаш биродардан, дўстдан йироқлаб,
У ёқларда кимни яқин этдингиз?

Қалбингиз – борингиз қолдириб менда,
Наҳот бошқа юрак фунун этдингиз?!

Бир-бировга гуллар тутиб улгурмай,
Баҳорга мунча тез якун этдингиз?

Айтинг, қайлардасиз, соғ-омонмисиз,
Лаҳзаларни йилдан узун этдингиз?..

1982
ОМОН МАТЖОН

Миллион жажжи фонус ёқди дарахтлар,
Камалак. Яшиллик. Емғир юз фоиз...
Имон келтиргайман аммо –
бу боғлар
ёруғдир бизнинг-да севгимиз боис.
Ҳар оғоч, ҳар шохни уйғотди наврўз,
гул билан китиқлаб карахт танини.
У сени кўрсатди менга.
Ва билдим
юрагим қаерда жойлашганини!

Оҳ, баҳор! Заминнинг сўз эркинлиги!
Майсалар куйлашар кўкка ўрлашиб.
Шу буюк қувончга жўр бўлдик биз ҳам
лабларим лабларинг билан бирлашиб.

Умр нима ўзи!
Имон келтирай.
ҳикмат бу, баҳордек қисқа ва аён:
Севги ила маъсуд онларни ўйла,
асил умр шулдир, Қолгани – ёлғон...

* * *
Симоб устунига жо бўлган жонман,
Симоб устунига жо бўлган жоним.
Алвон балқишларим кўринмай қолса,
Демак, қиш, пастларда ғуж бўлган оним.

Оламда бош тиклаб турмоғим учун
Куёш сўралайман билониҳоя,
Илиқ кафтларингни менга чўзсанг бас,
Илиқ нафасингни сезсам кифоя.

1983

ИЛҲОМ ПАРИСИ

Дединг: – Надир сенга Илҳом париси,
кўнглингда ранг-баранг иқлимлар қурган?!
Надир ул, илоҳий робита тузиб,
руҳингга ғойибдан саслар еткурган!

Ўз умринг чархида ипак қатимлар
гарчи чексиз эмас, гарчи учма-уч,
олис фалакларда юлдузлар билан
меҳр боғлаттирган қандай буюк куч?!

Кипригинг майсасин қатор ёш айлаб,
қоронғулик узра ёқиб вулқонлар,
бир олмос нуқтага жамлаб оламни,
тафаккур уфқингда отган қай тонглар?!

– Эй дўст, надир менга Илҳом париси?
Кимдир ўз билгича бергувчи фармон?!
Балки ҳар жойдаги жўшқин умид у,
балки ҳар жойдаги жавобсиз армон...

Эмиш, юнонларда, Олимп тоғида
шеърни ёқлагандир Аршнииг эгаси.
Шундан, олий маснад йўриқларидан
шоир воқиф бўлган, бўлган Пегаси.

Аммо айни шу пайт Қипчоқ даштида
Бойчибор боради ўтдай бурқираб.
Туёғига унинг ғаним қоққан мих
юрагига қадар етиб, сирқираб...

Қай сувратда эди Илҳом париси
бу ваҳшат пойгада, билмам, бу жангда, –
лекин шу зафари боис Алпомиш
қўшиққа айланиб қолди ватанда.

Элга ҳақ йўллари торлигин кўриб,
Алишер ҳайқирса – ёнди Каҳкашон:
«Ким бир гулистонким эрур бу жаҳон,
балке жаҳоне гул ичида ниҳон».

Инсон идрокига етти иқлимни
очди унинг «Садди Искандарийси».
Бу гал ҳам халқнинг азиз орзуси
шоирга бўлмишдир Илҳом париси.

Аммо кўп шоирлар нечун майга ром,
начун сарвларга фақат маҳлиё,
Парвонада кўрди бири эрк рамзин,
бири митти шамда халоскор зиё...

Тўғри! Қафасдаги булбул эди Шарқ,
гулгун чаҳраларнинг эрки – тўрт девор...
Аммо қонидаги ҳур чақмоқларни
ошкор этолдику Машраб – исёнкор!

Кечагина кўрдим: жажжи болакай
келтирди хирмонга бир дўппи пахта,
у ҳали билмайди ўлчаш, сотишни...
Гўдакман – виждонлар синалар вақтда.

Башорат айтолса замон зайлидан,
Феруза бўшлиқдан илғаса хабар,
Ҳар гул япроғидан ўқиса достон,
демак, шоир қалби – илоҳий самар...

Мухтор элчилари менинг руҳимнинг
Ҳаётнинг ҳар жабҳа – қабатинда бор:
Шаҳбоз юракларнинг қанотидир у,
тушкун кўнгилларга ҳамшира ва ёр.

Қонимнинг тарихи бўйлаб, фидойи,
қўшинлар келмоқда йиқила-тура.
Илҳом, бу – элнинг зўр эҳтиёжидан
шоир юрагига тушган ғулғула!

Илҳом, бу – ватанни севмоқ мастона!
Ҳа суймоқ! Севишнинг бўлмас шартлари!
Менга Ўзбекистон – Илҳом париси,
унинг қувончлари, унинг дардлари!

1983

ОМОН МАТЖОН
ЎЗБЕКИСТОН ХАЛҚ ШОИР