* * *
Кўнглим эди кўзимда балққан,
Ёлғиз кема сингари қалққан,
Қалқиб-қалқиб элтажак ҳаққа
Олиб бормас ҳилол ҳам, хоч ҳам.

Танҳо ўшал қолди ҳабибим,
Маним дардим, маним табибим,
Бўлолмайди ундай насибим —
Зарҳал тахту тиллавор тож ҳам.

Соғим ўша, бетобим ўша,
Жандам ўша, кимхобим ўша,
Мен худони яширган гўша,
Умрим учун хирож ҳам, бож ҳам.

Ҳожат эмас дунё билан мол,
Ўзи орзу, ўзи тотлиғ фол,
Нур тараган кўкдай безавол,
Ундан сизар рушду ривож ҳам.

У бир сирли муқаддас маъво,
Ундан маним ҳожатим раво,
Орзум уйи — дорул-муддао,
Унда кечар лайли меърож ҳам.

Унда маним тавалло, тавбам,
У Масжидул Ҳарамим, Каъбам,
Унда шайтон ин қурган Мийно,
Ҳажар асвад, Муаллақ тош ҳам.

Ҳам поку соф, ҳам бурду бало,
Ҳам шунчалар маъсуму аъло,
Унда қўним топган Таоло,
Ўзгасига йўқ эҳтиёж ҳам.

Гадоману, шаҳман деб айтсам,
Йўлчиману, раҳман деб айтсам...
Ишонмайсиз Ҳақман деб айтсам,
Мансур бўлган бобо Ҳаллож ҳам!

© Мансур Жумаев