Кора каср асираси


7 кисм



моқчи бўлди. Аммо... урмади. Ғазабини енгди. Яна босиқлик билан гапирди.

Агар қизим ёмон бўлса, ўлдириб ташла! Кейин билганингни қиласан. Лекин билиб қўй. Тирик ажратмайман. Эҳ, сени қара-ю, бошингга қўнган бахт қушини ҳайдаб, яна чориқ судрамоқчимисан? Мен сени депутат қиламан, министр қиламан, деб юрсаму...

Қайнотанинг сўнгги сўзлари титраб чиқди. Маъюсланди. Даврбекнинг унга раҳми келди. Шундай қудратли одам қизига кучи етмай, аламини мендан олаяпти, деб ўйлади. Мен унга обрў учун керакман. Қизининг шўхликларига чидаб юрсам, ҳеч нарсани алмайди. Эҳтимол, чиндан ҳам депутат қилади. Лекин қизидан ажралсам, сог қўймайди...

Хуллас, у қўрқди. Балки қўрқув бир баҳона аслида қайнотаси ваъда қилаётган янада юксак мартаба умиди уни шаш-тидан туширгандир. Ҳарқалай у висол онларидаги ҳаяжон ту файли қилган аҳдини бажаришга шошмай туриш кераклигини тушунди. Қалбида Афифага нисбатан муҳаббат нечоғлик жўш ураётган бўлмасин, соғинчни, ҳижрон азобини енгди.

«Санъат қурбон талаб қилур». Ҳозирча муҳаббатни сиёсат санъати йўлида қурбон қилиб турмасак бўлмас, деган хулосага келди. Шу тахлит орадан анча вақт ўтиб кетди.
Куз кунларидан бири. Афифа бозордан қайтаётган эди. Кўнгли ғашроқ. Субут яна ишини ўзгартирмоқчи. Аввалги хотини таҳририятга қатнайвериб, безор қилди. Бунинг устига унинг бир-икки мақоласи позасидан бош муҳаррир қаттиқ гап эшитиб, Субугни четлатиш пайига тушди. Субут маони наст роқ бўлса ҳам янги очилган кичикроқ газеталардан бирига ўтмоқчи. «Ҳали ҳаммаси яхнии бўлади. Бу эркин газета. Уни ҳамма ўқийди. Нусхаси кундан-кун ошиб боради, ойлик ҳам шунга ярани ортади», деб орзу қилади. Афсуски, фақат орау билан яшаш қийин. Турмушлари ночор. Ижара пулини зўрға тўлашаянти. Афифа сиртдан ҳуқуқшуносликка ўқишга кирди. Бунга ҳам пул керак. Ҳали ишга жойланюлгани йўқ. Тунюв куни Шаҳина хонимни учратди. Беихтиёр уникида ўтказган

41