Senga yetib bormas xatlar…
Salom. Bu xatimni o‘qiysanmi, bilmayman. Balki o‘qib, jim ketarsan. Balki bir lahzaga yuraging zirq etib, keyin unutishga harakat qilarsan. Lekin men yozaman. Chunki ichimdagilarni boshqa hech kimga ayta olmayman.
Biz bir kun uchrashamiz. Hayot bizni qaysidir burilishida to‘qnash qiladi. Balki tasodifan, balki ataylab. Balki yo‘llar kesishadi, balki nigohlar. O‘sha uchrashuvda kulamiz – odamlar oldida go‘yo hammasi joyida. Go‘yo o‘tmishda hech narsa bo‘lmagandek. Go‘yo yuraklarimiz hech qachon bir-biri uchun urmagandek.
Ammo sening ko‘zlaring… Ular hech qachon yolg‘on gapira olmaydi. Ular jim bo‘lsa ham, men ularni o‘qiyman. Men sening baxtli ekanligingni tushunaman, lekin nega nigohlaringda alam? Nega lablaring kulib turib, yuraging yig‘laydi? Nega hech kimga aytolmagan darding hali ham ichingda qolgan?
Men esa… Men hamon avvalgidek. Balki ozgina sokinroq, balki ozgina charchaganroq. Yuragim allaqachon o‘tmishda qolgan, biroq o‘sha yurak hanuz urishda davom etmoqda. Balki sen bilan uchrashgan kuni u yana avvalgidek urar, yoki butunlay to‘xtar…
Bilasanmi, men hech qachon seni unutishni xohlamaganman. Balki unutishga harakat qilgandirman, ammo yurakni aldab bo‘lmaydi. O‘sha kun keladi – biz uchrashamiz. Ko‘nglimizning tor ko‘chalarida qadam bosamiz. Balki sen indamaysan, balki men ham hech narsa demayman. Ammo yuraklarimiz bir-birini tushunadi.
Sen baxtlimisan? Agar ha, desang ham ishonmayman. Chunki yurak baxtni tan olganida, ko‘zlar yig‘lamaydi…
Salom. Bu xatimni o‘qiysanmi, bilmayman. Balki o‘qib, jim ketarsan. Balki bir lahzaga yuraging zirq etib, keyin unutishga harakat qilarsan. Lekin men yozaman. Chunki ichimdagilarni boshqa hech kimga ayta olmayman.
Biz bir kun uchrashamiz. Hayot bizni qaysidir burilishida to‘qnash qiladi. Balki tasodifan, balki ataylab. Balki yo‘llar kesishadi, balki nigohlar. O‘sha uchrashuvda kulamiz – odamlar oldida go‘yo hammasi joyida. Go‘yo o‘tmishda hech narsa bo‘lmagandek. Go‘yo yuraklarimiz hech qachon bir-biri uchun urmagandek.
Ammo sening ko‘zlaring… Ular hech qachon yolg‘on gapira olmaydi. Ular jim bo‘lsa ham, men ularni o‘qiyman. Men sening baxtli ekanligingni tushunaman, lekin nega nigohlaringda alam? Nega lablaring kulib turib, yuraging yig‘laydi? Nega hech kimga aytolmagan darding hali ham ichingda qolgan?
Men esa… Men hamon avvalgidek. Balki ozgina sokinroq, balki ozgina charchaganroq. Yuragim allaqachon o‘tmishda qolgan, biroq o‘sha yurak hanuz urishda davom etmoqda. Balki sen bilan uchrashgan kuni u yana avvalgidek urar, yoki butunlay to‘xtar…
Bilasanmi, men hech qachon seni unutishni xohlamaganman. Balki unutishga harakat qilgandirman, ammo yurakni aldab bo‘lmaydi. O‘sha kun keladi – biz uchrashamiz. Ko‘nglimizning tor ko‘chalarida qadam bosamiz. Balki sen indamaysan, balki men ham hech narsa demayman. Ammo yuraklarimiz bir-birini tushunadi.
Sen baxtlimisan? Agar ha, desang ham ishonmayman. Chunki yurak baxtni tan olganida, ko‘zlar yig‘lamaydi…