Qizimga maktub
Oʻzimga eng katta jazo oʻzimman,
Oʻzimning eng katta dushmanim oʻzim.
Quralay koʻzingdan, shahlo koʻzingdan
Kichikroq olchalar pishdimi, qizim?
Men yoʻqman, allaga burkanar kulba,
Yodingga tusharmi qaysidir soʻzim?
Yayrab kulganingda bogʻda mevalar
Bagʻrimday uzilib tusharmi, qizim?
Men yoʻqman, qaldirgʻoch qaytadi lekin,
U uchun moʻtabar ayvondagi in.
Sen undan dadangni soʻrasang, sekin,
Inlari oʻprilib tushdimi, qizim?
Men yoʻqman, bir kuni yoʻqolar soyam,
Qaysidir she’rni deb qarodir yuzim.
Bir daraxt boʻlardi «qaroli» degan,
Hali ham mevasi qaromi, qizim?
Yodimda, tumanday changigan koʻcha
Va tayoq koʻtarib quvlagan qoʻshni.
Sevaman, shira tushgan koʻylaginggacha
Sogʻinib-sogʻinib xayol surishni!
Sevaman, ariqning yonida yalpiz
Chuqur xayollarga berilgan kunni.
Nahotki unutmoq mumkindir, ayt-chi,
Sening harorating tushmagan tunni?!..
Bilaman, duyoning toʻrt tomoniga
Toʻrtta unsur kabi sochilgan tuzim.
Ilk bor qadam qoʻysang ilm komiga,
Oʻzim oʻrib qoʻysam sochingni, qizim!
Bilmam. Nasib etar balki u kun ham,
Balki safarlar ham topar nihoya.
Ayt-chi, daydi itlar qaytib, bugun ham
Jizgʻanak qishloqda izlarmi soya?
O, qizim, shamollar topolmas makon,
Gar oshiq boʻlmasa bulbul balodir.
Ba’zida ariqqa botirilgan non
Bebosh bolalarning aqlin olodir.
Qishloqda bir Xudo boʻladi ishon,
Qolganlar biz kabi motamsarodir.
Sen uchun olisda saqlayapman jon,
Lekin bu yerlarda hamma «Xudo»dir.
Muallif: Shaxzodbek
