- Қўлимга тушдин~ку, ахийри! - жин кўчада қаршисидан чиққан Жалилни кўриб Жайронани эсхонаси чиқиб кетди. 
- Яхшиликча қоч йўлимдан,- деди қиз қўрқувдан титраб.
- Бўлмаса нима қиласан, онангга айтиб берасанми? Нима дейсан, Жалил мана бу еримга, бу еримга тегинди дейсанми...
- Қўйиб юбор. Кечир ўша кунги гапларим учун,- йиғлашга тушди Жайрона,- ҳоҳласанг тиз чўкиб кечирим сўрайман. Фақат менга тегма.
- Буни менга айтишдан аввал ўйлаш керак эди. Жалил қизни судраб кета бошлади.
Шу пайт қаердандир Жалилни ўзига ўхшаган уч дўсти ҳам пайдо бўлди.
- Келганингиз яхши бўлди. Мана буни қаерда ... ни билмай тургандим,- иршайди Жалил- сахийман баҳам кўраман...