اگر زندگی را یک رمضان بدانیم، پایانش عید خواهیم داشت.

***

ما انسان‌ها ذاتا تاجریم، اهل معامله.

حتی آدمهایی که دلیل بودنشان را فراموش کرده‌اند و سرخورده‌اند از تکرار، اگر بازگردند و دوباره این معامله به آنها پیشنهاد شود ردش نخواهند کرد.

ذات ما اینطور است، ما تاجریم، نه کارمند. ما انسانیم، اهل ریسک کردن.

و چون اهل معامله‌ایم، خداوند همیشه برای ما پیشنهادهای خاص دارد. همیشه راه‌هایی برای جبرانِ زیان هست، برای سود بیشتر.

یکی‌اش همین رمضان. یک موسم برای جبران. یک پیشنهاد ویژه: سی روز تلاش، سیصد روز پاداش. کم است؟ ده شب پایانی پیشنهادها بهتر هم می‌شود. یک شب عبادت کن، هزار ماه پاداش بگیر.

***

می‌دانید چرا عید داریم؟ چون روزه بوده‌ایم. کل زندگی همین است؛ هر عیدی نتیجه‌ی خودداری و تلاش است.

اهل تلاش اول زحمت می‌کشند، بعدا جشن می‌گیرند. برخی اما وسط کار دزدکی تفریح می‌کنند و آخر کار از شرکت اخراج می‌شوند.

***

رمضان انگار یک زندگی فشرده است. یک فرصت بزرگ که میانه‌اش پر است از پیشنهادهای خاص و راه‌های جبران. که پایانش مهم‌تر است و حساس‌تر، مانند پایان رمضان.

زندگی اینطور است، اگر اولش ضعیف بودی و آخرش بردی، بردی. اما برعکس؟ نه.

***

زندگی هم مانند رمضان است، خیلی‌ها خوب شروعش می‌کنند ـ مانند جوان‌هایی که در آغاز شور دارند و در میانه ضعیف می‌شوند ـ حال آنکه عقل می‌گوید آرام شروع کن، کم کم پیش برو و توان خود را بگذار برای خط پایان.

زندگی مانند رمضان است، اگر خوب پیش رفتی پایانش عید خواهیم داشت. یک ضیافت بزرگ، جشنی شاد و باشکوه... یک عید ابدی.

#عبدالله_محمد
#بهشت_اندیشی