Tush ko’rdim, yig’layapman.
O’zimizni hovli edi. Hovli o’rtasida Ayam bilan Dadam kulishib choy ichib o’tirishgandi. Man o’zimni xonamda televizor ko’rib o’tirgandim.
Darvoza ochilib tashqarida bir katta haqiqiy sher kirdi hovliga. Man uyda ko’rib o’tirgan kino shunchalar qiziq ediki, hovliga yovvoyi hayvon kirganini Ayam bilan Dadamga aytish esimdan chiqdi. Birozdan keyin qarasam u sher shundoqqina ota-onamni oldida turibdi. Yugurib hovliga otildim. Sher esa ularga tashlandi. Dadam Ayamni qutqaraman deb sherga qarshilik qildi. Uzoqdan turib qotib qoldim. Na yordam berishimni, na qochishimni, na baqirishimni va na jim qolishni bilmasdim. O’zimni shu qadar ojiz his qilib, o’zimdan nafratlanib ketdim.
Hamma joy qonga botdi. Ayam qochib uyga kirdi, Dadam esa …
Keyin uyg’onib ketdim. Juda daxshatli manzara edi.
Keyin o’ylab qoldim; hayotda ham har birimizni oilamizga ana shunaqa sher borgan sari yaqinlashib kelyapti go’yo. Bu sherning nomi - qashshoqlik, ilmsizlik, johillik. Bizni o’qitaman deb erta-yu kech har xil sharoitda ishlayotgan ota-onamiznj sog’ligi kundan kunga ketyapti. Biz esa “o’qishga erinyapman, ishtiyoqim yo’q, yigitimga yozay, sevgan qizimga yozay” degan bahonalar ostida shunchaki televizor ko’rib o’tiribmiz.
Bir o’ylab ko’ring-a, 5-10 yildan keyin siz hech kimga yordam bera olmaydigan, oilasi, bollari va ota-onasi uyoqda tursin, o’zini o’zi boqa olmaydigan bir ojiz inson bo’lib qolsangiz?! Bunaqa ojizlikni ravo ko’rmasdim. Hozir uyg’oning, televizorni o’chiribg, sherni haydab soling. Har bir oilada kambag’allik va qashshoqlik zanjirini uzadigan inson bo’ladi - o’sha siz bo’ling.
