ЯХШИ ОДАМНИНГ БОЛАСИ

Катта кўчани супураётган онасига бир соатдан бери эргашиб юрган болакай анча совуқотган бўлсада миқ этмас, қайтанга қўлидан келганча онаизорга ёрдамлашарди.
Еттига қадам қўйган Алишернинг биттагина орзуси бўлиб -
кўча тозаловчи робот яратиш эди.

-Вееей, унақаси Японияда бор.Даааав-но ихтиро қилишган.

Ўртоги Жасур, ҳар доим шунақа ақллилик қиларди.

-Японларда бўлса нима қилибди? Мен ўзбек тилини тушунадиганини яратаман.

Онасининг ишхонасидагилар хазллашиб, йигитчани "штатсиз ишчимиз" дейишарди. Кўчалар тонг қоронгуси, ёки одамлар селгиган оқшомда супурилар, агар ҳамроҳ бўлмаса, онасини ажиналар қўрқитиши мумкин эди-да.

Чўнтагида ҳар эҳтимолга қарши солинган ўйинчоқ тўппонча бор. Ўқи йўғу, қўрқитса бўлади.
Хов анави узун ариқ раҳида эса тухумдек тошларни тўплаб борарди. Кўприк тагида ёгоч камони ва бир-иккита найзаси ҳам бор.
Хуллас, онаси супурадиган худуднинг ҳамма жойида болакайнинг қурол-аслаҳаларини топса бўларди.

Эх, тезроқ катта бўлиш ва роботни яратиш керак. Онаси яхшигина касал шекилли, аранг сермаётган супургисидан сал семизроқ эди, холос.

У отасини кўрмаган. "даданг ўлган " дейишарди.

Лекин, ўлмагани яхшироқ эди. Балки Соҳибларникига ўхшаган ўз уйлари бўлармиди?

Онаси оқсоқланади. Авваллари унча билинмас, кейинги пайтлар кучайиб, бир томонга йиқилиб кетадигандай оғиб юрябди.
Балки дадаси аллақачон онасини даволатган бўлармиди...

У ҳаёл сурганча чексиз, мовий осмонга тикилди, кемага ўхшаш оппоқ булутга қараб жилмайди ва дилидагиларни тўкди:

-Булутжон, сен жаннатга ҳам бориб турасанми?
Дадамни кўрганмисан? Агар уни учратиб қолсанг, айт:
Мен
ваъда қилган роботимни албатта яратаман. Чунки онам фақат ўзбекча буйруқ берадида...

Булут уни тушунгандай секин суза бошлади.
- Ана...Уреее, гапимни айтгани кетяпсан...

Аммо гапи тугамай, дўп этиб оёғи остига нимадир тушди. У муштидан сал каттароқ, чала ғажилган кўк олма эди.

Алишер атрофга аланглади ва икки қадам нарида тўхтаган басавлат машинани кўрди. Ундан
ўзи қурам бола ва яна бир киши тушди.
Алишер олма пўчоқ айнан шу машина ойнасидан отилганини тушунди. Шарт ўрнидан туриб, машина олдига югуриб борди ва боланинг йўлини тўсди:
- Олма пўчогини сен отдингми? Онам супуриб қўйганди, сен эса....Қани, ташлаганингни ердан олчи!

Беодоб бола экан. У кескин бош чайқади ва бўралаб сўкинди.
Уни ёнида илжайиб турган дадаси шекилли, ўғлини тергаб қўйиш ўрнига пўчоқни олишни буюрган мишиқига қараб бурнини жийирди. Кейин атайин машинадан яна бир олмани олиб, катта -катта тишлаб, ўзагини намоишкорона ерга отди:
-Онанг шу иши учун ойлик олади. Унга жонинг ачиса ёрдам бер!

-Сиз, сиз...ёмон дада экансиз!

Боланинг гаплари бўғзида қолиб, сўлақмондай эркак уни ёқасига ёпишди.
- Нима дединг, тирранча?

Узоқдан буни кўриб қолган онаизор, супургисини улоқтириб ёрдамга отилди. Боласини эркакнинг қўлидан ажратар экан, зўравоннинг кўзларига бир қарадию, қотиб қолди.
Эркак ҳам шалвираб қолганди.

-Сен?

Кейин хозиргина пийпалаб ташламоқчи бўлган йигитчага тикилиб, унинг қош-кўзларини ўз ўғлиники билан солиштирди ва ранги бўзариб кетди:
-Сарвиноз, бу сени ўғлинг...мен, мени ўғлимми...

Аммо охиригача гапира олмади.
Аёл кескин бош чайқади.

Рўпарасида турган одамни бир вақтлар еру -кўкка ишонмасди. У ҳам Сарвинозни қаттиқ севган, сал оқсашини ҳам инобатга олмай, уйланганди.
Тўйларидан кейин эса " ўзига ўхшаган чўлоқ туғмай, йўқот!" деяверган онасининг гапига кириб осонликча ажрашган ва дархол бошқасига уйланган эди.

У кўз очиб кўрган хотини ўғил туққанини эшитган, ўзидай майиб бўлса керак , деган гумонда бирор марта хабар олмаганди.
Шу сабаб .Алишерга "даданг ўлган" дейишарди.

Ота тўрт муччаси соғ, энг муҳими эса тантиқ, эркатой болаларининг тамоман акси бўлган зурриёдига қараб чуқур хўрсинди.