Odamlar nima deydi…
(
Hayot hikoyam 2-qism)
Men nima bo’lsa ham, odamlar nima desa ham, ota-onam mendan nimani kutsa ham, o’z orzuim tomon ketishga qaror qildim.
Chunki, bilardimki, men o’z yaxshi ko’rgan sohamda o’qisamgina, o’z kasbimda muvaffaqqiyatli bo’la olaman. Va teskarisi, o’zim xohlamagan sohada o’qib, muvaffaqqiyatsiz bo’lib, o’zimni ham, ota-onamni ham qiynaganim qoladi.
Muvaffaqqiyatli bo’lish - ota-onamni mendan faxrlanishining asl yo’li ekanligini tushungan holda, o’z xohlagan sohamdan ketishim kerakligini bilib turardim.
O’sha yili, qiziq bir tasodif tufayli, hatto imtihonga ham kira olmadim…
Endi men eshitishim mumkin bo’lgan gaplarni tasavvur qiling…
Men hech tushkunlikka tushmay, ingliz tilidan dars bera boshladim.
Lekin ota-onamni nega O’zMUga grant uchun harakat qilmaganim, nega yo’nalishimni o’zgartirganim, nega davlat ta’limida o’qishga boshqalardek kuchli kirishmayotganimni tushuntirish uchun bilasizmi qancha vaqt ketdi:
6 oy.
Ha, 6 oy ota-onamni ko’ndirish uchun ketdi. 6 oy ularga go’zal munosabat bilangina javob qilib, koʻndirishimga kerak bo’ldi.
(davomi keyingi sonda)
@AzizbekZubaydullayev