Jarrohning achinishi bemorni o’limiga olib keladi
Hayotda ko’pincha odamlarni yaxshi ko’rganimiz uchun ularga yordam berishga harakat qilamiz. Biz ularga achinamiz va ularning qiyin ahvolda ekanligini ko’rib, ularni qo’llab-quvvatlaymiz. Lekin hamma ham yordam berishning foydali tomonlarini tushunavermaydi. Ba’zida, achinish orqali qilgan yordamimiz ularga zarar yetkazishi yoki ularni noto’g’ri yo’lga boshlashi mumkin.
Masalan bir do’stingiz har safar sizdan qarz so’raydi. Siz unga achinasiz va mablag’ingiz yetmasa ham, unga yordam berishni o’zingizga burch deb bilasiz. Har safar yordam berganingizda, do’stingiz o’z muammolarini o’zi hal qilishni o’rganmaydi. Qarzini qaytarish o’rniga, yana sizdan yordam so’raydi va o’zi hech qanday o’zgarishga harakat qilmaydi. Oxir-oqibat, do’stingiz sizning yordamlaringiz sababli o’z mas’uliyatidan qochib, vaziyatni yanada yomonlashtiradi. Qo’pol qilib aytganda siz uni boqimanda qilib qo’yishingiz mumkin.
Bu xuddi shifokor yoki jarrohning vazifasiga o’xshaydi. Agar jarroh bemorning ahvoliga achinib, to’g’ri davolash jarayonini bajarish o’rniga, oson yo’lni tanlasa, bu bemorning hayotiga xavf tug’dirishi mumkin. Shifokorning vazifasi bemorni achinish bilan emas, balki qat’iy qarorlar bilan qutqarishdir. Hayotda ham shunday: ba’zida achinish yoki yumshoqlik o’rniga, insonlarga yordam berishning to’g’ri yo’lini topish kerak.
Demak, hayotda hamma narsani achinish bilan emas, ba’zida qiyin bo’lsa ham, insonlarning o’zini o’zgartirishga majbur qiladigan to’g’ri yo’lni tanlashimiz kerak. Shundagina, ular haqiqiy o’sishni va o’z mas’uliyatini to’liq anglashni o’rganadi.
@abdulaziz_sharifov
Hayotda ko’pincha odamlarni yaxshi ko’rganimiz uchun ularga yordam berishga harakat qilamiz. Biz ularga achinamiz va ularning qiyin ahvolda ekanligini ko’rib, ularni qo’llab-quvvatlaymiz. Lekin hamma ham yordam berishning foydali tomonlarini tushunavermaydi. Ba’zida, achinish orqali qilgan yordamimiz ularga zarar yetkazishi yoki ularni noto’g’ri yo’lga boshlashi mumkin.
Masalan bir do’stingiz har safar sizdan qarz so’raydi. Siz unga achinasiz va mablag’ingiz yetmasa ham, unga yordam berishni o’zingizga burch deb bilasiz. Har safar yordam berganingizda, do’stingiz o’z muammolarini o’zi hal qilishni o’rganmaydi. Qarzini qaytarish o’rniga, yana sizdan yordam so’raydi va o’zi hech qanday o’zgarishga harakat qilmaydi. Oxir-oqibat, do’stingiz sizning yordamlaringiz sababli o’z mas’uliyatidan qochib, vaziyatni yanada yomonlashtiradi. Qo’pol qilib aytganda siz uni boqimanda qilib qo’yishingiz mumkin.
Bu xuddi shifokor yoki jarrohning vazifasiga o’xshaydi. Agar jarroh bemorning ahvoliga achinib, to’g’ri davolash jarayonini bajarish o’rniga, oson yo’lni tanlasa, bu bemorning hayotiga xavf tug’dirishi mumkin. Shifokorning vazifasi bemorni achinish bilan emas, balki qat’iy qarorlar bilan qutqarishdir. Hayotda ham shunday: ba’zida achinish yoki yumshoqlik o’rniga, insonlarga yordam berishning to’g’ri yo’lini topish kerak.
Demak, hayotda hamma narsani achinish bilan emas, ba’zida qiyin bo’lsa ham, insonlarning o’zini o’zgartirishga majbur qiladigan to’g’ri yo’lni tanlashimiz kerak. Shundagina, ular haqiqiy o’sishni va o’z mas’uliyatini to’liq anglashni o’rganadi.
@abdulaziz_sharifov