— Ундан кўра, пенсиянинг қолганини чўзинг! Қани қолгани? Қай бурчакка беркитдингиз?
— Пенсия? — Қўчқор ота илкис бошини кўтарди. — Ҳаммасини тийин-тийинигача ўзингга бердим-ку тунов куни!
— Ёлғон гапирманг! — ўшқирди Мирзали оғзидан тупук сачратиб. — Ярмисини опқолгансиз. Ё мениям ўзингизга ўхшаб кўр деб ўйлайсизми-а?
— Худо асрасин! Астағфирилло де! Битта мен кўр бўлдим, етар! Сени худонинг ўзи асрасин!..
— Берасизми-йўқми пенсияни?
— Ахир… — Қўчқор ота беихтиёр йиғламсираб кўкка бош кўтарган кўйи икки қўлини баланд кўтарди. — Алдаётган бўлсам, худо урсин, болам!
Мирзали бир муддат отасига нафрат аралаш қараб турди-да, кутилмаганда ёқасига чанг солди. Кучли қўллар зарбидан сал қурса Қўчқор отанинг нафаси қайтаёзди.
— Вей, бобой, — деди хириллаб Мирзали ора-сирада атрофга аланглаб оларкан. — Мен бугун қиморда ютқазиб қўйдим! Бир миллион сўм ютқаздим. Тушуняпсизми?
— Б-болам, — дея олди аранг Қўчқор ота. — Менда… Пул йўқ, ишон! Бўлса, сен ёлғизимдан аярмидим?
— Ҳар сафар доғулилик қилиб қутулмоқчи бўласан! — отани “сен”лаб маҳкамроқ бўғди Мирзали. — Дуониям қотирмайсан! Агар чин юракдан дуо қилганингда, мен қиморда ютқазмасдим. Ҳар куни менга милёнерлар йўлиқиб, пулини олдирарди. Ҳа-а, билама-ан, қарғайсан ичингда, қарғайсан! Бири икки бўлмасин деб қарғайсан!..
— Қарғасам, қўл-оёқларим шол бўлиб қолсин, жон бола-ам! — зорланиб йиғларди ота. — Қўйворгин энди! Пулим йў-ўқ! Йў-ўқ!!!
— Ёлғо-он! Сен шайтоннинг қулиса-ан! Шунинг учун сени худо кўр қилган!..
Шундай деб ҳайқирган кўйи Мирзали отасини куч билан итариб юборди. Қўчқор ота учиб бориб боши билан ток устунига урилди. Шунда ҳам қарғанмади. Миқ этмади. Овоз чиқарса, ўғли яна дўппослаб қолишидан қўрқиб ётган ерида юм-юм йиғлади. Орадан бир муддат ўтгач, сал ўзини ўнглаб қулоқларини динг қилди. Афтидан, Мирзали чиқиб кетгандек туйилди. Яқин орада унинг шарпаси сезилмади.
Қўчқор ота барибир қўрқа-писа қаддини кўтарди ва пайпаслаб ҳассасини қидирди. Топа олмагач, енг-тўшига ёпишган қумларни қоқа-қоқа инқиллаб ўрнидан турди. Зарб кучли бўлганидан, боши лўқиллаб оғрир, икки оёғи ари чаққан каби жизиллаб азоб берарди.
— Эҳ, болам-а, — дея кўкка боқиб шивирлади Қўчқор ота. — Бекор қилибсан-да қимор ўйнаб! Шу қурғурни ўйнамасанг бўларди-ку!.. Йўқ, мени урганингга заррача дилим оғримади. Онанг раҳматлининг йўқлиги алам қилди, холос. Онанг тирик бўлса, ура олмасдинг мени! Онангдан ҳайиқардинг. Майли, илойим, ўлмаги-ин! Доғингни кўрсатмаси-ин! Ўзинг хоҳлаганча ка-атта пул топгин! Аммо ўша ҳаром пулни сенинг қўлларинг тутмасин, бола-ам!..
Бу кўзлари ёруғ дунёни кўришдан бенасиб отанинг қалб нидолари эди.
Қўчқор отанинг нидосидан гўё ер-у кўк титраб кетгандек бўлди…
Ҳа, ота барибир ўғлини қарғамаганди Аксинча, астойдил дуо қилганди. Худо ваҳшийликни кечира олмади. Мирзали шу куни билмай, муштумзўр, каллакесар йигитларнинг киссасига тушиб қўйибди. Улар тўпланишиб, Мирзалини уриб эзиб ташлашди…
Аср намозидан сўнг Мирзалини қишлоқ қабристонига дафн этишди.
Олимжон ҲАЙИТ
🚀Яқинларингизга юбориб қўйинг. 💞💞💞💞💞
🌺ГЎЗАЛ ФАРИШТАЛАР🌺
каналимизга уланинг
👇
@
farishtalar_14|#ҳикоя