Kutubxonalarda joy yo’q.
Ochilish vaqti esa juda kech.
Co-working zonalar umumiy o’quvchilar va studentlar uchun qimmat. Bir oyga ingliz tili kurslarini pulini to’lashga tenglashtirib qo’yilgan. Avvalari tekin bo’lgan ba’zi bookcafelarda dars qilishni ham limitlab, pullab qo’yishgan.
Respublika bolalar kutubxonasida dars uchun joylar juda kam. Oyna atroflari bo’sh lekin dars qilishga ruxsat berilmayapti. O’quvchilar daftarini devorga qadab yozayotganini ko’p kuzatdim. O’rindiqlar juda noqulay, interyer uchun ishlangani shundoq bilinadi. Yarim soatga bormasdan belingiz og’riydi. “Dizaynni uzoq kitob o’qimagan odam qilgan” deb o’ylagandim. Master-class uchun qulay stollar olib chiqildi, tugagach olib kirib qo’yildi (o’sha stollar qo’yib qo’yilganda yana 6 ta o’quvchi dars qilardi) O’quvchilar esa devorga qadab, dars stollari yetishmovchiligidan qiynalishyapti. Bo’sh joylarga esa ruxsat yo’q.
Yoshlar ijodiyot saroyi juda sovuq. Birinchi qavatda kafel yana shamol aylanishi hisobiga sovib qolasiz. Ikkinchi qavat birinchi qavatga nisbatan biroz iliq, lekin o’quvchilar ko’pi ustki kiymida o’tiradi.
Davlat tomonidan ochilgan, yoshlarni rivojlanishi uchun qulaylik yaratadigan o’zi barmoq bilan sanagulik zonalarimiz bor.
Alisher Navoiy nomidagi Milliy kutubxonaga kirgim ham kelmaydi. O’ta qo’pol hodimlar ishlaydi. Vakolatidan tashqari ko’p qoidalar yaratib olingan.
Unversitet kutubxonalariga tizimli ro’yhatdan o’tish bilan boshqa o’quvchilarni ham kiritish kerak deb hisoblayman yoki dars qilish uchun zonalar, kutubxonalarni ko’paytirish kerak. Agar birlamchi maqsad- yoshlarni qo’llab-quvvatlash bo’lsa, nega ularga muomala huddi unversitetdagi studentlarga dekanatdagilar kabi?
Oxirgi yillarda mustaqil o’rganuvchilar ko’paygan, davlat yoshlar uchun yanada ko’proq sharoit qila oladi, talab bo’lsa)))