Боғчага йиғлаб бор

Укам боғчага бормайман деб йиғлайди. Уйдан чиқишни истамайди. Зўрға машинага «босиб», олиб кетаман.

Боғчага кириши билан бирдан кайфияти яхшиланади. Дўстлари билан кўришиб, кириб кетади.

Ҳаётий қоида шу:

Бошлаш — қийин, жараён — осон.

Биринчи марта инглиз тилида дарс беришимдан олдин — титроқ босганди.

Унданда қийини, рус тилида дарс ўтишимдан аввал — қўрқувдан ухлай олмагандим.

Иккала ҳолатда ҳам дарс зўр ўтганди, алҳамдулиллаҳ.

Ҳозир спортни ўйласам юрагим сиқилади. Нафсим "Қўйсангчи братишка", деб қайтармоқчи бўлади.

Ақлим эса: "Амаллаб залга кириб ол, бир гап бўлар", деб тинчлантиради.

Ҳақиқаттан, залга кирсам ҳаммаси жойига тушади.

Хуллас, нима демоқчиман?

Қўрқиб, бажара олмаётган ишларинг бўлса — бошла. Охирини ўйлама.

Аллоҳ осон қилади!

Пўлат амақи айтганидек:

Охирини ўйлаган — қаҳрамон бўлолмайди.

@Ustoz_kundaligi