МАЙЙИТСИЗ ЁПИЛГАН ҚАБР…
Бир киши қабристондан қабр сотиб олиб, унга ўз исмини ёздириб ёптириб қўйди. Бу ҳолатни кузатган қўни-қўшнилар ва яқинлари ундан нега бундай қилганини сўрашди, аммо у жавоб беришни истамади.
Бироз вақт ўтиб, ўша одам вафот этди. Лекин уни бошқа қабрга қўйишди. Бу сирли ишдан ҳайратга тушган маҳалладошлари маҳаллий имомга мурожаат қилишди. Имом қабристонга бориб, маййитсиз ёпилган қабрни очишни маслаҳат берди.
Одамлар қабристонга бориб, қабрни очганларида ҳайратдан йиқилиб қолишди. Қабр очилганда эса…
Ҳеч ким кутмаган манзара пайдо бўлди. У ерда на жасад ва на бирор из бор эди. Фақатгина эски қути ва битта сандиқ тўла олтинлар ётарди. Одамлар қизиқиш ва қўрқув билан қутини очишди. Уни очган заҳоти ғижирлаб очилган ёғоч қути ичида бир мактуб бор эди.
Мактубда шундай сўзлар ёзилган эди:
“Агар сиз бу хатни ўқиётган бўлсангиз, демак, мен аллақачон бу дунёни тарк этганман. Ҳаётим давомида жуда кўп пул йиғдим, жуда кўп мулк тўпладим. Лекин энг катта хатойим – мен фақат бу дунё учун йиғдим. Бир умр ҳалол одамман, деб ўйлардим. Аммо қалбим тоза эмаслигини, қалбим бу дунёники эканлигини жуда кеч англадим.
Шунинг учун ҳам мен бу қабрни сотиб олдим. Мен бу ерга фақат бойлигимни эмас, нафсимни, шу пайтгача ўтган умримни ҳам кўмдим.
“Эй, топиб олган одам! Мен сендан битта илтимос қиламан — бу бойлик эвазига менга бир соатгина умр сотиб олиб бер. Ёки қабрда бир соатгина жаннат роҳатини олиб бер. Йўқ, бунинг иложи йўқ. Чунки бу дунёда ҳамма нарса сотилади, лекин Аллоҳнинг ҳузурида эмас… Мен буни жуда кеч тушундим. Агар имконинг бўлса, бу бойликни энг муҳтож инсонларга бер. Уларга ҳақиқий ёрдам бўлсин. Чунки фақат савобларгина биз билан қабрга кириши мумкин…”
Ҳамма жим бўлиб қолди. Ҳатто шамол ҳам.
Имом қаттиқ ҳузн билан қараб турди-да, шундай деди:
— Инсон қанча яшамасин, қанча бойлик орттирмасин, охирида ҳаммаси қолиб кетади. Бу одам ўзини ҳалокатдан қутқариб кетди. Бойликларини садақа қилиб, ҳақ эгаларига топширишни бизнинг бўйнимизга юклаб кетди. Ўзи эса тавба қилиб вафот этди. Лекин бизчи? Биз ҳали ҳам ўлмайдиган одамдек бойлик йиғиш билан овворамиз. Тавба қилишга, мол-мулкларимизни ҳақдорларига топширишга вақтимиз етадими-йўқми, билмаймиз. Бу одам кеч тушунган бўлса-да, ўзига ўзи ҳукм чиқариб кетган экан. Аллоҳ раҳматига олсин.
Шу куннинг ўзида бу бойликлар маҳалладаги муҳтожларга, етимларга, бева-бечораларга тарқатилди. Ҳеч ким бу олтинларга ҳавас билан қарамади.
Эй мол-мулки деб ота-онасидан, жигаридан, яқинларидан узоқлашганлар, ҳали сизда фурсат бор! Бу дунёда қоладиган бойлигингиз учун жаннатингизни алмашманг.
Бу ҳодиса маҳаллада узоқ йиллар давомида ибратли ҳикоя сифатида ёдда қолди.
Пайғамбаримиз (соллаллоҳу алайҳи васаллам) дедилар:
“Эҳсон қилинглар! Аллоҳ ҳам эҳсон қилувчиларни севади.”
(Имом Муслим ривояти)
“Ким бир муҳтожнинг эҳтиёжини қондирса, Аллоҳ унинг дунё ва охират эҳтиёжини қондирур.”
(Имом Муслим ривояти.
Тафаккур қилинг!
@Tafakkur3