OSMONNING OXIRI
1-qism
Osmonning oxiri qayerda, dedim bir donishga.
U miq etmadi.
Menga juda yoqdi bu javob.
Osmonning oxiri yoʻq, axir!
Irmoqning oxiri daryo.
Daryoning oxiri dengiz.
Osmonning esa oxiri yoʻq.
Yoʻl chetida yumalab yotgan toshni tepdim.
Toshdan sado chiqmadi.
Xudoga soldim, degani bu.
Olma shohiga osilib devorga chiqdim.
Toʻkilgan meva qumursqalarga ermak boʻldi.
Toʻkilgan devor tuprogʻi esa gunohimga gunoh boʻlib qoʻshildi.
Tunda paxsakash chol tushimga kirdi.
Mening shirin uyqum buzildi.
Xuddi eski devor buzilganiday…
Uyquning oxiri – oʻlim.
Oʻlimning oxiri esa yoʻq.
Boʻlsa ham hech kim unga yetgan emas.
Axir oʻlim bu hamma narsaning oxiri-da.
Odamning umri goho yerda yotgan qogʻozcha ham emas.
Ertalab ishga ketayotib koʻrgan qogʻozingni kechda qaytishda ham koʻrishing mumkin.
Ertalab koʻrgan odamni esa hamisha kechqurun koʻravermaysan.
Chumoli chumolini oʻligini tashiydi.
Biya qulunidan koʻz uzmay oʻtlaydi.
Oqibat faqat odamlarda yetishmaydi.
Yer odamni boqadi. Kiyintiradi.
Odam esa uni bir kunda sahroga aylantiradi.
Suv odamning mardikori: hosil beradi, tegirmon yurgizadi.
Odam uni oʻylamaydi.
Dunyodagi hamma narsa odamga yaqinlashishi bilan oʻzligini yoʻqotadi.
Odam odamga yaqinlashganda ham topganidan yoʻqotgani koʻproqdir...
Oftob qayerga botadi, deyman bobomga.
Osmonning oxiriga, deydi u.
Oftob osmonning oxiriga borib botmaydi, balki yigʻlaydi.
Dunyodagi barcha yoʻllarning oxiri - yigʻi.
Dunyoning oxiri - qiyomat ham yigʻi.
Odam yigʻi nimaligini anglab yetguncha yaqinlari olamdan oʻtgan boʻladi.
✍ Muhammad Yusuf
1-qism
Osmonning oxiri qayerda, dedim bir donishga.
U miq etmadi.
Menga juda yoqdi bu javob.
Osmonning oxiri yoʻq, axir!
Irmoqning oxiri daryo.
Daryoning oxiri dengiz.
Osmonning esa oxiri yoʻq.
Yoʻl chetida yumalab yotgan toshni tepdim.
Toshdan sado chiqmadi.
Xudoga soldim, degani bu.
Olma shohiga osilib devorga chiqdim.
Toʻkilgan meva qumursqalarga ermak boʻldi.
Toʻkilgan devor tuprogʻi esa gunohimga gunoh boʻlib qoʻshildi.
Tunda paxsakash chol tushimga kirdi.
Mening shirin uyqum buzildi.
Xuddi eski devor buzilganiday…
Uyquning oxiri – oʻlim.
Oʻlimning oxiri esa yoʻq.
Boʻlsa ham hech kim unga yetgan emas.
Axir oʻlim bu hamma narsaning oxiri-da.
Odamning umri goho yerda yotgan qogʻozcha ham emas.
Ertalab ishga ketayotib koʻrgan qogʻozingni kechda qaytishda ham koʻrishing mumkin.
Ertalab koʻrgan odamni esa hamisha kechqurun koʻravermaysan.
Chumoli chumolini oʻligini tashiydi.
Biya qulunidan koʻz uzmay oʻtlaydi.
Oqibat faqat odamlarda yetishmaydi.
Yer odamni boqadi. Kiyintiradi.
Odam esa uni bir kunda sahroga aylantiradi.
Suv odamning mardikori: hosil beradi, tegirmon yurgizadi.
Odam uni oʻylamaydi.
Dunyodagi hamma narsa odamga yaqinlashishi bilan oʻzligini yoʻqotadi.
Odam odamga yaqinlashganda ham topganidan yoʻqotgani koʻproqdir...
Oftob qayerga botadi, deyman bobomga.
Osmonning oxiriga, deydi u.
Oftob osmonning oxiriga borib botmaydi, balki yigʻlaydi.
Dunyodagi barcha yoʻllarning oxiri - yigʻi.
Dunyoning oxiri - qiyomat ham yigʻi.
Odam yigʻi nimaligini anglab yetguncha yaqinlari olamdan oʻtgan boʻladi.
✍ Muhammad Yusuf