O‘shanda 5-sinf edim...
5-sinfdan balandlarni paxtaga chiqarishardi. Albatta 1-terimga emas. Oxirida terimchilar paxta tersak unmaydi endi deb, paxta terishdan to‘xtaganda maktablarga yuzlanishadigan paytlar bo‘lgan ekan o‘sha paytlar...
Juda qoyillatib, xirmonlarni uyib tashlolmasdim-u, ammo sinfimda terimchi edim. Paxtaning 1 kg iga 40 so‘mdan to‘lashardi. Ertalabdan topilsa — kichkina tarvuz, topilmasa — momomlardan chakki, uyam yo‘q bo‘lsa — kartoshka, kartoshka bo‘lmasa — quruq non yoki bankadagi pomidor salatni olib yo‘lga otlanardim. Onam uydagi eski kiyimlardan etak tikib bergandi.
Men, amakivachcham va pul topishga qiziqadigan qo‘shnilar bilan yomg‘ir yog‘sayam ketaverardik. Paxta puli hech qancha bo‘lmasdi-yu, ammo maktab o‘quvchisiga, o‘ziyam o‘rtamiyona yashaydigan menga "ma, ol" deb hech kim pul tutqazib qo‘ymasdi.
Paxtalar terildi. Maktab ochildi. Noyabr yo dekabr oyi bo‘lsa kerak. Oxirgi kunlarda tergan paxta pulidan umidimizni uzib yurganimizda, maktabda pul tarqatishdi. Arzimagan 2000 so‘m oldim o‘shanda.
Shanba kuni bozorimiz bo‘lardi. Borishni niyat qildim. Yomg‘irli kunda ertaroq jo‘nadim ulguray deb. Adashmasam, tushdan keyin o‘qigan bo‘lsak kerak. Borib, rosa aylandim kichkina bozorni keng tasavvur qilib. Shunda ko‘zim tetrisga tushdi. Avval eskisi bor edi-yu, buzilib qolgandi. Maza qilib o‘ynardik.
Kattasi 4000 so‘m ekan, pulim yetmadi. Sotuvchi 2500 so‘m degan kichik tetrisini o‘zimcha savdolashib 2000 so‘mga oldim. Xursandman! Qoyil ish qildim! Maza qilib o‘ynayman, deya xayollar surib, yettinchi osmonda uchgancha uyga keldim.
Dadam rahmatli uyda edi. Ko‘rdi-yu, o‘qrayib qaradi. Uyda hech narsa yo‘q. Ro‘zg‘orga ishlatsang bo‘lardi dedi... Tomog‘imga nimadir tiqildi. Osmonimdan quladim. Xo‘rligim keldi, ko‘zlarim yoshlanib ketdi. Ortimga qaytdim...
Ming uyalish, ming istihola bilan tetrisni sotuvchiga qaytardim va dadam meni buning uchun urishganini aytdim. Gapirganimda ko‘zim yoshlanib ketganini ko‘rdi-da, indamay pulimni qaytarib berdi. Va men u pulga sholg‘om, piyoz olib uyga qaytdim.
Yoshim 27 ga yetdi. Ammo hanuz o‘sha voqeani eslasam tomog‘imga nimadir tiqiladi... Bola bo‘lib, bolaligida yashashga qo‘yib berilmaganday his qilaman o‘zimni...
Sizda ham shu kabi eslasangiz, dilingizga og‘riq beradigan voqea bo‘lganmi?