—blogingga bogʻlanib qolgansan, hayoting internet boʻlib qolibdi..
Bir necha oy avval shu gapni bir “yaqin” dugonam aytgandi. Bunday oʻylab qarasam, gapida jon bor ekan. Chindan ham blogim orqali koʻp foyda va zarar olganman. Zararli tomoni vaqtimni yeydi. Ammo…
Kalavaning ikkinchi tomoni ham bor.
Man dugonamga aytolmadim oʻshanda: — siz yaqinlarimga aytolmaganlarimni shu yerda yozib tinchlanishimni, bu yerdagi aksariyat odamlar begona. Shunday boʻlsada, ular orqamdan pichoq urmaydi, gap-soʻz qilmaydi, xatolarimni deb voz kechmaydi, aksincha blogimni yaxshi yurgizmasam ketishadi. Ular mani husnim, uyim, boyligim uchun kuzatishmaydi. Ilmim, kitoblarim, fikrlarim, hislarim, xotiralarim uchun kuzatishadi. Bu gaplar bilan obunachilarimga komplement qilmoqchi emasman.
Lekin, atrofimda shunday “yaqinlarim” borki, mani kuzatish ularga malol keladi, muvaffaqiyatimni koʻrishmaydi, ular uchun kuyib yonsam, birgina xatoni deb kechib ketishga shay turishadi.
Aytishadiku, sen kimga zorsan-u, senga kimlar zor deb. Qanchadan-qancha qizlar siz bilan dugona boʻlsam deya orzu qilishadi, lekin yonimdagilar shunchaki qadrimga yetishmaydi, xolos. Ular hozir shu yozganimni oʻqib ham, hattoki bularni man yozganimni ham yuzlari bujmayib qabul qilishadi. Ularga hislarimni ocholmayman, kitoblardan soʻz boshlolmayman, gap orasida iymon, islom, namoz, hijob deya gapirolmayman. Allohdan doim shafoatchi doʻst berishini yolvorib soʻrardim. Hozir ham soʻrayman. Birga oʻtkazgan xotiralarim koʻp. Eslasam kulgim keladi va oʻsha paytlarimdagi “oʻzimga” achinish hissi bilan qarayman. Shu miyyam 5 yil oldin qayerda edi? Mayli Allohga hamd.
Yashayversak, koʻrar ekanmiz kimni kim ekanligini bilib boraveramiz. Shunchaki kimni hayotida qanday oʻringa ega ekanligingni keyinchalik anglar ekansan, jimgina kuzatib!
Allohga havola🙂