O‘zingni xuddi mukammallik me’mori deb o‘ylaysanmi? Har narsada mukammalikni ko'rishga intiluvchi me’mor? Lekin aslini olganda sen shunchaki o‘z ruhiy olaming qafasini qurayotgan bir mahkum bo‘lishing ham mumkin. Har bir kunlik rejang, har bir hayotiy pozitsiyalaring, orzularing, har bitta chiroyli o‘tgan ish kuning — bu ana shu qafasning yana bir g‘ishti aslini qarasang. Bu qafas tashqaridan qaraganda mukammalday ko‘rinadi, lekin o’sha qafas ichkarisida sen muntazam charchoq va o‘z “men”ingni rad etish hissi bilan yashayapsanku, to’g’rimi? Ichingdan kelayotgan ovozga quloq tutib ko‘r — bu ovoz asliyating ovozi, sen allaqachon unutib yuborgan o‘zligingni saqlab qolgan bir bolakay qichqiryapti ichingda. Lekin sen bu ovozni eshitmaslikka olasan, o‘zingni beparvO ko‘rsatish uchun yana ishga sho‘ng‘iysan, yana qandaydir rejalar tayyorLaysan “baxtli kelajaging” bo‘ycha)). O‘zingni ko‘rsatib qo‘yish, kimligingni isbotlash bilan shunchalik bandsanki, qalbingda kengayib borayotgan bo‘shliqni ko‘rmayapsan.
Hayot doimiy poyga: maqsadga yetish, boshqalarni lol qoldirish, yana-da mukammal bo‘lish. Lekin…Bu poyganing oxiri yo‘q. Qaysidir kuni charchaysan, to‘xtaysan barbir, lekin o‘sha payt orqaga qarasang, hech kim sen yaratgan mukammallikka qarab qoyil qolmayotganini ko'rasan. Odamlar shunchaki sening avvalgi quvonchingni, mehringni, qiziqishingni sog‘inadi, xolos. Ammo…Sen ularni tuganmas yelib-yugurishlar changida yo‘qotib qo‘ygan bo‘lasan.
Hayot bir kitob bo‘lsa, uning sahifalarini mukammal shaklda yozib qo‘yishni xohlaydi har kangul. Lekin hayot yozilmaydi, u yashaladi. O’sha kitob sahifalarda dog‘lar ham bo‘lishi mumkin, chalkashliklar ham. Sen mukammal emas, shunchaki kerakli darajada yaxshi bo‘lishingni o’zi yetaril.
O‘zingni bosim ostiga qo‘yib yashashni yig‘ishtir. Yomg‘ir yog‘ayotgan vaqtda tomchilarning shakl-u shamoyiliyu, ularning mukammal harakatini tahlil qilmasdan, shunchaki bu yomg‘irdan zavq olishniyam o‘rgan. Ana shu yomg‘ir ostida kuylashni bilganlarga kuladi bu hayotda omad ham.
Kuylashni— yashashni o’rgan.
@katta_ariq
Hayot doimiy poyga: maqsadga yetish, boshqalarni lol qoldirish, yana-da mukammal bo‘lish. Lekin…Bu poyganing oxiri yo‘q. Qaysidir kuni charchaysan, to‘xtaysan barbir, lekin o‘sha payt orqaga qarasang, hech kim sen yaratgan mukammallikka qarab qoyil qolmayotganini ko'rasan. Odamlar shunchaki sening avvalgi quvonchingni, mehringni, qiziqishingni sog‘inadi, xolos. Ammo…Sen ularni tuganmas yelib-yugurishlar changida yo‘qotib qo‘ygan bo‘lasan.
Hayot bir kitob bo‘lsa, uning sahifalarini mukammal shaklda yozib qo‘yishni xohlaydi har kangul. Lekin hayot yozilmaydi, u yashaladi. O’sha kitob sahifalarda dog‘lar ham bo‘lishi mumkin, chalkashliklar ham. Sen mukammal emas, shunchaki kerakli darajada yaxshi bo‘lishingni o’zi yetaril.
O‘zingni bosim ostiga qo‘yib yashashni yig‘ishtir. Yomg‘ir yog‘ayotgan vaqtda tomchilarning shakl-u shamoyiliyu, ularning mukammal harakatini tahlil qilmasdan, shunchaki bu yomg‘irdan zavq olishniyam o‘rgan. Ana shu yomg‘ir ostida kuylashni bilganlarga kuladi bu hayotda omad ham.
Kuylashni— yashashni o’rgan.
@katta_ariq