Бир куни эрта тонг кекса бир аёл,
Эшигини қоқди Расулуллоҳни.
- Эй Расул, бошимда оғир бир хаёл,
Тингла дилимдаги нола-ю, оҳни.
-Сўйла эй ожиза, сенда қулоғим,
Не бир нола билан келдинг уйимга?
- Бор эди айтмоққа битта сўроғим,
Жавобинг ранг берса ранги-рўйимга.
Эллик йил бир эрни кўнглига қараб,
Розилигин олиб яшадим, шукур.
Ва саккиз фарзандни оқ ювиб - тараб,
Вояга етказдим, ана бориб кўр.
Руҳим саломатдир бахтнинг исидан,
Юзларимда ажин, кўнглимда чирой.
Айт, жаннат боғининг бир чеккасидан,
Мендай кампирга ҳам тегармикан жой!?
Расулнинг юраги хотиржам эди,
Топди бу аёлнинг сўзидан ҳузур.
Майин бир табассум қилди-ю, деди:
- Кампирлар жаннатга кирмайди, узр!
Бу гапдан кампирда тўзғиди хаёл,
Деди Расулуллоҳ оҳиста кулиб:
- Кўздаги ёшингиз артинг эй аёл,
Жаннатга кирурсиз маҳбуба бўлиб.
«Албатта, Биз уларни дафъатан, махсус яратдик. Уларни бокиралар қилиб қўйдик бир хилдаги тенгдош маҳбубалар», деб марҳамат қилган»
Қурбон ҳайити муборак!
©Ўлмасбек Самарқандий
👉Aptekauz - тиббиётдан табобатгача ёритувчи канал!