#parcha
Yana o‘sha hol; bularni eslash jarayonida boshqa xotiralar ham xayolni egallardi: kasalligi qanday zo‘raydi va qanday og‘irlashib bordi? O‘tmish haqida o‘ylar qancha uzoqqa ketsa, hayot ta’mi shuncha kuchayardi. Burungi hayotda ezgulik ko‘p edi, hayotning o‘zi ham, uning qadri ham baland edi. Keyin hamma o‘ylari qorishib ketardi: “Qiynoq qancha zo‘raysa, hayot ham shuncha yomon o‘tadi” — o‘ylardi u. Ortda, hayotning boshlanishida faqat bitta yorug‘ nuqta, keyin esa hammasi qop-qora, hammasi shuvullab o‘tadi.
...Tobora shitob bilan pastga qulayotgan tosh ko‘z oldiga keldi-yu, qalbi o‘rtandi. Azobi ortib borayotgan hayot intihoga, dahshatli qabohat sari yeldek uchib borardi: “Men uchyapman...” U titradi, qimirladi, qarshilik qilmoqchi bo‘ldi. Biroq qarshi turish mumkin emasligini anglab yetdi va yana ro‘parasida turgan, qaramasa bo‘lmaydigan borliqqa tikilishlardan charchab, ko‘z qirini divanning suyanchig‘iga qadadi va kuta boshladi, o‘sha qo‘rqinchli qulash, silkinish va vayron bo‘lishni kuta boshladi. “Qarshi turish mumkin emas, — dedi o‘zicha. — Hech bo‘lmasa, nima uchun mumkin emasligini tushunish kerak. Bu ham mumkin emas. Agar men risoladagiday yashamaganimni tan olsam, tushunsa bo‘ladi-ku. Lekin buni endi tan olishning sira iloji yo‘q”, — dedi o‘zicha hayotining butun qonuniyligi, to‘g‘riligi, ma’qulligini xotirlab. “Bunga yo‘l qo‘yib bo‘lmaydi, — dedi u birov ko‘rib, aldanib qoladigandek lablarini qimtib iljaygancha. — Izoh yo‘q! Qiynoq, o‘lim... Nima uchun?”
Lev Tolstoy,
"Kreyser sonatasi" kitobidan.
Sahifalarimiz:👇
Telegram | Instagram | Facebook
Yana o‘sha hol; bularni eslash jarayonida boshqa xotiralar ham xayolni egallardi: kasalligi qanday zo‘raydi va qanday og‘irlashib bordi? O‘tmish haqida o‘ylar qancha uzoqqa ketsa, hayot ta’mi shuncha kuchayardi. Burungi hayotda ezgulik ko‘p edi, hayotning o‘zi ham, uning qadri ham baland edi. Keyin hamma o‘ylari qorishib ketardi: “Qiynoq qancha zo‘raysa, hayot ham shuncha yomon o‘tadi” — o‘ylardi u. Ortda, hayotning boshlanishida faqat bitta yorug‘ nuqta, keyin esa hammasi qop-qora, hammasi shuvullab o‘tadi.
...Tobora shitob bilan pastga qulayotgan tosh ko‘z oldiga keldi-yu, qalbi o‘rtandi. Azobi ortib borayotgan hayot intihoga, dahshatli qabohat sari yeldek uchib borardi: “Men uchyapman...” U titradi, qimirladi, qarshilik qilmoqchi bo‘ldi. Biroq qarshi turish mumkin emasligini anglab yetdi va yana ro‘parasida turgan, qaramasa bo‘lmaydigan borliqqa tikilishlardan charchab, ko‘z qirini divanning suyanchig‘iga qadadi va kuta boshladi, o‘sha qo‘rqinchli qulash, silkinish va vayron bo‘lishni kuta boshladi. “Qarshi turish mumkin emas, — dedi o‘zicha. — Hech bo‘lmasa, nima uchun mumkin emasligini tushunish kerak. Bu ham mumkin emas. Agar men risoladagiday yashamaganimni tan olsam, tushunsa bo‘ladi-ku. Lekin buni endi tan olishning sira iloji yo‘q”, — dedi o‘zicha hayotining butun qonuniyligi, to‘g‘riligi, ma’qulligini xotirlab. “Bunga yo‘l qo‘yib bo‘lmaydi, — dedi u birov ko‘rib, aldanib qoladigandek lablarini qimtib iljaygancha. — Izoh yo‘q! Qiynoq, o‘lim... Nima uchun?”
Lev Tolstoy,
"Kreyser sonatasi" kitobidan.
Sahifalarimiz:👇
Telegram | Instagram | Facebook