🌸СОЛИХА АЁЛ🌸

📝БИРИНЧИ ОШИҚ.

Баъзи ерларга баҳор жуда кеч ташриф буюради.  Дарахтлар кеч гуллайди,  гуллар кеч ўз ифорини таратади...
Муҳаббат кеч ташриф буюрадиган ва бу ташриф қалбларнинг баҳори эканлигини тушунишга улгурмаган юракларни мен ана шундай баҳор кеч ташриф буюрадиган ўлкаларга ўхшатаман...
Болаликдан кўп китоб ўқирдим. Кейин ўқиган китобларимнинг маъносини биринчи муҳлисларим бўлмиш қўй-қўзиларимга айтиб берардим.
Чунки) шаҳарнинг ўртасида яшасакда, биз ҳовлимизда қўй боқардик.
Қўйларим жуда бахтли қўйлар эди.  Мен уларга концерт қўйиб берардим,  оёғининг чигилини ёзсин деб баъзан кўчага олиб чиқиб боқардим.(асосан ўн икки ёшимдан кейин)
Ота-онам мендан албатта жуда ҳурсанд бўлардилар: ўзим билиб қўйларимни боқаётганим учун.
Яна...
Ерда юришни ёқтирмайдиган қиз бўлганман.  Қачон қараса томда ё дарахтлар учида юрардим.  Томимизда китоблар кўп эди.
Тут пишиғидан сўнг ўрик пишиғи бошланарди.  Камина томга ёндош ўсган тутни еб бўлгач,  секин томнинг бошқа тарафига ўтардим:  у ерда кун бўйи ғўра еб китоб ўқиш билан куним ўтарди.
Ўйлаб қарасам,  ҳамма жаҳон адабиёти дурдоналарини томма-том юриб ўқиган эканман. 
Май охирида бизда қирмизи олма пишарди.  Мен бошқа томга ўтиб олма ердим.  Баъзан ўзим еб ўтирган олмадан ўтган-кетганларга ҳам илиниб турардим.
Кўпчилик "эшоннинг ҳовлисида ҳалиям бир нарсалар юради-я" деб висирлаб ўтиб кетарди олдига тўп этиб тушган олмадан  ваҳима қилиб.
Афсуски гилосимиз ҳеч қандай томларга ёндошмасдан, ҳовлининг ўртасида ўсарди. Каминанинг бир неча марта гилос устида ухлаб қолган оқшомлари бор.
Болалик ана шундай бахтиёрликларга тўла эди.
Бошқа қизлар каби кўчага чиқиб ўйнамаган эканман.  Лапак тепишу,  арғимчоқдан сакрашни мана ҳозиргача билмайман. 
Бир куни озиб-ёзиб кўчага чиқдим.  Қўшни кампир стулча қўйиб ўтирган экан,  мени кўриши билан ҳайдади:
"Қоч,  домлага айтиб бераман.  Бировнинг терагига осилма!"
"Мен ўша сиз айтаётган домланинг қизиман!"  дедим. Кампир гапимни эшитиб юзимга анча пайтгача анқайиб қолди. Чунки тўққиз-ўн ёшимгача у мени умуман кўчада кўрмаганди.
Уйга кўмилиб қолганимнинг сабаби бор албатта:  ногирон акам бор эди,  мен уларга қараб хатто мактабга ҳам бормасдим.  Аммо тўрт ёшимда саводим чиққан.
Ўша пайтда альбомдаги ҳамма суратнинг орқасига ўзимнинг саводли эканимни кўрсатиб, "чапдан фалончи",  "ўнгдан тўртинчи бу писмадончи"  деб ёзиб чиққанман.
Кўчага чиқиб қўй боқа бошлаганимдан сўнг Тўқоч хола мени яхшигина таниб қолди ва қайтиб ўз отамнинг эшигидан ҳайдамайдиган бўлди.
Мен эса унинг оғримаган бошини ҳар хил саволлар билан оғрита бошладим:  "нега исмингиз Тўқоч?  Очмисиз ёки тўқмисиз?" 
Биринчи ҳикоям-республика радиоси ўтказган танловда ғолиб чиққан пайтда ўн ёш эдим. Кейин шеърлар ҳам ёза бошладим ва дарров мактабда маълум ва машҳур шоирага айланиб қолдим.
Исмим ёнига энди "шоира"  деган сўз қўшилди. Негалигини билмайман,  ўтиб кетаётсам ўғил болалар ҳам минғирлаб гап отадиган бўлишди. Асосан катта синфдагилар...
Ўшандаям қўй боқардим.  Қўйларим эса ҳалиям ҳақиқий муҳлисларим эди.  Барча шеърларимнинг илк тингловчилари яъни!
Қўйлар билан ишлаб менда ўзига ҳос кўникма ҳосил бўлди.  Катта-катта адибларимиз йиғилган давраларга ҳам қўрқмасдан чиқиб шеър ўқийдиган бўлдим.  Залда ким ўтирганининг фарқи қолмаганди.
Ўнинчи синфгача мактабда тузук қуруқ ўқимаганман. Сабаби тадбирлар кўп,  хатто ёзда ҳам қанақадир мушоиралар ва йиғинлар бўлиб турарди.
Ҳуллас, учрашмаган шоир, ёзувчим қолмади.
Отам ҳар доим ҳаволаниб кетишимдан қўрқардилар. Бизнинг оиламизда тарбия азалдан қаттиқ бўлган.
Мен кенжатой эдим. Эркалигим ўзига яраша. Аммо дунёйим-одамлардан узоқ бошқа бир дунё эди.
Кунлардан бир куни кўчамизда қўй боқиб ўтирсам, ёнимга қўшни қиз келди. Бу пайтда ўн беш ёш эдим ва "бу гўзал ўн беш ёшда!" деган аҳмоқона қўшиқ роса хит бўлган пайтлар эди.
Мадина билан бироз гаплашдик. У менга ўзим бехабар қолган гапни айтди. Айтишига қараганда ўзим билмаган ошиғим бормиш ва у ҳар куни мен қўй боқаётган пайтим ўртоғи билан велосепедда ёнимдан ўтармиш...

📝ТАРБИЯЧИСИГА ФАРЗАНД БУЛГАН КИЗЧА...
(вокейлик асосида ёзилди)

Бисмиллахир Рохманир Рохийм...
Ассалому алейкум азизларим...
Сог саломатмисизлар...
Киш фаслида совкотмасдан, сог саломат ишлаб юрибсизларми...
Келинг сизларга яна битта янги хикоямни такдим этаман... мархамат!!!

Мени онам интернат мактабида тарбиячи булиб ишларди. Бунака мактабда асосан оиласи ночор ахволдаги болалар укийди. Укитувчилар куп холатда хар хил муаммолар билан болаларнинг оилалари билан дуч келишишларига тугри келарди. Хар бир вокеани бир китоб килиб чикариш мумкин.
Мехрли ва хушмуомила булган тарбиячига болалар купрок талпинишарди. Шу талпиниш билан бирга узининг муаммоларини хам бахам куришарди. Байрамларда эса узининг уларга атаб чизган расмларини улашишарди. Онам хам уларни бу мехрларига жавобан, уйда хар хил пишириклар пиширишиб уларга олиб бориб бериб мехмон килардилар.
Бир куни синфга янги кизча келди. Мактабга уша кизчани онаси топшириб кетди. Онасини топширишидан максад, интернатда яхши овкатлантиришади, яхши кийинтиришади. Ундан ташкари бола уйда булмайди, шу вакт мобайнида она уз муаммоларини хал килиб олишади деган фикрда уз боласини топширишганди.
Янги кизчани чиройли деб булмасди. Чунки озгин, сочлари тузгиган, узи каториларга нисбатан ёши каттарок куринарди. Аммо кулганида борми, бутун атроф куш нури билан тулиб кетгандек булиб кетарди. Эркалик нималигини хеч билмаган, уйда хам факат туртки ва хакоратли катта булганлиги билиниб турарди. Уйда мехр курмаган бу кизча, бу ерда мехр куриш натижасида тарбиячиларга богланиб колди. Онамни хаттоки холажон дея атай бошлади. Доим ёнида мехрибон ва кадрдон инсонни пайдо булганлигидан кизча, каттик кулишни урганди, синфдошлари билан дустлашиш ва ёрдам беришни урганди.
Факат жума куни кечга якин онаси уни уйга олиб кетиш вактида гамгин холга тушиб коларди. Чунки уйда уни бегона одамларнинг йигилишиб ичишлари, онанинг унга бакиришлари кутиб турганини биларди. У эса бунга жавобан узини узи, хадемай бу дам олиш кунлари утиб кетиб яна душанба куни жонажон интернатига мехрибон холасини олдига боришини эслаб тинчлантирарди.
Шу аснода яшай бошлади. Токи мана шу куйидаги нохуш вокеа руй берганича шу хаёт давом этди. Онасининг навбатдаги ичкиликбозлигидан кейин кушнилар ички ишларга тинчлигини таъминлаш максадида килган арзлари натижасигача давом этди. Шу вокеадан кейин уйлари кузатув назоратига олинди. Кузатув шуни аникладики, кизчанинг ота онаси жуда ачинарли хаётда яшаётгани хаммага аён булиб колди.
Кичик шахардан уларни оиласини куп бора огохлантиришлардан сунг, суд хукм чикариб бир ойга шахардан ташкарида яшаш учун сургун килинишди. Чунки хар кандай килинган жазо ва жарималарни фойдаси булмади. Шунда онаси кизчасини хам олиб кетишга ахд килди. Уни онасини оналик хукукудан махрум килмаганлиги сабаб шу карорга келишганди. Шахар ташкарисидаги жойларида эса ишчи кучлари жуда керакли эди. Узи иш килишга урганмаганлиги учун хам унга хизматкор керак эдида.
Кизча эса кетишни хохламасди. Юраги чил парчин булиб, хеч хам оёги тортмасди. Синфдошлари унга хайрлашув,кечаси уюштиришди. Уни бироз булсада кулдиришга, хурсанд килишга харакат килишарди. Лекин ич ичларидан синфдошларининг унга ачинишлари сезилиб турарди.
Кейин уни олиб кетишди. Уша вактларда факат сим телефонлар мавжуд булиб, кишлок жойларда деярли мавжуд эмасди. Факатгина манзили аник булса мактуб оркали ёзишиб хол ахволни билса буларди. Шу сабабли хеч ким уша кизча канака ахволда яшаяпти, деган саволга хеч ким жавоб беролмасди.
Бир куни интернатимизга мактуб олиб келишди. Конвертнинг КИМга деган жойига, ※ Мен учун азиз булган тарбиячим Ноила опага(холажонимга)※ деб ёш болалар ёзувида ёзилганди. Бу сузлардан кимдан келганлиги аник булиб колганди. Онам мактубни тезгина очдида, бир нечта каторни тезлик билан ичида укиди ва кутилмаганда йиглаб юборди. Чунки у мактубда куйидаги сузлар ёзилганди:

“Юз очар”да келиннинг сепи озлигини кўриб, қайнонаси уввос тортиб юборди:
Бунчалик қашшоқ одамлар билан қуда-анда тутинаман, деб ўйламагандим. Қизига бундоқ мебел ҳам қилишмади-я. Мебелни қўя туринг, тузукроқ сарпо ҳам қиишмабди. Болагинам куёв бўлиб орзу-ҳавас кўрмади.
Бу дийдиёлар кейинчалик қайнонанинг ҳар куни тонгдан шомгача куйланадиган "мадҳия"сига айланиб қолди. Нафиса таъна-дашномларга индамай қараб тураверар, қайнонасининг буйруқларини индамай бажарадиган роботдек эди гўё. Нафисага бахт гўшаси бўлиши керак бўлган хонадон ёлғонлар уясига экан.
Аяжон, куёвингиз ҳеч қаерда ўқимаган экан. Тиббиёт техникумининг фармацевтика бўлимида бир йил ўқиб, кейинги йили дарсларга қатнашолмагани учун ўқишдан ҳайдалган экан.
Нафиса куёви ҳақидаги ҳақиқатдан хабар топиб онасига зорланиб йиғлади.
Тақдирингга шу битилган болам, нима ҳам қилардинг. Ўқимаган бўлса ҳам, тагида машинаси бор, чўнтагида пули, уй-жойдан ками йўқ...
Онаси Нафисани овутиб, танбеҳ берган бўлди.
Маълумоти, тайинли касб-кори бўлмаса бойлиги омонат-да. Қайнонам ҳам икки гапнинг бирида “сизларни мен боқяпман” деб, миннат қилишдан тинмайдилар. Мен ўқишдан кейин ишга кирмоқчиман, ая. Тўғри, талаба бошимга ишлаганим билан дунёнинг пулини топмайман. Лекин ҳеч қурса, кундалик эҳтиёжимга ўзим ярасам, дейман.
Насиба опа қизининг ғамгин нигоҳига қараб эзилиб кетди: “Бояқиш қизим-а, бадавлат хонадонга узатсам, қизим қийналмайди, тўкин-бадастир яшайди деб сени не куйларга солдик?!..” – Ойижон тўйда қарзга ботиб қолибдилар, ая. “Кейинги йили контрактингизни дадангиз тўласин, мен сизни едириб-ичирайинми, ё ўқишингизга пул тўлайинми?” деяптилар ҳозирдан. Иш топмасам бўлмайдиганга ўхшайди...
Нафиса бир дардини онасига айтса, юзтасини ичига ютарди. Келин бўлганига ярми йил бўлмай қайнонаси уни фарзанд кўрмаётганликда айблади. Ўз билганича аллақандай уколларни Нафисага ўтказа бошлади. Бетоб бўлиб, ҳолан тойган Нафиса тиббий кўрикдан ўтган эди, ташхислар нотўғри муолажаа таъсири хасталаниш эканини далолат қилди.
Қайнонангизнинг нима ҳаққи бор-ки, шифокор кўрсатмасисиз сизга ҳар хил уколларни ўтказса?! Унинг эси жойидами ўзи? Агар шу уколдан яна битта юборганда сиз оёқ-қўлдан қолиб, фалаж бўлиб қолишингиз мумкин эди. Ҳозир қайнонангиз сизга укол қилганини тасдиқлаб ёзма равишда тасдиқласангиз, биз уни тегишли идораларга маълум қиламиз.
Нафиса шифокорнинг гапларидан қўрқиб кетди.
Бўлиши мумкин эмас. Ахир ойижонни ўзлари ҳам дўхтир-ку...- Чайналди Нафиса. Шифокор аёлнинг энсаси қотди:
Бор-йўғи ҳамшира! Болалар касалхонасида бир пайтлари ҳамширалик қилганди ўша ойижонингиз. Бориб мени айтганимни етказинг, барибир уни бу қилмишини шундай қолдиролмайман! Сизга нотўғри муолажа, кераксиз укол қилинган.- Кейин шифокор овозини пастлаб, афсуслангандек бошини қуйи солди:- Биласизми, синглим, қайнонангизнинг бу қилмиши оқибатида бутун умр фарзанд кўролмаслигингизнинг мумкин... – Гарчи паст товушда гапирган бўлса-да, шифокорнинг кескин сўзлари Нафисани эсанкиратиб қўйди. Шунда ҳам қайнонасига “Дўхтир шунақа деди, сиз менга нотўғри уколэ ўтказган экансиз” демади. Айтолмади. Қайнонасининг таъна –маломатларини кўтариб юраверди.
Ишга жойлашди. Дунёнинг бор –йўғини фақат моддиятда кўрадиган, пул деса ўзини томдан ташлашга ҳам тайёр турадиган қайнонаси, “Сизни келин қилаётганимда қарзга ботганман, ота-онангиз тўйга айтарли нарса қилишмади, ҳамма оғирлик ўзимга тушди” деб, Нафисанинг маошини тийин-тийинигача олиб қўядиган бўлди. Бу орада қайнонасининг ишлари чаппасига кетиб, дўконларини сотиб, Нафисанинг куёви ишсиз қолиб кетди.
Юринг, мен билан бирга ишлайсиз. Сизга ўзим иш ўргатаман.
Нафиса кун бўйи уйда бекор ўтирадиган эрининг юришидан хижолат чекиб, ўзи ишлаётган телестудияга ишга жойлаштирди. Пул санашдан бошқани эплолмайдиган эрига икки ойда тасвирга тушириш ва монтаж ишларини ўргатди. Қайнонаси шунда ҳам тинчимади. Ўғли билан Нафисани қишлоққа биринчи эри- Нафисанинг ҳақиқий қайнотасиникига жўнатиб юборди.

📝ЁРУҒ ЮЗЛИ АЙБДОР...

Баҳорнинг илк кунлари. Нафиса тонгда эринибгина уйқудан кўз очди-да, дераза олдига бориб табақани очиб юборди. Қуёш чарақлаб турган бўлса-да, баҳорнинг инжиқ об-ҳавосига ишонч йўқ. Нафиса бир муддат чор атрофга қараб, табиатнинг моҳир санъати томошасида туриб қолди. Эри онасини кўргани қишлоққа кетганди. Эрта-индин қайтса керак. “Ишга бориш керак...” Хаёлига келган фикрдан сергак тортиб, ўрин-жойларини тартибга келтиришга тушди. Бир пиёла қаҳва билан “нонушта” қилган бўлди-ю, тезгина кийиниб ишга йўл олди. Ишхонасида кеча битмай қолган ишларини бугунга саранжомлашни астойдил ният қилиб, йўлга тушган Нафиса кўчадаги шаффоф ҳаво, руҳни яйратувчи манзарадан аллақандай ёқимли ҳис туйди. Тунда ғуборларни ювиб ўтган ёмғирдан сўнг, субҳидам ҳавоси дилга ҳузур бағишлайди. Ҳузурбахш ҳаводан симирганча, бекатгача пиёда юриб боришни ўйлаб кетаётган Нафисанинг автобуси узоқдан нишона бериб қолди. Мусаффо табиат қўйнида оҳиста сайр қилиб кетиш завқидан маҳрум бўлган Нафиса, бекат томонга қараб чопиб кетди. Тиқилинч, тирбанд автобуснинг бўғиқ ҳавоси уни одатдагидек маҳзун хаёллар сари етаклади. Бир неча йилдирки, мазмунсиз, рангсиз ва ғурбат кунларига мана шундай одатийлик ўрнашиб олган. Нафиса кўчада юришни, жамоат транспортларида юришни хушламайди. Айниқса, кўча ё транспортда бола етаклаганлар, ҳомиладор аёлларга кўзи тушса, юрак-бағри эзилиб кетади. Йўловчилар ёш болали ёки ҳомиладор аёлларга эҳтиром билан жой беришса, Нафисанинг юрагига оғриқ ботади. Ҳатто шундай ҳолатларга гувоҳ бўлганида кўзларидан тирқираб ёш чиқиб кетган пайтлар ҳам бўлган. “Тақдирим бунча мураккаб экан...”, ўксинади Нафиса. Аммо ўксиниш, сиқилиш, тушкунликка тушишдан ким наф топибди-ки, энди у топса!? “Биз Яратганникимиз. У истаган тақдирга муносибмиз. C Норозилик- исёнкорлик демак. Менга ўзинг сабр бер, Художон...” Нафиса шу ўйда автобус ойнасидан узоқларга нигоҳ ташлаганча, хаёл уммонига ғарқ бўлди...
Фарзанд ота-онани айбдор қилишга ҳақли эмас. Ота-она юрак-бағридан бунёд бўлган фарзандига ёмонлик истамайди. Лекин баъзида фарзандига ҳаддан ташқари яхшилик илинган ота-онанинг хоҳиши ўзига ҳам, фарзандига ҳам қимматга тушади. Нафисанинг қисмати ҳам шундай бўлди. Эндигина мактабни тамомлаб, олий ўқув юрти талабаси бўлган Нафиса ҳамма қизлар қатори совчилар ҳужумига йўлиқди. Кўзга яқин, айни балоғатга етиб, бир ҳуснига минг ҳусн қўшилган қизининг харидорлари остонани бузаётганидан гангиб қолган ота-она, қизларига совчиларнинг қай бири муносиблигини билолмай ҳайрон қолишди. Шундай пайтларда шаҳарда дўконлари, ресторан-кафелари билан “донг” чиқарган, “мужик бизнеследи” аёлнинг назари Нафисага тушиб қолди. Ҳар гал совчиликка келганида ўғлининг олий маълумотли эканини, пойтахтдаги нуфузли олий ўқув юртини тамомлаб айни пайтда онасининг фирмасида савдо ишларини юритаётгани ҳақида мақтаниб гапирадиган бой хотин Нафисаларнинг оиласи ҳақида одамларнинг “тагли-тугли, ўзига тўқ хонадон” деган таснифини бой-бадавлат, пулдор оила деб тушунган экан, чоғи, қиз томонни шошириб, апил-тапил нон синдириб, ҳали Нафисанинг уйидагилари нималар бўлаётгани англаб етиб-етмай, тўй тарадудига тушишди.
Бундоқ суриштирмадинглар ҳам,- деди Нафисанинг катта амакиси укасидан ёзғириб.- Қизинг энди ўқишга кирди. Бунинг устига контрактда ўқитяпсан. Ёшгина, талаба қизни узатишга бунча шошилмасанг?
Шифокорлар оиласи экан. Ўғли фармацевт, қудағай аёл дўхтири экан. Дўконлари бор, ресторан- қаҳвахоналари бор. Қизимизни берсак шундай хонадонга берамиз-да. Ўқимишли кишилар билан қуда- анда тутиняпмиз, ака...
Нафисанинг дадаси акасига мамнун жавоб қилди.
Ишқилиб, жияним бахтли бўлсин. Бошқаси бекор. Биласан, Нафиса қизингга меҳрим бўлакча. Менга унинг бахти муҳим, қуда-андаларнинг пулию давлати эмас.- Амакиси ўшанда нимадандир хавотирланган экану, барибир Нафисанинг ота-онасига ишониб индамай қўя қолган экан-да. Нафиса амакисининг хавотири бежизга эмаслигини тўй дан кейин пайқади.

📝ТУХМАТ КАСРИ

Уйга келишга юрагим бетламай қолганди. Онам эса менга қараб эзиларди. Унинг қарашларидан «Қанийди шу қизимнинг ҳам бахти очилиб, тезроқ турмушга чиқса», деган фикрни уқардим. Шундай пайтларда кўнглим ҳам ғалати бўлиб кетади. Пешонамга «қариқиз» деган тамға битилган, деб ўйлардим. Бунга шу кунгача юрагимни тарк этмаган муҳаббат айбдорлигини билардим.
Янга-ю келинларим билан келишиб яшашнинг ўзи бўлмай қолганди. Улар билан ҳар кун жиққамушт бўлиш жонга текканди. Онам қариб қолган, отам эса бундай машмашаларга аралашишни ўзига эп кўрмасди. Ака-укаларим хотинлари томонидалигини айтиб ўтирмасам ҳам бўлади. Икки йил аввал тўнғич акамнинг ўғли, беш яшар жияним Нурматжонни уйимиз орқасидаги ариқ оқизиб кетди. Афсуски, болани топишганда унинг жони аллақачон узилган экан. Жиянимнинг жонсиз танасини бағримга босиб йиғлаб ўтирсам, янгам келиб мени итариб юборди. У ўз жиянимнинг ўлимида мени айблади. Нима эмиш, мен беш яшар бегуноҳ гўдакни янгамга аччиқ қилиб, сувга итарганмишман. Наҳот шундай қилишим мумкин бўлса? Ахир бу шафқатсизлик-ку! Бундан ортиқ туҳмат бўлиши мумкин эмасди. Ота-онам ҳам индашмади. Азадан кейин таъна-дашномлар икки карра кучайди. Янга-ю келинларимнинг куни туғди, ака-укаларимнинг эса қулоғи битди. Мен уйда ортиқчалигимни ҳис қилиб яшардим. Ҳаммасидан толиқдим, юрагимдан бир нима узилиб тушгандай бўлди. Мен уйдан кетишга қарор қилдим. Уйдан кетганимга ҳамма енгил тортди, назаримда. Мен ижарада анча қийналдим, одамларнинг қўрс муомаласидан кўнглим оғрирди, аммо ҳали ҳам букилмаган иродамга қойил қолардим. Бу менинг метин иродамми? Ё ҳамон қалбимни тарк этмаган муҳаббатим? Қалбим муҳаббатни эрта таниган эди. Мактабда ўқиб юрганимдаёқ бу туйғуга рўпарў бўлдим. Орадан йигирма беш йилдан ортиқ вақт ўтганига қарамай, ҳамон изтиробда эдим. Қалбимда ундан бошқасига ўрин йўқлигини англардим. Уни эъзозладим, садоқатли бўлдим, қалбимни тарк этишига изн бермадим. Аммо у мени ташлаб кетди.
Ўшанда Қудрат ака олис юртга ишлагани кетди. Отасиз ўсгани учун оиланинг оғири унинг елкасида эди. Оёққа туриб олиш учун ишлагани кетганида бошида хурсанд бўлдим. Мен унинг қалбидаги муҳаббатнинг чинлигига ишонардим. Қудрат ака биринчи кетишида беш йилга кетди ва қўнғироқ қилиб менга «Чоршанба куни онам сизникига совчиликка боради», деди. Ниҳоят, мен учун орзиқиб кутилган ўша кун келган эди. Бу гапни интизорлик билан кутгандим. Мен уни деб қанча совчиларга рад жавобини бердим. «Ота-онам, ака-укаларимнинг олдида юзим ёруғ бўлади», деб ўйладим. Бу ҳақда уларга уялиб бўлса-да, хабар бердим. Онам совчиларнинг келишига катта тайёргарлик кўрди, бироқ совчилар келмади. Нима юз берганига тушунмадим. Шундан кейин ҳам мен уни беш йил кутдим. Бир кун кўчада Қудрат акани ёнида бир аёл билан кўриб қолдим. Келишган, гўзал, дадил, қаламқош… Кутилмаганда ўша аёл менга яқинлашди ва ўзини таништирди: тўйлари бўлганини ва аллақачон икки қизнинг ота-онасига айланишганини айтди. Юрагим алланечук бўлди. Мендан қандай хатолик ўтди. Нега? Менинг айбим нима? Ҳаётим остин-устин бўлиб кетди. Мактабни битираётганимизда «Фақат сенга уйланаман ва биз бахтли оилага айланамиз», деб айтганини унутганди у. Ҳа, мен ишонган одам ана шундай номардлик қилди, лафзида турмади. Мени ёлғизликка маҳкум этгани, ишончимни оқлолмагани учун мендан кечирим ҳам сўрамади. Хотини Тангри уларга икки қизни ҳадя этганини айтиб, азобланган қалбимни баттар тирнади. Бир қизни куйдириб кетганини, қалбини изтиробдан ёндирганини ўйлагани ҳам йўқ. Унинг ҳаётида ҳамма нарса борлиги юрагимни куйдирарди. Орадан шунча йил ўтганига қарамай, муҳаббат юрагимни адойи тамом қиларди. Шунча ҳаракат қилсам ҳам, Қудрат акадан кўнглим қолмасди. Мен юрагимни ана шундай тирнаб яшадим. Ундан кўнгил узолмасдим. Бир кун келиб ҳаммаси ойдинлашишига ишонардим.
Орадан йигирма йил ўтиб, мен севган инсон ёнимга қайтди. У ёнимга йиғлаб келди. Турмушга чиқишимни сўраб, ялиниб-ёлворди. Ишонинг, ҳаммаси ойдинлашди. Бахтимга тўнғич акамнинг хотини чанг солган экан. У мен суйган инсонга телефон қилиб, бошқа бир йигит билан гаплашишимни айтган.

📝БИРИНЧИ АЁЛИМ...
(вокейлик асосида ёзилди.)

Бисмиллахир Рохманир Рохийм...
Ассалому алейкум азизларим...
Бу сизга янгиси сунгиси эмас....

Бу вокеа икки йил олдин руй берганди. Хизмат сафарим нихоялаб,мен уйга уз шахримга кайтишим керак эди. Шахарлар аро автобусга билет олдимда, ва то жунаш вактимгача уч соат вактим борлиги сабаб шахар буйлаб айланишни ихтиёр этдим.
   Кучага чикдим об хаво жуда ёкимли. Шахарнинг баъзи тилга тушган жойларини аниклаб,энди уша ерга боришга чогланиб турганимда, ёнимга бир аёл келди. Уни жуда яхши танидим. У мени биринчи аёлим яъни хотиним эди. У билан ун икки йил олдин ажрашгандик.
    Биринчи аёлим хеч хам узгармаган, факат чехраси сал окариб колган эди. Учрашувимиз хаяжонлантирган булиши мумкин. Чунки ун икки йиллик айриликдан кейин бошка шахарда кутилмаганда учрашиб колгандик. Албатта мен хам хаяжонда эдим. Мен уни жуда хам каттик севардим жуда  хам кучли севишим сабаб ажрашгандик.
     Хотинимни жуда хам каттик рашк килардим. Хамма нарсадан, хар кимдан, хаттоки Онасидан хам. Онасиникига ёки бирор жойга борганида сал ушланиб колса юрагим кутуриб санчиб бошларди. Худди улиб колалиган даражада эди. Рашким тобора кучаяйиб касслдек булиб колгандим.
    Охир окибат хотиним мени бу тергашларим ва ишонсизликларимдан чарчади шекилли,мендан кетди. Минг афсуски биз ажрашдик.
  ..Кунлардан бир куни ишдан кайтаётиб уни хурсанд килиш учун гулдаста сотиб олдим. Аммо уйда хеч ким йук эди. Хайрон булиб исмини айтиб чакирдим,лекин жавоб келмади. Хоналарга караб чикдим ухе, каерда йук эди. Бир пайт ошхона столини устидаги когозга кузим тушди. У когозда шундай сузлар битилган эди:
   Мен сизни жонимдан ортик севаман лекин шубхаё гумонларингиздан жуда чарчадим. Менга худди гунохкорга карагандек карайсиз. Кийналиб кетдим барчасидан. Мен сиздан кетаяпман, мендан рози булинг. Нимаки ёмон гап гапириб дилингизни огритган булсам мени кечиринг. Факат сиздан охирги илтимосим,мен кетгач мени изламанг....утиниб сурайман мени унутинг!!!!
    Уни севганим учун айрилик мен учун жуда кийин кечди. Меъридан ортик кизгониб рашк килиш хам яхши окибатга олиб келмаслигини шунда тушуниб етдим. Лекин кеч булган эди.
    Хуллас иш билан овуниб барчасини унитган эдим. Мана ун икки йиллик айриликдан кейин кутилмаганда биз шахарда учрашиб колдик.
   Биз куп гаплашиб утирдик,ва мени шахарлар аро автобусга билет олганим ёдимга тушиб:
    -- Кечирасан,мен билет олган автобусимга кечикиб кетаман,бормасам булмайди! - дедим.
  Шунда у менга айтдики:
   -- Илтимос сиздан менга бир ёрдамингиз керак булиб колди. Тугри сиз шошаяпсиз сизни тушунаман,бир биримизга булган севгимиз хакки охирги марта бир илтифот курсатинг. Бир корхона бор ,шунга бир кириб чикайлик,бу мен учун жуда зарур. Мен ёлгиз у ерга боролмайман!- деди.
   Албатта мен рози булдим.
   -- Факат тезлаштирайлик хупми !- дедим кетадиган  автобусимни назарда тутиб.
    Биз катта бир корхонага кирдик. Бу бошидан у бошигача анча юрдик. Зиналардан кутарилиб тушдик. Мени назаримда ун беш дакикалар утди шу учун. Ёнимиздан одамлар хам утишарди. Хар хил ёшдаги инсонлар. Ёш боладан кари бобойларгача. Шу пайти мен уйламабманки,рахбарият хоналарида ёш болалар нима килишади деб. Фикру хаёлим мана шу биринчи  хотинимда эди.
     Бир пайт хотиним бир эшикни очдида кириб оркасидан ёпиб кетди. Лекин киришидан олдин менга шугака тикилиб карадики,гуёки мен билан хайрлашаётгандек эди.
     -- Биласизми мен барибир сиз билан хам, сизсиз хам була олмадим!- деганди эшикни очиб киришдан олдин.
    Мен эса эшик олдида уни чикишини кутиб турдим. Мен ундан сурамокчи эди нега бундай сузларни айтганини сабабини. Лекин у кайтиб чикмади.
   Шу пайт узимга келгандай булдим. Мен кетишим керакку,ахир автобусга билетим борлиги эсимга тушди.  Биласизми мен ён атрофга карадиму куркиб кетдим. Мен турган бино бир курилиши битмаган ташландик холда экан. Деразалар урнида оддий тешиклар мавжуд эди. Зиналар умуман йук эди. Оддий эски тахталар ётарди. Мен шу тахталар оркали аранг пастга тушдим.