Bazan Zaynabni maktabidan chiqib, aylantirgani parusga olib kirardim. Qornimiz ochib ketsa, pitsa yeb olardik.
Pitsa kelgunicha ham dars qilib turar ekan, eski rasmlarni orasidan topib oldim.
Hozir Abdulbosit shunday, dars desa davleniyam oshib ketyapti.
Biroz avval uxlashga yotkizsam ham chiqib kelibdi, aya, sizda gapim bor deb.
Nimaykan desam, aytaveraymi deydi.
Ha, dedim.
Birdan azon aytishga tushib ketsami, yuragimni chiqarib. Jim bo'l ham deyolmadim.
Tugatganidan keyin maqtab qo'ysam, doim aytib yurishim kerak, esimdan chiqib qolmasligi kerak. Ka'baga imom bo'lishim uchun aytyapman-da, deydi. O'zimni tilimdan ilyapti, kallasi yetyapti shunga.
Ha mayli, ertalab aytamiz, hozir uxlaylik deb, zo'rga kirgazib yubordim.

Bugun teatrda ham joyida o'tirolmay qimirlayveradi, qarasam pulsim balandlab, nafasim siqib boshlayapti. O'g'lim, borib opalaringni oldiga o'tiraqol desam, yo'q dedi.
Yarmigacha zo'rg'a chidadim. Urushib qo'ymay deb, oldimda turgan bo'sh joyga o'tib oldim. Keyin orqamdan o'rindiqqa tepib boshladi.
Amallab tugatib kevoldik, boshim yorilay deyapti. Allohim, bu kunlarniyam ajri bordir, O'zing temirdek mustahkam asab bergin deb o'tiribman.