Жуда ночорликда яшайдиган кекса ёшли чол ва кампир бор эди. Кунларнинг бирида кампир узун сочларини тараш учун чолидан тароқ олиб беришини сўрабди. Чол кампирига маъюс боқиб, олиб беролмаслигини, қўл соатининг тасмасига ҳам пули йўқлигини айтибди. Кампир чолига табассум билан боқиб, хижолатга ўрин йўқлигини айтибди. Ертаси куни чол ишини тугатиб, чўнтагидаги тасмасиз соатини арзимас баҳога сотиб, кампири сўраган тароқни сотиб олибди. Уйига келиб ешик қоқибди. Эшик очилгач, чол не кўз билан кўрсинки, сочини қисқартириб кесган кампири қўлида чолининг соати учун чарм тасма тутиб турарди. Уларнинг ҳар иккиси ҳам бир-бирининг қўлига қараб, кўзёш тўкибди. Кўзёшлари қилган ишлари бекор кетганидан емас, ўзаро муҳаббатларидан, ҳар иккиси ҳам бир-бирини хурсанд қилиш учун нимадир қила олганидан еди...

Муҳаббат кўп сарфлаш билан эмас, борини бера олиш билан исботланади!

#Ибрат